Cep telefonları sanki daima burdaydılar gibi gelse de çoğumuz onlarsız bir hayatı yakından tecrübe ettik. Bugün cep telefonsuz bir hayat mümkün değilmiş gibi gözükse de hem getirdikleri hem de götürdükleriyle hayatımızı kökten değiştirdikleri bir gerçek. 'Cep telefonu yokken napıyorduk abi yaaa' klişesini biraz yakından inceleyelim. Bakalım neler yapıyor, neler yapmıyormuşuz.
1. Birisiyle buluşacaksak önceden bir yer belirler, saat kararlaştırır öyle buluşurduk. Spontane buluşmalar çok nadir olurdu.
2. Kadıköy'de Paşabahçe'nin ya da Boğa'nın önü, Taksim'de AKM ya da Burger'ın önü favori buluşma mekanları olduğu için daima birilerini bekleyen insanlarla doluydu.
3. Toplu taşımada vakit geçirmek için yolu izler, radyo dinler ya da kitap okurduk.
4. Evden çıktıktan sonra dönene kadar memlekette ne olup bitiyor pek haberimiz olmazdı.
5. Sevdiğimiz kıza mesaj atamadığımız için mesajımızı duvarlara yazmak zorunda kalırdık.
6. Sevgiliyi ararken "Ya telefonu babası açarsa?" gerginliğiyle bir gecede 10 yaş ihtiyarlardık.
7. Bir restorana ya da cafeye girdiğimizde gözümüz ilk iş priz aramaz, prize en yakın masaya oturmaya çalışmazdık.
8. Duygularımızı yazarak ifade etmek dışında bir yol bilmezdik; emojiler, çaldırıp kapatmalar, selfi atmalar hayatımızda yoktu.
9. Adres bulmak için telefonlarımıza, navigasyonlara, online haritalara değil de bakkala, manava danışırdık.
10. Sinemaya, tiyatroya gittiğimizde koltuğumuza oturunca ilk yaptığımız şey telefonun sesini kısmak olmazdı. "Telefonun sesini kıstım mı acaba?" gerginliği nedir bilmezdik.
11. İşten eve gelince kafamız rahattı. Akşamları iş ile ilgili arayanlar, her daim taşımak zorunda olduğumuz iş telefonları, telefondan kontrol etmemiz gereken mailler yoktu.
12. "Varınca çaldır" diye bir şey de yoktu haliyle. İnsanlar evlerine gidince, "vardım" diye birbirlerini aramazdı çünkü telefon etmek o kadar alelade bir şey değildi.
13. Evdeki telefonlar sosyal statü göstergesi olarak bir anlam ifade etmiyordu, cebimize girip yanımızda taşımaya başladıkan sonra birer statü belirtisi olarak görülmeye başladılar.
14. Arkadaş buluşmalarında bol bol sohbet edilirdi. Kafalar daima aşağıya değil birbirimizin suratına dönük olurdu.
15. Ve üzülecek daha az şeyimiz vardı.
