Gizli casusluk türü, 1998’deki Metal Gear Solid ile ana akım haline getirildi, ancak Kojima’nın serisi, hemen hemen Ubisoft ve “Tom Clancy’s” markasının zorlu rekabetiyle karşı karşıya kaldı. Splinter Cell, Metal Gear’ın düpedüz aptallığı yerine gerçekçiliği ve manşetlerden kopuk hikayeleri çevirdi, daha fazla gizlilik fırsatı için devrim niteliğinde bir aydınlatma sistemi ekledi ve bize tüm zamanların en ikonik karakterlerinden birini verdi: Sam Fisher . Michael Ironside tarafından oynanan Fisher’ın çakıllı sesi ve alaycı kişiliği onu anında bir ikon haline getirdi.
Tüm Splinter Cell oyunları zamanın testinden geçmedi. Birkaçı bugünün standartlarına göre tarihli hissediyor, ancak en iyi Splinter Cell oyunları mutlak gizlilik klasikleri olmaya devam ediyor. Bunlar, en kötüden en iyiye doğru sıralanmış Splinter Cell oyunlarıdır.
Splinter Hücre Temelleri
Kolayca en zayıf Splinter Cell oyunu (portları saymazsak) Splinter Cell Essentials çok tuhaf bir oyundur ve gerekli olandan başka bir şey değildir. Double Agent’a bir tür eşlik eden oyun olarak fatura edildi, ancak ikinci oyun ertelendikten sonra tam altı ay önce piyasaya sürüldü. Esasen (üzgünüm) Double Agent olaylarının alternatif bir yorumu olan Splinter Cell Essentials, temelde önceki oyunlardan kaldırılan yeni görevler ve flashback görevlerinin bir karışımını içeriyor.
Ubisoft bu diziler için daha iyi görevlerden bazılarını seçtiği için bu kötü bir şey değil, ancak kontroller sert ve gizlilik inanılmaz derecede affetmez. Ek olarak, nakavt ettiğiniz düşmanlar, düştüklerinde tetiği çekebilir ve bu süreçte genellikle sizi öldürürler. Gizli Eylem Rafine Edilmemiş.
Splinter Cell: Çift Ajan
Kağıt üzerinde, Splinter Cell: Double Agent, tüm serideki en havalı oyun olması gerektiği gibi görünüyor. Kızının bariz ölümünün ardından, Sam Fisher, John Brown’s Army adlı ve adını 19. yüzyıl Amerikan kölelik karşıtı olan bir kişiden alan, kendi içinde büyümüş bir terör örgütünde gizli göreve gider ve grubun planlı saldırıları hakkında istihbarat toplar ve Üçüncü Kademe görevlerini sürekli olarak görevlerle dengeler. Teröristler tarafından kendisinden beklenen. Güvenlerini dengelemek anahtardır ve sonuç olarak birden fazla son mümkündür.
Sorun şu ki, görevler, özellikle JBA karargahında gerçekleşenler olmak üzere, kalite açısından oldukça değişkenlik gösteriyor. Bazı kötü adamların oyunculuğu da çok sevimsiz, bu da tüm serideki en zor kararlardan bazılarını verirken dalmayı mahvedebilir. En azından Spies vs. Mercs var – ve Xbox, PS2 ve GameCube için yayınlanan sürüm, ikisini de denemeyi merak ediyorsanız, aslında tamamen farklı bir oyun.
kıymık hücre
Serideki ilk oyun ve Metal Gear Solid’in gizli tahtının ilk gerçek yarışmacılarından biri olan Splinter Cell, tekerlekleri harekete geçirdiği için en azından övgüyü hak ediyor. Sam Fisher ve Irving Lambert’in – yıllar geçtikçe çok sertleştiğini göreceğimiz – ortaklığı, Michael Ironside’ın verdiği sakin ve biraz ürkütücü performans gibi serinin ilk oyunlarının bu kadar başarılı olmasının nedenlerinden biri. Splinter Cell, gölge mekaniğinin etkili bir şekilde çalışması için gerekli olan ileri teknolojisiyle 2002’de görsel olarak da akıllara durgunluk veriyordu.
Splinter Cell’in bu listede daha üst sıralarda yer almamasının tek nedenlerinden biri, serinin önümüzdeki birkaç yıl içinde, genellikle bu formüle yapılan iyileştirmeler veya eklemeler yoluyla çok iyi hale gelmesidir. Neyse ki, bu hikayeyi tekrar yaşamak istiyorsanız, Ubisoft Toronto’da tam bir remake var.
Splinter Cell: Yarın Pandora
Orijinal Splinter Cell’in devamı, öncelikle Ubisoft Şanghay’da ayrı bir geliştirme ekibi tarafından ele alındı. Oyun, Sam’i yemyeşil ormanlar da dahil olmak üzere çeşitli yerlere gönderirken selefinin güçlü temelleri üzerine inşa edildiğinden, çoğunlukla bu değişiklik o kadar belirgin değil. Bununla birlikte, belirgin olan tek değişiklik, seslendirmede.
