Ortalama bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı 10 yılda 1 kitap okuyor.
Bu kısa bilgiyi geçtikten sonra konumuza eğilelim...
Şu sıralar yaygın olan görüşlerden birisi, roman okumanın gereksiz olduğu yönünde.
“Yahu üşenmeyip 600-700 sayfalık romanlar okuyorlar. Onu okuyacağıma doğrudan ham bilgi alırım İnternetten.”
...diyerek savunulan, epey de kabul gören bir davranış bu. Olabilir, tercihtir tabii. Roman okumakta yüce bir şey yok. Roman okumayı sevmemek de gayet doğal.
Ama romanın tümden faydasız olduğunu söylemek biraz acımasız gibi. Üstelik bu defa bilimsel bulguları safımıza çektik, öyle konuşuyoruz.
Bu yıl içinde yapılan bir araştırmaya göre roman ve öykü gibi kurgu edebiyat eserlerini okumak diğer insanları anlamada ve duygusal olarak onlara tepkiler vermede kişinin kabiliyetlerini güçlendiriyor. Üstelik bu yalnızca birer kısa öykü okuyan katılımcılarda gözlemlenmiş.
Peki nasıl oluyor da roman sosyal durumlarda kabiliyetimizi artırıyor?
Yine bir araştırmaya göre bunun sebebini söyle açıklayabiliriz. Ne zaman bir roman okumaya başlasak, olan biteni tıpkı gerçek bir hikayeymişçesine deneyimleriz. Beynimiz onun bir kurgu olduğu gerçeğini yadsır ve hikayeyi doğal bir şekilde deneyimler.
Haliyle roman okumak, yani bir anlamda hiç yaşamamış insanların hiç yaşanmamış hikayelerini anlamaya çalışmak, bunu gerçek hayatta da kolaylıkla yapmamız için adeta bir egzersiz haline gelir.
Bir diğer açıklama da roman karakterlerinin gerçek insanların hikayelerinden farklı şeyler yaşamıyor oluşu. Bu hayali kurgulara kendimizi adapte ettiğimizde farklı hikayelere ve farklı duygulara tanık oluyoruz ve gerçek hayatta insan ruhuna daha aşina oluyoruz.
Kulağa pek faydasız gelmiyor değil mi?
Hem kitap okumanın tek amacının bilgi sahibi olmak olduğunu nereden çıkardınız canım? O yüzden roman okuyun. Saf bilgi içeren makaleler de okuyun. Yeter ki okuyun.