S­ü­p­e­r­n­o­v­a­ ­b­a­l­o­n­u­ ­y­e­n­i­ ­H­u­b­b­l­e­ ­h­ı­z­l­a­n­d­ı­r­ı­l­m­ı­ş­ ­f­i­l­m­i­n­d­e­ ­g­e­n­i­ş­l­i­y­o­r­

Ölüme mahkum bir yıldız yaklaşık 20.000 yıl önce patlamış olsa da, onun parçalanmış kalıntıları inanılmaz hızlarda uzaya doğru koşmaya devam ediyor ve NASA’nın Hubble Uzay Teleskobu bu olayı yakaladı.

Kuğu Döngüsü adı verilen bulutsu, yaklaşık 120 ışıkyılı çapında kabarcık benzeri bir şekil oluşturuyor. Merkezine uzaklığı yaklaşık 2.600 ışık yılıdır. Bulutsunun tamamı gökyüzünde görüldüğü gibi altı dolunay genişliğindedir.

Gökbilimciler, süpernova patlama dalgasının uzayda çevredeki malzemeye çarptığı bu genişleyen süpernova kabarcığının ön kenarının çok küçük bir dilimine yakınlaşmak için Hubble’ı kullandı. 2001’den 2020’ye kadar çekilen Hubble görüntüleri, kalıntının şok cephesinin zaman içinde nasıl genişlediğini açıkça gösteriyor ve hızını ölçmek için net görüntüleri kullandılar.

Şokun yerini analiz eden gökbilimciler, şokun son 20 yılda hiç yavaşlamadığını ve yıldızlararası uzaya doğru saatte yarım milyon milin üzerinde bir hızla ilerlediğini, yani Dünya’dan Ay’a daha kısa sürede seyahat edebilecek kadar hızlı olduğunu buldular. yarım saatten fazla. Bu inanılmaz derecede hızlı görünse de aslında bir süpernova şok dalgasının hızının yavaş ucundadır. Araştırmacılar, parçalanmış yıldızın yıldızlararası uzaya nasıl çarptığını yakından görmek için Hubble görüntülerinden bir “film” oluşturmayı başardılar.

Baltimore, Maryland’deki Uzay Teleskobu Bilim Enstitüsü’nden gökbilimci Ravi Sankrit, “Hubble, balonun kenarında olup bitenleri bu kadar net bir şekilde izleyebilmemizin tek yolu” dedi. “Hubble görüntüleri, ayrıntılı olarak baktığınızda muhteşem. Süpernova şoklarının uzayda yayılırken karşılaştığı yoğunluk farklılıklarını ve bu şokların arkasındaki bölgelerdeki türbülansı anlatıyorlar.”

Parlayan hidrojen iplikçiklerinin neredeyse iki ışıkyılı uzunluğundaki bölümüne çok yakından bakıldığında, bunların yandan bakıldığında buruşuk bir tabakaya benzedikleri görülüyor. Baltimore, Maryland’deki Johns Hopkins Üniversitesi’nden William Blair, “Çarşafta yandan görünen dalgalanmalar görüyorsunuz, bu yüzden bükülmüş ışık şeritleri gibi görünüyor” dedi. “Bu kıpırdamalar, şok dalgası yıldızlararası ortamda az ya da çok yoğun malzemeyle karşılaştığında ortaya çıkıyor.” Yaklaşık yirmi yılı aşkın süredir hızlandırılmış film, filamentlerin arka plandaki yıldızlara doğru hareket ettiğini ancak şekillerini koruduğunu gösteriyor.

“Hubble’ı Kuğu Döngüsü’ne yönelttiğimizde bunun bir şok cephesinin ön kenarı olduğunu biliyorduk ve bunu incelemek istiyorduk. İlk resmi elde ettiğimizde ve bu inanılmaz, hassas ışık şeridini gördüğümüzde, bu bir bonus oldu. Blair, “Bu tür bir yapıyı çözeceğini bilmiyorduk” dedi.

Blair, şokun patlama bölgesinden dışarıya doğru ilerlediğini ve ardından yıldızlararası ortamla, yıldızlararası uzaydaki gaz ve tozdan oluşan ince bölgelerle karşılaşmaya başladığını açıkladı. Bu, süpernova balonunun genişlemesinde, görünmez nötr hidrojenin şok dalgasının geçişiyle 1 milyon Fahrenheit dereceye veya daha fazlasına kadar ısıtıldığı çok geçici bir aşamadır.

Daha sonra, elektronlar daha yüksek enerji durumlarına uyarıldıkça gaz parlamaya başlar ve düşük enerji durumlarına geri dönerken fotonlar yayar. Şok cephesinin daha gerisinde, iyonize oksijen atomları soğumaya başlıyor ve mavi renkte gösterilen karakteristik bir parıltı yayıyor.

Kuğu Döngüsü, 1784 yılında William Herschel tarafından 18 inçlik basit bir yansıtıcı teleskop kullanılarak keşfedildi. İki yüzyıldan biraz daha uzun bir süre sonra, bu muhteşem manzarayı görmek için nebulanın çok küçük bir dilimine yakınlaşabilecek kadar güçlü bir teleskopa sahip olacağımızı asla hayal edemezdi.