Ironside hala Sam’i canlandırırken, Lambert’i seslendiren Dennis Haysbert -evet, Allstate Insurance elemanı- ve Haysbert’in oyuncu tarafından seslendirildiği tek zaman bu. Bu, çoğu oyunun paçayı sıyırabileceği bir değişiklik, ancak keşfedeceğiniz gibi, oyuncular Splinter Cell’de seslendirmeye gerçekten önem veriyorlar. Neyse ki, yeni Spies vs. Mercs modu, asimetrik çok oyunculu popüler olandan çok önce harika bir eklentiydi.
Kıymık Hücre Mahkumiyeti
Selefinden yaklaşık dört yıl sonra yayınlanan tartışmalı bir giriş olan Splinter Cell Conviction, çok sayıda gecikmeye maruz kaldı ve temel olarak geliştirmenin bir bölümünde yeniden başlatıldı. Ubisoft Montreal ekibinin nihayetinde sunduğu şey, Sam Fisher’ın ölümcül verimliliğine ve saf gizlilik üzerindeki yaratıcılığına odaklanarak serinin geçmiş oyunlarından tamamen farklıydı. Aslında, oyun gerçekten insanları öldürmenizi istiyor, hatta hızlı vesikalık vuruşlar için Mark & Execute adlı yeni bir yetenek sunuyor.
Bu değişikliklere ve oyunun büyük bölümünde Sam Fisher’ı gözlüksüz görmenin ne kadar olağandışı olmasına rağmen, Conviction işe yarıyor çünkü yapmayı amaçladığı şeyi çok iyi yapıyor. Gizli-eylem topyekün kaosa (teori) dönüşmeden başarılı olmak zordur, ancak Mahkumiyet, Sam’in hem Üçüncü Echelon hem de merhum en iyi arkadaşı Lambert ile olan çatışmasını geliştirirken bunu iyi yapar.
Splinter Cell Kara Listesi
Belki de Conviction’dan daha tartışmalı olan Splinter Cell Blacklist, seride Michael Ironside’ın seslendirmesini içermeyen ilk oyundu. Anlaşılan, Ironside kanserle savaşıyordu O sırada ve hayatta kalma şansı %50’den azdı, bu da muhtemelen Kara Listeye geri dönmemesinde rol oynadı. Onun yerine, takdire şayan bir iş çıkaran, ancak sesi beklediğimiz çakıllı tondan yoksun olan çok daha genç Eric Johnson vardı.
Peki, Kara Liste neden bu listede hala bu kadar yüksek? Çünkü inanılmaz derecede iyi tasarlanmış. “Ghost”, “Panther” ve “Assault” olmak üzere üç farklı oyun stiline odaklanan Splinter Cell Blacklist, herkesin başka birinin nasıl oynamak istediğini görmezden geliyormuş gibi hissetmeden oyundan zevk almasına olanak tanır. Uzun süredir hayranlar, tüm düşmanlardan kaçınarak öldürmesiz bir Ghost koşusuna gidebilirler, Conviction’a katılanlar ise Panther stili ile benzer şekilde oynayabilecekler. Aynı zamanda, hepsi bir evren içi harita menüsünde birbirine bağlı birden fazla ortak görev ve Spies vs. Mercs içerir.
Splinter Cell: Kaos Teorisi
Üçüncü kez çekicilik mi? Splinter Cell: Chaos Theory örneğinde kesinlikle öyleydi. Bir aksiyon oyununa dönüşmeden ilk iki oyunun formülüne biraz daha kanlı ve daha şiddetli bir yaklaşım getiren Splinter Cell: Chaos Theory, oyunculara Sam’e bir savaş bıçağı vererek kendi versiyonları üzerinde daha fazla kontrol sağladı – çoğu karakteri öldürmek veya kurtarmak tamamen oyuncunun seçimi ve her görev için seçilen teçhizat bunu yansıtır. SC20K tüfeğinize yüksek güçlü bir keskin nişancı eki ile girin veya öldürücü olmayan gaz bombalarına ve “yapışkan şok edici” mermilere odaklanın. Her iki seçenek de geçerlidir ve anlık arıza bölümlerinin çoğu, gizli oyunu zorunlu kılmadan teşvik eden artan bir alarm sistemi lehine gitti.
Pandora Tomorrow’da olduğu gibi, Chaos Theory, asimetrik Spies vs. Mercs modunu içerir. Bu rekabetçi teklifin yanı sıra, iki Third Echelon ajanının birlikte çalışması gerektiğinde ne kadar farklı olduğunu gösteren ayrı bir işbirliği kampanyası da içeriyor. Düşmanların etrafında gizlice dolaşmaya çalışırken, tekrar tekrar ateş açana kadar başka birine ne kadar içerebileceğinizi asla bilemezsiniz.