Eğitimci yazar Sevda Doğan Karakaş’ın şiiri.
Ağlarmış İnsan
Gözünden akmazmış yaşların çoğu,
Cemali asarak, ağlarmış insan.
İnsan dediğinde derin bir kuyu,
Kuyudan taşarak ağlarmış insan.
Sebebi sorulmaz nasıl ve niçin,
Derin bir nefesle çekerek için,
Akmaz gözlerinden bir damla yaşın,
Bazende susarak ağlarmış insan.
Dertliden dert sorma halinden anla,
Kimbilir düşersin sende zamanla,
Virane yıkılmış kalbi yananla,
Tanırsın küserek ağlarmış insan.
Sesinin renginde kalmaz hiç derman,
Solgun o yüzünden dökülür hüsran,
Ah ulan dünya ah! bu nasıl devran,
Diyerek kusarak ağlarmış insan.
Düşünce aşk denen kuyu dibine,
Anlarmış tutulmaz gönül ipine,
Bir fırtına kaplar kordan tipi’ne,
Kapılıp eserek ağlarmış insan.
Ürkek yüreğini tek bir kuluna,
Açmadan öylece kendi yoluna,
Kolu sarıp eli koyup soluna,
Bağrına basarak ağlarmış insan.
Ağlamak ilaçtır bedeldir dosta
Şu şiir yüreğim çaresiz hasta
Uzattığı eli kalsada boşta
Köşede pusarak ağlarmış insan