H­u­b­b­l­e­,­ ­y­ı­l­d­ı­z­ ­p­a­t­l­a­m­a­s­ı­n­d­a­n­ ­n­a­d­i­r­ ­g­ö­r­ü­l­e­n­ ­‘­ı­ş­ı­k­ ­y­a­n­k­ı­s­ı­n­ı­’­ ­y­a­k­a­l­a­r­

Danimarka Aarhus Üniversitesi’nden baş bilim adamı Profesör Maximillian Stritzinger, “Veri seti dikkat çekici ve ışık yankılarının beş yıllık bir süre boyunca evrimini sergileyen çok etkileyici renkli görüntüler ve animasyonlar üretmemizi sağladı. Nadir görülen bir şey. fenomen daha önce sadece bir avuç başka süpernovada belgelendi.”

UCD Fizik Okulu’ndan ortak yazar ve Dublin merkezli astrofizikçi Dr. Morgan Fraser, “James Webb Uzay Teleskobu çok dikkat çekerken, selefi Hubble evrenin inanılmaz görüntülerini sağlamaya devam ediyor. HST şimdi Böylece, yıllar içinde yavaş yavaş gelişen bu ışık yankısı gibi şeyler bulabiliriz.”

Barselona, ​​Uzay Bilimleri Enstitüsü’nden yardımcı yazar Dr. Lluis Galbany, “Bu güçlü süpernova patlamasından kaynaklanan patlama dalgası, saniyede 10.000 kilometrenin üzerinde bir hızla dışarıya doğru hızla ilerliyor. Bu patlama dalgasının önünde, süpernova tarafından yayılan yoğun bir ışık parlaması var. ve görüntülerde gördüğümüz genişleyen halkalara neden olan şey budur.Bu kozmik patlamalar galaksimizi, yıldızlarımızı ve gezegenimizi oluşturan karbon, oksijen ve demir gibi birçok ağır elementi ürettiğinden süpernovalar ilgi çekicidir. “

New York Hofstra Üniversitesi’nden yardımcı yazar Dr. Stephen Lawrence, “Günlük güzel bir benzetme, bir havai fişek gösterisinin sonunu hayal etmektir – gösterinin sonunda bir mermiden gelen parlak ışık patlaması dumanı aydınlatacaktır. Birkaç dakika içinde çekilen bir dizi fotoğrafı karşılaştırarak, sahneyi aydınlatan en son patlamayla doğrudan ilgili olmayan her türlü bilgiyi ölçebilirsiniz. mermilerin daha önce patladığını, belirli bir mermiden çıkan dumanın ne kadar opak olduğunu veya rüzgarın ne kadar hızlı ve hangi yönde estiğini.

SN 2016adj adlı söz konusu süpernova, ilk olarak 2016’da görüldü ve Dünya’dan 10 ila 16 milyon ışıkyılı uzaklıkta yer alan ünlü tuhaf gökada Erboğa A’ya ait. Beş buçuk yıl boyunca gökbilimciler, süpernovanın yavaş yavaş söndükten sonra etrafındaki alanı izlediler.

Erboğa A toz şeritleriyle doludur ve süpernovadan yanlara doğru yayılan ışık zamanla bu tozlu alanlara çarptığında, bunlar orijinal süpernova konumundan giderek daha da uzaklaşarak ışık ekoları adı verilen bir dizi genişleyen emisyon halkaları oluşturarak aydınlanırlar.

Yıllar süren gözlemler sırasında bu halkalardaki değişimler, araştırmacıların galaksideki patlamanın yakınındaki toz şeritlerinin düzenini araştırmasını sağlıyor. Veriler, aralarında büyük delikler bulunan ve bir yığın İsviçre peynirine benzeyen toz sütunlarından oluştuğunu gösteriyor.

Profesör Stritzinger, “Erboğa A büyük bir eliptik gökadadır. Bunlar çoğunlukla sessiz, tozsuzdur ve süpernova olarak patlamaya meyilli genç yıldızlara sahip değildir, ancak Erboğa A açıkça farklıdır. Güçlü bir radyoastronomik kaynaktır ve belirgin toz şeritleri içerir. Bu, “yakın zamanda” başka bir daha küçük sarmal gökadayı yuttuğunun ve birkaç yüz milyonlarca yılda olabileceği gibi meselelerin henüz yerleşmediğinin bir işaretidir. yankılar, bu şiddetli galaksi çarpışmaları hakkında daha fazla bilgi edinmemize yardımcı olacak.”

Şimdiye kadar, dört farklı toz tabakasının ürettiği dört farklı ışık yankısı gözlemlendi. SN 2016adj için veri seti, bir süpernova ile ilişkili ışık yankı emisyonunun en erken tespitini sunar. Ekip, bu emisyonları yıldızın patlamasından 50 gün sonra ölçebildi, SN 2014J gibi HST tarafından yakalanan önceki ışık yankıları patlamadan sadece yüzlerce gün sonra başladı. Ayrıca bunlar, Ic tipi bir süpernova çevresinde bulunan ilk ışık ekolarıdır.

Avrupa Güney Gözlemevi, Garching, Almanya’dan Dr. Ferdinando Patat’ı içeren ekip, daha fazla ışık halkasının ortaya çıkacağını umarak gelecekte HST ile yapılan gözlemleri takip etmeyi planlıyor. Ayrıca, altta yatan süpernovanın spektrumunu fiilen gösteren ışık ekolarının bir spektrumunu elde etmek mümkün olabilir.