Annelerimizin depresyonla baş etmek için bambaşka yöntemleri var. Depresyon hırkasını melamet hırkası gibi giymişler onlar zaten. Derdin var desen 'yok evladım çok şükür iyiyim' der hepsi. Sonra doktorlar onlara anlamadığımız bir şekilde hep stresten ve üzüntüden uzak durmalarını gerektiren hastalık teşhisleri koyar. Annelerinize inanmayın, içlerine atıyorlar.
Batılı kadın depresyona girdiğinde işi gücü bırakıp evi kendi haline bırakır.
Bizimkisi ise şuursuzca kendini temizliğe verir.Evin her tarafını yüz kere temizler.
Batılı tatlı yer, dondurma yer, ağlar.
Bizimki kendini gül böreğine, poğaçaya ve fırın yemeklerine adar. Evi hamur işi ambarına çevirir.
Batılı kadın insanlara bağırmaktan çekinmez , içindekileri dışarı yansıtır.
Bizimki "içim şişiyor" der. Hep içine atar, kanser olur.
Batılı kadın hırsını eşyalardan çıkarır, gerekirse bütün evi kırıp döker.
Onca para verdiği o eşyaları, kap kacağı nasıl kırsın bu şimdi?
Batılı kadın çok daralınca her şeyi bırakıp küçük bir tatile çıkar, kendine zaman ayırır.
Bizimkisi koşarak en yakın arkadaşına kahve içmeye gider, iki soluklanır. Olduğu kadar artık.
Batılı kadın kendini alkole de verir.
Bizimkisi kendine örgüye dantele verir, uçan kuşa atkı örer. Hiç iyi değil durumu :(
Batılı kadın yardım almaktan, çevresine durumunu söylemekten, çekinmez.
Bizimki derdini veren sabrını da verir diye kimseden yardım istemez. Hep hasta olur sonra.
Özetle batılı kadın doktorlara gidip yardım alır, düzelir. Bizimki bir ömür "İçim sıkılıyor, hep daralıyorum" deyip durur. Hiç kıyamayız.
