Hakkari'nin Şemdinli ilçesinde PKK'lı teröristlerin bombalı saldırısında şehit olan Uzman Çavuş Bayram Aksu, Samsun'un Yakakent ilçesinde gözyaşları arasında son yolculuğuna uğurlandı.
Yüreklerimiz yanmaya devam ediyor, ancak dürüst olalım; şüphesiz ateş en çok düştüğü yeri yakıyor. Tüm nutukların, tüm törenlerin ve benimki de dahil olmak üzere yazılan tüm satırların, bir şehidin babasının gözündeki hüznünün yanında hiçbir anlamı yok.
Eğer 25 yaşında, baba olmaya hazırlanan oğlunuz, çocuğunu göremeden şehit düşüyorsa nasıl anlamı olabilir ki...
Evet, tüm bu takım elbiseli devlet erkanının arasında bir şehit babasını tanımak hiç de zor olmuyor öyle değil mi?
Evet, kimsenin çocuğu şehit düşmesin. Fakat toprağa düşen her şehitle beraber, neden bir de "yoksuluğun" ve "çaresizliğin" fotoğrafı düşüyor gözlerimizin önüne?
Şehidimizin virâne hâlindeki baba evi ise yüreklerimizi daha da dağladı. Sizce de bize birileri artık açıklamak zorunda değil mi şehit babalarının, şehit analarının ve şehit evlerinin neden hep birbirine benzediğini...
Yoksa biliyoruz da aslında bilmemezlikten mi geliyoruz? Eğer öyleyse bu çok daha acı değil mi?...