Anne olarak en son isteyeceğimiz şeylerden biridir bebeğimize bağırmak. Özellikle ilk yıl, o dünyaya adapte olmaya çalışırken, biz de onunla eskisinden farklı bir hayata alışmaya çalışırız. Bebeğine tüm kalbiyle bağlı olan hiçbir anne de ona kızmak, bağırmak istemez elbette. Ama bazen hiç de istemediğimiz bu durum, bir anlık bile olsa başımıza gelebiliyor. Peki anneler kimi zaman neden bebeklerine bağırıyor?
Gebelik öncesi hazırlık, gebelik sürecinde vücudumuzda değişen hormonal ya da fiziksel her şey, doğum sırasında çekilen ağrı, sonrasında yaşanan tüm telaşlar... Anne olmak kolay diyebilen yoktur, değil mi?
Annelik aynı anda hem dünyadaki en güzel hislerin yaşandığı hem de en çok zorlanılan tecrübelerden biri. Kendimden biliyorum, her şey ne kadar zorlu olsa da bazen 20 dakikalık bir gece uykusunun ardından tüm gün gaz sancısı sebebiyle ağlayan bebeğimi sakinleştirmek için insan üstü çaba sarf etmişliğim var.
Ama her saniyesinde -tüm gün ağlasa da- beni ne kadar mutlu ettiğini ve dünyadaki en güzel şey olduğunu düşündüm.
Bazen o gün olduğu gibi olmuyor ne yazık ki... Hiç ama hiç istemeden bebeğimize bağırabiliyoruz.
Peki ama bir anne, bebeği için her şeyin en iyisini isterken nasıl olur da bebeğine bağırır?
Hamilelikti, lohusalıktı, bebeğine ve dünyanın geri kalanına hissettiği yoğun ve karmaşık duygularla baş etme çabası anneyi yormuş olabilir mi?
Ya da bu uykusuzluk ve yorgunluk döngüsüne biraz olsun ara vermeye?
Belki de her şey bir anda böylesine değiştiğinden akıl sağlığını korumaya çalışıyordur.
Anneliğinin sorgulandığı sorular yerine "Yardıma ihtiyacın var mı?" ya da "Senin için ne yapabilirim?" sorularını duymak istiyor da olabilir.
Kendi ihtiyaçlarını karşılamaya ihtiyacı da olabilir elbette.
Tüm bunları yaşayan bir anne istemsizce bebeğine bağırabilir ve sonrasında büyük bir vicdan azabı çekerek kendini suçlu hisseder.
Peki ama tüm bu yorgunluk, uykusuzluk, yalnızlık, tahammülsüzlük, annelik beklentileri ve ardı arkası kesilmeyen sorulara karşı ne yapmalı bu anne?
Tüm bunları yaşarken yalnız olmadığını düşünmeli, herkesin hata yaptığını ve hiçbir annenin mükemmel olmadığını düşünün.
Bebeğinize bağırmamak için sizi gerçekte neyin tetiklediğini anlamaya çalışın ve asıl bunun önüne geçmeye çalışın. Kriz anlarında bebeğinizden birkaç dakika uzaklaşmanız size iyi gelecektir.
Kendini geliştirmek isteyen, hatalarından kurtulmak için çabalayan ve bebeği için hep daha iyisini düşünen her anne iyidir, bunu sakın unutmayın!
