B­i­n­a­ ­G­ö­r­m­e­k­t­e­n­ ­N­e­f­e­s­i­m­i­z­i­n­ ­K­e­s­i­l­d­i­ğ­i­ ­Y­ı­l­l­a­r­ ­İ­ç­e­r­i­s­i­n­d­e­ ­D­o­ğ­a­l­ ­G­ü­z­e­l­l­i­ğ­i­n­i­ ­H­i­ç­ ­D­ü­ş­ü­n­m­e­d­e­n­ ­Y­o­k­ ­E­t­t­i­ğ­i­m­i­z­ ­Y­e­r­l­e­r­

Zaman içerisinde elimizdeki tüm toprağı, doğayı, denizi katlettik. Doğanın dengesini bozacak kadar beton inşa ettik ve binlerce hayvanı yuvasından ettik. Binlerce insanın oksijenini katlettik. Çocuklarımızın, kardeşlerimizin ciğerlerini fabrikalardan çıkan dumanlarla, arabalardan çıkan zehirlerle doldurduk. 

Yaşayacak tek bir yer ile yetinmedik ve hep daha fazlasını istedik. Küçük binalara sığamayacak kadar çoğaldık. Nefesimizi kestik, betona boğulduk.