Merhaba Arda,
İsminle hitap etme cüretimi bağışla. Zira, akranız. Sen de 87'lisin, ben de...
İsminle hitap etme cüretimi bağışla. Çünkü sen Barcelona'ya gittiğinde ilk maçını izleyebileceğimiz yayıncı yokken, seni örnek alabileceğimizi düşünürken çok heyecanlı hissetmiştim; hak görüyorum kendimde.
Fenerbahçe derbisi bitiminde soyunma odasında masanın üstüne çıkıp tepindiğin görüntüleri hayretle, üzüntüyle ve hayal kırıklığıyla izledim.
Kutlama kültürü
Sevinmekten anladığımız tam olarak bu muydu? Kendimize layık bir kutlama yapmak ne demekti?
Bu ülkede kutlama sevinciyle ve olaysız hatırladığımız tek bir kutlama töreni var mı acaba?
Artık koşu istatistiklerini alt üst etsen de nafile! Kendi galibiyetini bile küfürlerle 'kutlayan' bir 'sporcu' kişinin kendini takdir etmekte ne kadar da geride olduğunu görebilir miyiz?
Cinsel birleşmeyle tarif etmeden yenebilir misiniz birbirinizi?
Sarf ettiğin sözler de başka bir hayal kırıklığı klasörünü açtırıyor bana...
Bir üç puan, sürekli ve sistematik bir şekilde kadın bedeni üzerinden, cinsel birleşme ile somutlaştırılmadan tarif edilemiyor ülkemizde.
Masanın üstüne serpiştirdiğin galibiyet söylemleri de cinsiyetçi be Arda!
Biz kimseyi örnek alamayacak mıyız?
Sevinç gözyaşlarının arkasına saklamayalım lütfen bu tabloyu.
Futbola belki de senin adınla başlayan bir sürü genç, kimseyi örnek alamayacak mı?
Bizler, bir yaşıtımızı da örnek alıp bu ilhamın peşinden koşamayacak mıyız?
Sırf futbolu, sporu seviyoruz diye bu görüntülere, bu üsluba maruz kalmak zorunda mıyız?
Sahiden biz buna mı layığız?
Derbide kazandınız, tebrik ederim.
Bu tabloyu izleyen herkesin kendine layık bir yaşam sürmesini dilerim.
Sevgiler.
Aysu Melis