Düşünsenize, birisinin binlerce yıl önce sahip olduğu yaşama şeklini bugün vücutlarımızda okuyabiliyoruz!
Vücudunuzun adeta bir doğal tarih müzesi olduğunu hiç fark ettiniz mi?
Dikkatli bakarsanız vücudunuzda siz ihtiyaç duyuyorsunuz diye değil, atalarınız onlara ihtiyaç duydu diye bulunan birçok şeyle karşılaşacaksınız.
Bu özellikler eski fonksiyonlarını artık gerçekleştirmeseler de henüz tamamen kaybolmuş değiller.
Fakat doğal seçilim yoluyla evrimleşerek bugünlere nasıl geldiğimizi anlamamızda büyük bir rol oynuyorlar.
Örneğin kolunuzu düz bir yüzeye koyup baş parmağınızla serçe parmağınızı birleştirin. Elinizin ucunu da hafifçe havaya kaldırın.
Bileğinizin ortasında hafifçe yukarı kalkmış bir kısım görüyor musunuz? Eğer görüyorsanız bu kolunuzun o kısmındaki körelmiş kaslarınızın hala yerinde durduğu anlamına gelir.
Gördüğünüz tendon, palmaris longus kasına bağlanır ve günümüzde insanların %10 ila %15'inin bir ya da iki kolunda da yok olmuş durumdadır.
Bu kasın olmaması sizi daha güçsüz yapmaz. Tutuş gücünüzde hiç de değişiklik yoktur.
Hatta bu yüzden doktorların estetik ameliyatlarda kullanmak üzere çıkardığı ilk kaslardan da biri haline gelmiştir.
Palmaris longus memeli hayvanların çoğunda bulunabilir fakat en çok ön uzuvlarını kullanarak hareket edenlerde görülür.
Örneğin lemur ve maymunlarda daha uzunken şempanze, goril ve ağaçlarda zıplayıp durmayan diğer maymunlarda daha kısadır.
Üstelik vücudumuzda kalan tek eski kas da bu değil.
Dış kulağımıza bağlı üç adet böyle kas bulunur.
Bu kaslar çok hareket etmemize olanak sağlamasa da eskiden geceleyin hareket eden hayvanlara oldukça yararları dokunduğu bir gerçek.
Bu kasların benzer hareketlerini kedi ve köpek kulaklarında görmüş olabilirsiniz. Günümüzde bu kasların geriye kalan hareketlerini elektrotlarla incelemek mümkün. Kaslarımız hala sesin geldiği yöne doğru hareket etmeye çabalıyorlar.
Vücudumuzda kalıntı olarak bulunan başka bir şey ise tüylerimizin diken diken oluşu aslında.
Üşüdüğümüzde kıllara bağlı olan minik kaslar kılları çekerek dikleştirir ve deri üzerinde ufak kabarcıklar oluşur. Tüylü memeli akrabalarımız bunu sıcak kalmak için kullanırlar.
Kışın tüylerini kabartmış kuşları eminiz görmüşsünüzdür.
Üşüdüğümüzde vücudumuz adrenalin salgılar . Bu yüzden karşı koyma mekanizması, tehdit algıladığı zamankiyle aynı hareket eder.
Örneğin kediler tehdit algıladıklarında kendilerini daha büyük göstermek için tüylerini kabartırlar.
Bazı duygusal anların tüylerimizi diken diken etmesinin nedeni de bu olabilir.
Tüm bunlardan başka bir de kuyruklarımız var!
Omurgamızın sonunda kaynaşmış omurlar bulunur. Bazı insanlarda 3 bazı insanlarda 5 tane olan bu omurlar, kuyruksokumu dediğimiz bölgeyi oluştururlar. Günümüzde bu bölge bazı pelvik kaslar için destek işlevi görse de aslında bu omurlar atalarımızın kuyruklarından geriye kalanlardır.
Aslında hepimiz bir noktada kuyruk sahibi olmuşuzdur.
Anne karnında yaklaşık 4 haftalıkken insan embriyosu da diğer omurgalılara oldukça benzer. Bu embriyonun 10-12 gelişmekte olan omuru bulunan kuyruğu da vardır. Çoğu hayvanda bu kuyruk büyümeye devam ederken insanlar ve diğer maymunlarda birkaç hafta sonra kuyruktaki hücreler yok olur.
Çok nadir olsa da bu kuyruğun büyümeye devam ettiği ve kuyruğu bulunan bebeklerin dünyaya geldiği de olur.
Atalarımızdan bize kalan başka bir şey ise palmar kavrama refleksidir.
Bebeklerde yaklaşık 6 aya kadar gözlemlenen bu refleks, hem elde hem ayaklarda görülür. Bebekler tutundukları yerde bir süreliğine kendi vücut ağırlıklarını sadece elleriyle kaldırabilirler.