Aslında her şey güzeldi. Ta ki yılın geri kalan yarısında hava boka sarana kadar...
İşte kıştan illet etmemizi sağlayan durumlar!
Sanki her yıl kar yağmıyormuş gibi, her yanı büyük ve sahte bir heyecan sarar...
Kaç kat giyersek giyelim hiç yetmeyecekmiş gibi hissederiz.🙄
'Kış gelse de kendi modamı yaratsam' hayalleri suya düşer. Donmamak uğruna neler giydiğimiz belli bile değildir.😂
Ve asıl çaresizlik ise sıcak bir yere girince hunharca terlememizdir! Şimdi işin yoksa 35 dakika üzerindekileri çıkarmakla uğraş...
Kış aylarının aralıktan şubata olduğuna kimse bizi inandıramaz. Nisana kadar resmen kara kış!
İşte kış mevsiminden beklentimiz ve gerçekte olan...
Ah bir de şemsiyelerden çektiklerimiz... Katlanabileceğimizden daha fazlası!😠
Güneşi neredeyse hiç görmememiz de cabası!
Evden çıkarken karanlık, eve girerken karanlık...
Dolayısıyla güneşle çalışan şeylere yatırım yaptığımız için çılgınlar gibi pişmanlık duyarız.
Güneşin tek bir işi var: Kendini göstermek. Onu da yılın yarısında yapmıyor!
Hayatımız resmen D vitamini takviyelerine bağlıdır.
Aralık ayı yılbaşı heyecanıyla geçer.
Ama ocak ayı gelince kışın ortasında da olsak yazlık kıyafetlerimize kavuşmak için yırtınırız!
Ve bitmez dediğimiz ocak ayı çok şükür biter... "Ocağın 5. pazartesi günü"
Başarıya ulaşmış gibi hissederiz. Ta ki şubat ayının ocağın yandan yemişi olduğunu anlayana kadar...
Şubat! Rengi belli olmayan ay. Kış mı? Hayır! Bahar mı? Hayır! Saçma sapan bir şey işte...
Kış uykusuna yatma hayalleri kurarız.
Nisanda görüşürüz.
Ama en zor şey sabahları yataktan kalkmaktır. (O karanlığa sabah denirse!)
Güneş 'makul' bir saatte kendini gösterdikten sonra tam anlamıyla ayılırız.
Ve battaniyenin himayesinden çıkmak için hazır hissederiz.
Üstümüze bir şey almadan dışarı çıktığımız ilk an bizden mutlusu yoktur!
Sonuncu ama en bombası: Tüm yıl yaz gelsin isteyip terlemeye başlayınca da kışı özleriz.😂
