Maradona malum Hakk'ın rahmetine kavuşmuştur. Sayesinde Tanrı'nın elini görmüş olduk.
Bu el insanoğlunun kaypaklığını da gözler önüne serdi. Tabii olacağı bu, Tanrı'nın nesi bizi bulsa illa ki bizim kusurlarımız açığa çıkacak.
Bu el dünya şampiyonluğunu finalini İngiltere’nin elinden aldı. Biz de bayılırız ya böyle cambazlıkla hak yiyenlere, manzaraya Tanrı’nın eli deyip geçtik; içimizdeki şeytanı dinledik. Dinlemekle de kalmayıp, bir de hayranlık besleyip övdük. Yahu adam hakemi kandırmış, hileyle şampiyon olmuş bunun övülecek bir tarafı var mı?
Mafya filmleri izleriz, onlara hayranlık duyarız. Sağda solda racon keseriz. Bize sunulan bu dünyadaki insanlar gibi giyiniriz, dinledikleri müzikleri dinleriz. Onun burnunu kırdım, şunun kolunu arkasından çevirdim diye anlatırız. Bizden korkulsun isteriz. Bu dünya kurtlar sofrasıdır, biz de kurban olmamak için kurban etmek zorundayızdır. Kendimizce adalet dağıtmak isteriz. Mertlik taslarız.
Televizyondaki her iki diziden biri mafya hikayesi.
Sürekli racon kesiliyor. Bu dizilerin sonu da gelmiyor. Demek ki toplumda mafyanın yeri ayrı. Mafya bir yana, dünya bir yana. Ha polisiye derseniz yıllardır
'Arka Sokaklar' var. Ama buradaki polislerin de mafyadan farkı yok. Hepsinde bir karış surat, bir memnuniyetsizlik… “Bırak kardeşim o zaman mesleği” diyesi geliyor insanın. On yıldır aynı nemrut suratlar. Biri gelir biri gider aynı surat. O Behzat Ç. nedir öyle? Bir karış sakal, saçlar ensede yağ içinde. Ağzında her iki lafından biri “la”, “be”. Herkese tepeden bakıyor. Git bir tıraş ol be kardeşim!