2­0­2­3­’­ü­n­ ­E­n­ ­İ­y­i­l­e­r­i­:­ ­S­ü­r­e­k­l­i­ ­K­e­ş­i­f­ ­D­u­y­g­u­s­u­,­ ­R­e­m­n­a­n­t­ ­2­’­y­i­ ­Y­ı­l­ı­n­ ­E­n­ ­S­e­v­d­i­ğ­i­m­ ­O­y­u­n­u­ ­H­a­l­i­n­e­ ­G­e­t­i­r­d­i­

Remnant 2’de beni durdurup “Vay canına, bu harikaydı” dememe neden olan pek çok an vardı, ancak onu bu yılki favoriler listemin en üstüne çıkaran an, birçok mükemmel patronundan biri sırasında geldi. kavgalar.

Remnant 2’nin kampanyasını oluşturan üç tuhaf yerden birinde çalıştım. Bu, bir zamanlar az çok tanrıyı bulma arayışında olan gelişmiş bir ırkın yaşadığı, ay büyüklüğünde, harap olmuş, terk edilmiş bir uzay gemisiydi. Bu plan pek işe yaramadı ve gemilerinin içi çağlar boyunca gezegenlerinin kapalı bir kopyasından ıssız, kıyamet sonrası bir boşluğa dönüştü. Keşif sırasında Remnant 2’nin zindanlarından birini temizledim ve aslında tuhaf bir uzaylı USB sürücüsü buldum. Şimdi onu yanımda taşıyordum, onunla ne yapacağımı bulmayı bekliyordum.