Warhammer 40k: Chaos Gate – Daemonhunters, sıra tabanlı taktik türünü tarihinin tuhaf bir noktasında bulur. 1994’teki orijinal X-COM oyunu ile 2016’daki XCOM 2 arasındaki dönemde, o grafiklerin ötesinde çok fazla evrim ve birbirinize mümkün olduğunca akıcı ve doğal olarak ateş etmek için doğasında var olan yapaylığı yapan artımlı ama hayati iyileştirmeler. Şimdi, altı yıl sonra, Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters ile uygulamalı olarak zaten optimize edilmiş bir formül üzerine inşa etmenin ne kadar zor olduğunu değil, aynı zamanda içinde bolca eğlencenin olduğunu da gösteriyor. o tanıdık tuzaklar.
Daemonhunters, teknik olarak 1998’deki Warhammer 40,000: Chaos Gate’in devamı niteliğindedir – orijinal X-COM’un mekanik çoğunluğunu gün içinde atlamak için en iyi strateji oyunlarından biridir. Ancak Daemonhunters’ın soyu türün köklerine kadar izlenebilir olsa da, bu Warhammer 40K oyunu biraz dalga geçmekten korkmuyor.
Örneğin estetik, Shootas, Blood & Teef ve hatta Total War: Warhammer 3 gibi Warhammer oyunlarında son zamanlardaki bir trendi takip ederek mükemmel grimdark ortamına biraz renk katıyor. Gökyüzü temel kırmızılar ve neon morlarla parlıyor, buz haritaları temiz bir gök mavisi tonuna sahipken, Nurgle savaş lordu Aeger the Benevolent’in kokuşmuş ininde zehirli yeşillikler ve bağırsak pembeleri var. Ve bu savaş alanlarındaki harap katedraller hala bir şekilde her savaşın başlangıcında cesurca renkli vitray pencerelerini sağlam tutun (ancak bunları oldukça hızlı bir şekilde görebilirsiniz).
Doom (2016) Doom 3 için ne ise, Daemonhunters’ın tarzı Warhammer 40K için odur.
Eşyaları parçalama notunda, ortamlar kutsallaştırılmak için orada. Zorunlu patlayıcı varillerin ötesinde, birkaç altıgeni kapsayan reaktörleri çıkarabilir, pencereleri kırabilir, köprüleri havaya uçurabilir ve tüm düşman mangalarını ezmek için sütunları devirebilirsiniz (veya Aeger gibi bir patronun devasa sağlık çubuğuna mütevazı bir göçük koyabilirsiniz).
Bir noktada, bir düşman ekibini mükemmel bir şekilde yok etmek için bir el bombası atıyorum, ancak patlama duvarın büyük bir bölümünü açarak bir sonraki alana kısayol sağlıyor. Bu ikincil hasar bu sefer benim lehime işliyor, ancak bir sonraki bölgeden dolaşan devriyeleri şu anki çarpışmama da getirebilir. Yıkım, kural setlerinde genellikle biraz katı olabilen bir türe hoş bir öngörülemezlik katmanı ekler.
Daemonhunters’taki sinematik gelişmeler, 2000’lerin aşırı şık aksiyon filmlerine hoş bir geri dönüş
Bazı sinematik ve stilistik gelişmeler de var. Deniz Piyadelerim, onları geçmek için tek altıgen boşlukların üzerinden zarif bir şekilde atlarlar ve bir kapıyı kırdığınızda veya üzerinde ‘DOOM’ yazılı bir el bombası fırlattığınızda devreye giren ağır çekimin çılgınca kullanımı, hoş bir geri dönüş. 2000’lerin başındaki hiper tarz aksiyon filmleri. Daemonhunters’ı diğer birçok Oyun Atölyesi bağlantılarının sade hissinden ayıran her şey çok eğlenceli bir kamp.
