Çatışmalar, patlayan bombalar, her an her şeyin olabileceği hissiyatını veren siyasi gündem, ölen insanlar, tek tek ölenler ve topluca ölenler... Sevdiklerini kaybeden insanların acısıyla hiçbir şey karşılaştırılmıyor. Sevdiklerini henüz kaybetmemiş olanların ise üç beş sene öncesine kadar hiç bilmedikleri, karanlık bazı alışkanlıkları var artık. Bir ülke dönüşürken, şüphesiz ki o ülkenin insanları da dönüşüyor. Tam da bu yüzden; savaşı olan ülkelerle, savaşı olmayan ülkelerin vatandaşlarının bakışları, hep birbirinden farklıdır. Dönüştüğünüz ve dönüşmek zorunda kaldığınız bu insanın, tüm bu güvensiz, histerik ve umutsuz hallerinden bir gün tekrar kurtulmanız temennisiyle.
1. Her an her yerden kötü haberlerin gelebileceğini hissedip durmak.
2. Her toplu taşıma yolculuğunda, birkaç saniye "acaba sağ salim inebilecek miyim" diye düşünmek.
3. Her patlama haberinde, panikle sevdiklerine ulaşmaya çalışmak.
4. Gördüğü her terk edilmiş paketin, hemen bomba olduğunu düşünmek.
5. Eskiden sadece tuhaf gördüğü insanlardan artık "canlı bomba mı" diye şüphelenmek.
6. Duyduğu her patlamayı, koşulsuz, ilk önce bomba sanmak.
7. Hayat akıp giderken, birden durup çocuklarının geleceği için endişelenmek.
8. Kendini olan biten her şeyin çok uzaklarda olduğuna, umutsuzca inandırmaya çalışmak.
9. Her patlama haberinden sonra, sevdiklerine tedirginlikle sarılmak.
10. Ciddi ciddi ilk yardım eğitimi almayı düşünmek.
