en çok biri neşeli teknoloji anıları Project Origami ile ilgilidir. Microsoft, Intel ve diğerlerinin çabalarıyla ultra mobil PC’ler veya UMPC’ler piyasaya sürüldü. Tam bir Windows makinesini, genellikle fiziksel bir klavyeyle tamamlanan orta seviye bir iPad boyutuyla ilgili bir şeye sıkıştırmaya benzeyen cihazlar, 2006 civarında beni tamamen büyüledi.
O zamanlar kabaca sıfır param vardı, bu yüzden cihazlardan birini satın almak kesinlikle söz konusu bile değildi. Ancak, UMPC’lerin ilk turu çıktıktan sonra babamla bir elektronik mağazasını ziyaret ederken – muhtemelen onun işi için bir donanım arıyorduk – bilgi işlem donanımının bir koridorunda yürüdüm ve şaşkınlık içinde bir şey buldum. UMPC cihazlarının promosyon amaçlı uç kapağı. yapabilirdim kullanmak kafa yormak için çok zaman harcadığım cihazlar. Bu biraz benim gençliğim için bir ünlüyle tanışmak gibiydi. büyülendim
Hayatımda başka saf teknoloji mutluluğu anlarım oldu: Liseye döndüğümde arkadaşlarım ve ben, Gmail’in cömert depolama limitleri ve okulumun makul interneti sayesinde, USB bellekleri tamamen ortadan kaldırabileceğimizi ve dosyaları tek bir e-postayla gönderebileceğimizi fark ettik. aynı masanın karşısından bir başkası. Cebimizde taşımak zorunda olduğumuz herhangi bir şey yerine bit kullanmak sihir gibiydi.
Teknolojinin zaman zaman nefesinizi kesmenin çok güzel bir yolu vardır, size daha önce tamamen kapalı olan yeni bir kestirme yol veya şimdi önünüzde duran yeni bir düşünme biçimi olduğunu gösterir. Bu fenomenin iyi bilinen bir örneğini vurgulamak için iPhone lansmanı böyle hissettirdi.
O zamandan beri pek bir şey bana aynı sarsıntıyı vermedi. Belki de Twitter’a aşık olduğumda, bir anda istediğim kadar tweet attığımı ve kimsenin beni durduramayacağını fark ettiğimde; internette kendi bloguma sahip olduğum ilk an ve her türlü yayın kısıtlamasından kurtuldum.