Ünlü olmayı kim istemez? Anlatacaklarımızı dinledikten sonra sizi ünlü etme ihtimali olan az takipçili Instagram hesabınızı bile kapatmak isteyebilirsiniz.
Bir mekana girdiğimizde insanlar bizimle tanışmak istesin, yanımızda fotoğraf çekilmek istesin... Düşününce ünlülük müthiş bir öz güven sağlıyor.
Haksız da değiliz, yaptığımız işlerin herkes tarafından ilgi görmesi ve büyük bir kesim tarafından takdir edilmesini hangimiz istemeyiz? Bu durumun bir getirisi olarak da tanınır olmak, değer verilen bir figür haline dönüşmek de bonus olarak görülebilir.
Modern deyimlerle konuşursak, havalı olmak.
Bunlar zaten kolaylıkla hayal edebileceğimiz şeyler. Peki ünlülük dediğimiz şey, bir piyango gibiyse?
Milyonlarca lirayla mutlu olacağımızı düşünüp bir anda bu paranın bize sahip olduğumuz en katı huzursuzluğu taşıması gibi ünlülük de göründüğü gibi değilse...
Hiç para puldan bahsetmeye gerek yok. Bir düşünün, yaşadığınız şehrin sokaklarında kendi dertlerinize odaklanmış, boş boş etrafa bakarken yürüme gibi bir lüksünüz var. Kimse sizinle ilgilenmiyor, sizinle iletişime geçmiyor yahut fotoğrafınızı çeken birileri yok. Görünmez olmak istediğiniz an bu isteğiniz gerçekleşiyor.
Ünlü biri olduğunuzda kafa dinlemek için yapacağınız bir yürüyüş bile lüks haline geliyor.
Milyonlarca liram olacak, tek derdim görünmez olmak mı? Dışarıdan bakınca basit bir problem gibi görünse de bu durumun kıymetini bilmiyormuşuz gibi geliyor. Ailenizle vakit geçirmek için dışarı çıktığınız anda sorular soran muhabirler, yürümenizi imkansız kılacak şekilde sizi çevreleyen insanlar ve daha da önemlisi sürekli rol yapmanızın beklenmesi...
İstanbul'u bir kez gören herkes Beyoğlu sokaklarına hayran kalır, burada yürümek insana tarihle tanışıyor hissi verir.
Tarkan yahut Cem Yılmaz, en son kaç yıl önce bu sokakta gönlünce yürüyebilmiştir? Yaşadığınız yerin en sevdiğiniz, gözde semtlerine bir daha asla eskisi gibi gidemeyecek olmak, en basit ifadeyle üzücü. Bugün bu lükse sahip olduğumuz için kıymetini bilemiyor olabiliriz ama ünlü olduktan sonra her şeye ulaşabilmek böyle basit zevkleri lüks haline getiriyor.
Ünlü olmanın bir diğer garip yanı, kurtulmanın imkansız olduğu bağımlılık hissi.
Tek bir iş yapıp ünlü olduktan sonra huzur dolu hayatınıza dönmeniz imkansız, sürekli sizi uykusuz bırakacak yeni projeler, fikirler bulmak zorundasınız ama kimse sizi buna zorlamıyor. Ünlülük, en kuvvetli uyuşturucudan bile daha etkili bir biçimde ona yaklaşan kişiyi kendisine çekiyor.
Ünlü olmaktan daha zor olan şey ünlülüğün sona erip bağımlı olunan ilginin yok olması.
Tabii ünlü olmak için kendi istediklerinizden ziyade sizi ünlü eden insanların isteklerine kulak vermeniz gerekiyor.
Bir noktadan sonra sadece talepleri yerine getiren ve durmadan çabalayan, günün sonunda eksiklik hissederek yastığa başını koyan bir figüre dönüşmek işten bile değil. Bu durum ünlü tarihçiler ve yazarlar için de ortaya çıkıyor, konuşmaları sevilen tarihçiler sürekli televizyonda gündelik problemleri tartışmak için çağırılıyor ve yapmaları gereken asıl araştırmalar, kitaplar için zaman bulamaz oluyorlar.
İlber Hoca istisna tabii, tarihçi denildiğinde aklımıza gelen kişi olduğu için onun fotoğrafını seçtik.
Böylece ünlü olduktan sonra istediğimiz her şeyi yapabilecek imkanlara sahip olamayacağımızı da anlıyoruz.
Artık bizim yönetimimizde olmayan bir hayata geçiş yapmış bulunuyoruz. Belki elimizde yeni imkanlar var ama bunları kendi zevklerimiz için şekillendirecek vaktimiz, motivasyonumuz uçup gidiyor. Ayrıca bizi ünlü yapan o işte daha iyi olabilmek için gereken yaratıcılık da bu kargaşada bizden uzaklaşıyor.
Ünlü olmak için yaptıklarımız ünlü olduktan sonra yapabileceklerimizden çok daha başarılı. İronik değil mi?
Sosyal medyanın bir anda bizi göz önüne çıkarabileceğini düşündüğümüzde ünlü olmayı gözümüzde büyütmemek gerekiyor.
Hepimiz her an ünlü olabiliriz ve tanınır olmayı bizi korkutacak bir şey gibi görmekten ziyade kendi yolumuzu çizmeye çalışmamız gerekiyor. Aslında ünlü olmak, ünlü kalmak büyük bir fedakarlık istiyor ve bunu başarabilenler arasında olmak, ayrıca benliğimizi de yitirmemek bir gün bizim en büyük mücadelemiz olabilir.
Hepimiz ünlü olma fırsatı karşımıza çıktığında bunu değerlendireceğiz, yalan yok. Önemli olan bazı gerçekleri bilerek bu hayallere sarılmak.
İki büyük özgürlüğümüzün kıymetini bilmeyi öneriyoruz, ilki başarısızlık hakkı. Bir şeyleri beceremediğinizde sorumluluğu sadece kendiniz için hissetmek, kendiniz için başarı kovalamak büyük bir lüks. İkincisi, daha da önemli: Sokaklarda istediğimiz gibi, özgürce yürüyebilmek.
Brad Pitt ünlülük hakkında çok ilginç bir tespitte bulunuyor. Ona göre ünlülük hayatınızın kalanını inşaat işçileri arasında gezen bir genç kız gibi yaşamaktan farksız.
Siz ünlülük ve ünlüler hakkında ne düşünüyorsunuz?