B­i­r­ ­i­k­l­i­m­ ­t­e­k­n­o­l­o­j­i­s­i­ ­y­a­t­ı­r­ı­m­c­ı­s­ı­ ­o­l­a­r­a­k­ ­ö­n­e­m­s­e­d­i­ğ­i­m­ ­t­e­k­ ­ş­e­y­ ­b­i­r­i­m­ ­e­k­o­n­o­m­i­

Bunun yerine, karbondan arındırma konusunda ilerleme kaydetmek için en büyük kapasiteye sahip sanayi sektörlerindeki aksaklığa ve yeniliğe odaklanmalıyız.

Pek çok tüketici, giysi veya kahve gibi çevre dostu ürünler için “yeşil prim” ödeyebilir ancak işletmeler fiyata çok daha duyarlıdır. Ve bu iklim teknolojisi şirketlerinin satış yaptığı kişi de bu; emtia fiyatlandırması ve tedarik zinciri maliyetleri gibi diğer faktörlerin marjlarını zaten daralttığını gören eski endüstriler.

Dolayısıyla yeşil çözümler için daha yüksek maliyetlere katlanmak bir seçenek değil. Bu durum özellikle çelik, çimento ve tarım gibi kaynak veya enerji yoğun süreçlere dayanan ve karbondan arındırma konusunda en büyük potansiyele sahip sektörler olan sektörler için geçerlidir:

• Tarım ve gıda üretimi önümüzdeki 20 yıl içinde karbon emisyonunun üçte birini oluşturacak.
• Çelik üretimi karbon emisyonlarının %7’sini, endüstriyel proses ısısı ise %9’unu oluşturuyor ve her ikisi de yüzyıllardır olmasa da onlarca yıldır değişmeyen süreçleri kullanıyor.
• Binalar ve yapılar, yalnızca ısıtma ve soğutma açısından değil, aynı zamanda çimento (emisyonların %7’si) açısından da bozulmaya hazırdır.

Sürdürülebilirliğin uzun vadeli faydaları açık olsa da, karar alma sürecinde acil mali baskılar önceliklidir. Yeşil premium ürünlerin ölçeklenmemesinin nedeni budur. Ve bu zorluklar, bu çözümler fiziğin temel sınırlamalarıyla çatıştığında daha da kötüleşiyor.

İklim teknolojisi: Heyecan nedir, ne değildir

Bununla ne demek istiyorum? Doğrudan havadan karbon yakalama (DAC) sistemlerinin anlamsız ekonomisinden bahsedelim. CO2’yi doğrudan atmosferden emer.

Yatırım Karbon yakalama ve depolama (CCS), 2022’den bu yana iki kattan fazla artarak 6,4 milyar dolarlık rekor seviyeye ulaştıSermayenin büyük kısmı DAC’a gidiyor.

En çok dikkat çekenlerden biri, yılda 800 arabanın emisyonunu azaltacak bir doğrudan hava yakalama tesisi inşa etmekti. Tesisin maliyeti 15 milyon dolar.

Hesaplamayı yapın: Gezegende yaklaşık 1,4 milyar araba var. Tüm bu arabaların CO2 emisyonlarını dengelemek ve yakalamak bize 20 katrilyon dolara mal olacak. 20 milyar dolar değil, 20 trilyon dolar değil. 20 katrilyon dolar.

Ve bu arada, binek otomobiller küresel karbon emisyonlarının yalnızca %5’inden sorumlu. Dolayısıyla bu hiçbir zaman gerçek bir etkiye sahip olabileceği noktaya ölçeklenmeyecektir.

Doğrudan havadan karbon yakalama hakkında konuşmak ve görselleştirmek hoş olabilir, ancak ekonomik açıdan uygun değildir. Havadaki CO2 o kadar seyreltilmiş ki onu yakalamaya çalışmak entropiye karşı bir mücadele anlamına geliyor.

Öte yandan ağaçlar ucuzdur ve kendi enerjisini güneşten alır. Ekosistem restorasyonu ve orman stoğunun arttırılması gibi doğaya dayalı çözümlere yönelmek daha akıllıca bir seçimdir.

BS ekonomik modelleri değil, temel fizik yasaları tarafından yönlendirilir

İklim teknolojisinde erken aşama anlaşmaları değerlendirirken her zaman şunları göz önünde bulundururuz:

• Önemlidir (örneğin, daha düşük hammadde maliyetleri).
• Enerji (OpEx tasarrufu).
• Zaman (daha yüksek verim, Sermaye Harcamalarında daha hızlı geri ödeme).
• Alan (alanı kısıtlı endüstrilere uygulanabilir).

Bilimsel ve fiziksel ölçümün yapılabileceği ekonomik modellemeye asla güvenmiyoruz. Eğer teknoloji gerçekten yıkıcı ise, sorunu o kadar zorlayıcı bir şekilde çözer ki, işleri önceki yöntemlerle yapma şeklini ortadan kaldırır. Ultra güvenli hissetmek için, daha iyi birim ekonomisinin ne kadar motive edici olduğunu görmek amacıyla bunu potansiyel müşterilerle test ediyoruz.

Gelin bu merceği bir başka abartılı iklim teknolojisi üzerinde kullanalım: yeşil hidrojen. Elektrolizörler, bir hidrojen molekülü üretmek için aynı hidrojen molekülünde tutulan enerjiden daha fazla enerjiye ihtiyaç duyar.

Sonuç olarak yeşil hidrojen, “gri” hidrojenden 2 ila 3 kat daha pahalıdır. Ve bu maliyet sorununu çözmekten çok uzağız. Daha düşük maliyetler olmadan, endüstriler ve tüketiciler hidrojeni hiçbir zaman büyük ölçekte bir yakıt olarak benimsemeyeceklerdir. Ancak yeşil hidrojen şirketlerine yapılan risk sermayesi yatırımları son birkaç yılda hızla arttı; 2020’de 200 milyon doların altındayken, 2022’de 3 milyar doların üzerine çıktı.

Hadi başladığımız yere geri dönelim: plastik. Plastiğin geri dönüşümü entropiye karşı bir mücadeledir. Plastik atıkların dağınık konumlardan (milyarlarca haneye dağılmış) toplanmasının tersine lojistik maliyeti, işlenmemiş plastiğin maliyetinden daha ağır basıyor.

Öte yandan metallerin geri dönüştürülmesi mantıklıdır. Kullanım ömrü sona eren lityum iyon pilleri kolaylıkla toplayıp bunları yeni EV pillerine dönüştürebilen şirketler, tabiri caizse lityum açısından ağırlığına değer.

Yatırımcıların düşündükleri herhangi bir çözüm için geniş zincirli ekonomiye odaklanmaları gerekiyor. Ve benimsemeyi hiç düşünmeden yapmak için, mevcut teknolojilerle en azından maliyet eşitliğine sahip olanlara odaklanmaları gerekiyor. Bu, finansal kazanımları karbondan arındırma ile yan yana biriktirmek ve endüstriler tarafından yaygın bir şekilde benimsenmesi için zorlayıcı bir teşvik yaratmakla ilgilidir. İklim teknolojisi yatırımlarının karşılığını almasının, gerçek getiriler sağlamasının ve dolayısıyla uzun süreli bir etkiye sahip olmasının tek yolu budur.