G­o­d­ ­o­f­ ­W­a­r­ ­H­a­y­r­a­n­l­a­r­ı­,­ ­B­a­n­i­s­h­e­r­s­:­ ­G­h­o­s­t­s­ ­o­f­ ­N­e­w­ ­E­d­e­n­’­a­ ­G­ö­z­ ­k­u­l­a­k­ ­O­l­m­a­l­ı­

Uzun zamandır Don’t Nod’un M. Night Shyamalan’ın video oyun stüdyosundaki eşdeğeri olduğunu düşünüyorum. Yüksekler (Life is Strange 2 veya Vampyr gibi) gerçekten ilgi çekicidir ve alçaklar (İkiz Ayna veya Beni Hatırla gibi) sonuçta o kadar da iyi olmasalar bile genellikle en azından tuhaftır. Stüdyonun bir sonraki oyunu Banishers: Ghosts of New Eden’in sadece birkaç hafta içinde çıkmasıyla birlikte, bu yeni IP hakkında daha fazla bilgi edinmeyi umuyordum. Don’t Nod bu sefer ne yapacaktı ve nasıl bir araya gelebilirdi? Görünüşe göre Banishers, en azından ilk bakışta takımın diğer oyunları kadar tuhaf değil. Zamanla bu hayalet hikâyesinin bariz ilham kaynağının gölgesinden sıyrılacağını umuyorum.

Yakın zamanda yaklaşık iki saat Banishers oynama fırsatım oldu ve küçük bir New England köyünde başlayan bir girişten sonra oyunun odak noktası hızla bir araya geldi: Banishers, Don’t Nod’un 2018’in Tanrısı kalıbındaki bir aksiyon-macera oyununu ele almasıdır. savaşın. Bu, bir müttefikle birlikte dünyada nasıl hareket ettiğinizde, bol miktarda işçilik öğesi topladığınızda, teçhizatınızı ve silahlarınızı nasıl yükselttiğinizde, engelleri aşmak için çevresel bulmacaları nasıl çözdüğünüzde ve fantastik canavarları rutin olarak renkli kombinasyonlarla hem mecazi hem de kelimenin tam anlamıyla parçalara ayırdığınızda açıkça ortaya çıkıyor – hatta God of War’ın tercih ettiği parlak turuncu kullanımı tekrarlanıyor.