Pop kültüründe böylesine büyük bir ses tarafından kolayca benimsenen bir Chief cosplayer’ın yeni korkak hareketlerini görmek gerçeküstü hissettiriyor ve bu hafta video oyunu haberlerine ilk kez bu tepkiyi vermiyorum.
Karakter kusurları
Göründüğü kadar gerçeküstü, dans eden Master Chief cosplayer’ları yeni bir şey değil. Duygusal olarak kabız bir süper askerin Final Fantasy 14 Nightclub’da olduğu gibi bir hamle yaptığını görmek temel bir zevktir. İnsanlığı kurtaran stoacı Spartalı’nın serbest kaldığını ve bir değişiklik için biraz eğlendiğini görmek, saçma olduğu kadar sevimli de. Her nasılsa, John-117’nin hantal çerçevesini görmek, ruhumda sahip olduğumu bilmediğim bir boşluğu dolduruyor.
Karakterleri tuhaf ve beklenmedik yönlere çeken hayranlarda her zaman büyük bir sevinç olmuştur. Ne de olsa, Doom Eternal ve Animal Crossing: New Horizons bir çıkış gününü paylaştığında, hayranlar iki oyunun bir karışımını hayal etmeye başladılar, geliştiricilerin bile benimsediği bir şey:
Bununla birlikte, fandom memesinden dünyaca ünlü bir sanatçıyla tam gelişmiş bir performans sergilemeye geçmek kesinlikle bir adımdır. Hayranlar çoğunlukla, Chris Pratt’in ilk Super Mario Bros fragmanındaki performansına verilen yanıtın tam tersine olumlu tepki verdi. Fragmanda bir aksanı olmasına rağmen, Pratt’in Brooklyn aksanının farklı tonlarını denemesinin garip bir tat bıraktığı söylenmelidir.
Master Chief ve Mario’nun ortak noktası, pop kültürü spot ışığının çarpık ışınları altında nispeten yeni keşfedilen yerleridir. Video oyunları pop kültürüne daha fazla yerleştikçe, karakterlerin daha fazla ana akım kalıba uyması için büküldüğünü ve büküldüğünü izledik. Bu varsayılan olarak kötü bir şey olmasa da, sevilen karakterlerin bu şekilde değiştiğini görmek sarsıcı olabilir.
Master Chief örneğinde, onu insanlığın savunucusu olarak Halo oyunlarının dar merceğinden tanıdık. Onu Stallion ile sahnede twerk yaparken veya memler yaratırken görmek eğlenceli, ama bu beni onu bilimkurgu süper askerinden daha geniş bir bağlamda görmeye zorluyor. Halo oyunlarında görüldüğü gibi, giderek daha az Halo’nun Usta Şefi ve giderek daha fazla Usta Şef.
Mario’ya tepkim hala daha güçlü. Mario’nun uzun tarihi bunun merkezinde yer alır; Ben doğmadan önce Goombas’a atlıyor. Ve Master Chief’ten daha geniş bir oyun ve tür yelpazesinde ve daha geniş bir karakter kadrosunda görünmelerine rağmen, her zaman ton ve standartları sıkı bir şekilde kontrol eden bir şirket olan Nintendo oyunları bağlamında olmuştur. Mario için her yeni adım, bir öncekiyle tutarlıydı. Pratt’in sesi kıyaslandığında bir sıçrama gibi geliyor ve şimdi tüm hayatım boyunca büyük ölçüde değişmemiş hisseden bir karakteri yeniden bağlamam gerekiyor. Mario kendisi değilse, o zaman kim?
Yine de Bowser rolünde Jack Black mükemmel. Not yok.