Komutanızdaki Space Marine bölümü, Kaos’un kozmik varyantını uzak tutmak gibi karmaşık bir görevi olan Gri Şövalyelerdir. Buradaki kötü adamlar, o anın en popüler Oyun Atölyesi Kaos fraksiyonu, Nurgle: gezegenlere Bloom adı verilen bir tür spor maddesi bulaştıran veba satıcısı, iltihap partisi yapan çürüme tapanları. Her tur, bir görevdeki Bloom seviyesi artar ve dolduğunda seviye boyunca yayılır ve düşmanlara çeşitli güçlendirmeler verir. Nurgle’ın neşeli mizacı ve ölüme giderken bile görünen neşesiyle, Daemonhunters’ın peşinde olduğu ton için mükemmel düşmanlar.
Sıra tabanlı taktik gazileri, mekaniklerle çabucak bir oyuğa yerleşecekler. Tam ve kısmi koruma, aşırı izleme kurma ve hareket, yetenekler ve saldırılar arasında uygun gördüğünüz şekilde eylem noktaları tahsis etme gibi geleneksel sistemler vardır. Ve sonra, her Şövalyenin sınırlı miktarda sahip olduğu Will Puanları (WP) gibi eklemeler var. Örneğin, hantal Justicar, WP’yi iki altıgenlik alandaki tüm düşmanları geri püskürtmek için kullanabilirken, Interceptor ışınlanma yeteneğine sahiptir ve 2 WP için 10 altıgenlik bir aralıktaki birkaç düşmana ışınlama-saldırı yapabilir.
Harekete geçtiğinizde, savaş alanı, sıçrayan vücut parçalarının canlı bir sıçramasına dönüşür.
Çelik kaplı Uzay Deniz Piyadeleri, Zincirli Kılıçları ve Güçlü Yumruklarıyla, özellikle Nurgle gibi kalamar düşmanlarıyla karşı karşıya kaldıklarında, yakın mesafe dövüşlerinde her zaman üstün olmuştur. Daemonhunters, yakın dövüş hünerlerini Fallout tarzı bir hassas hedefleme sistemi ile kutluyor; bu, bir düşmanın kolunu keserek (tam anlamıyla) silahsızlandırmanıza veya kafalarını hedef alarak sersemletmenize izin veriyor.
Bitirici ‘Yürütme’ hareketleri şaşırtıcı derecede yetersiz olsa da, uzuvlar düşmanlardan kolaylıkla uzaklaşır; Nurgle’ın, bir çocuğun vurduğu parti balonu gibi ağırlıksız bir şekilde sıçrayan bir düşmanın değil, iç organlarının şeritleri dökülerek ortadan ikiye kesildiğini görmek istiyoruz.
Daemonhunters’ın da çözmesi gereken bazı ilerleme hızı sorunları var. Oynadığım üç görevden ikisi gereksiz yere yayılıyor ve seviyeyi geçmek için tüm AP’mi kullanarak birden fazla tur harcıyorum. Bir önceki ünite hala hareket halindeyken hareketi hızlandırmanın, animasyonları atlamanın veya bir sonraki ünitem için hamleleri planlamaya başlamanın hiçbir yolu yok. Beklemeyi hızlandırmak için birkaç geçiş ve kadran, Daemonhunters’ı, görevlerin çok fazla ölü zamanla dolu olduğu bu yaygın tür tuzağına düşmekten kurtarabilir.
Ancak harekete geçtiğinizde, savaş alanı Bloom, ateş, moloz ve zıplayan vücut parçalarının canlı bir sıçraması haline geldiğinde, işler gerçekten düzelir. Tabii ki, Daemonhunters’ı ‘Warhammer 40K-but-XCOM’ olarak tanımlayabilirsiniz (özellikle oyunun, önizlemede oynayamadığım tüm temel yönetim kısmı ile), ancak bu evrenin her ikisinden de kopuyor. beklediğinizden biraz daha çılgın ve küstah bir şey sunmak için po-suratlı stiller. Ve biraz öz-farkındalık her zaman iyi bir şeydir.