T­h­e­ ­L­a­s­t­ ­o­f­ ­U­s­ ­2­’­n­i­n­ ­R­o­g­u­e­l­i­k­e­ ­M­o­d­u­ ­E­ğ­l­e­n­c­e­l­i­ ­A­m­a­ ­U­n­s­u­r­l­a­r­ı­n­ı­n­ ­B­i­r­b­i­r­i­n­e­ ­T­a­m­ ­O­l­a­r­a­k­ ­U­y­u­m­a­d­ı­ğ­ı­n­ı­ ­V­u­r­g­u­l­u­y­o­r­

The Last of Us Part 2’deki Savaş oldukça özel bir his yaratıyor. Genellikle yavaş ve ağırdır; her etkileşime, birini öldürmenin ne kadar zor olduğunu ve işlerin ne kadar çabuk ters gidebileceğini gösteren bir ağırlık sağlar. Aynı zamanda, nesnelerin üzerinden atlarken, insanları tuğlalarla parçalarken ve palaları bağırsaklarına gömerken ya da elinizi ağzına sıkıştırırken bıçağınızla sessizce birinin şahdamarını açarken büyük ölçüde doğaçlamaya dayanır.

Belli bir hantallığa sahip olmasına rağmen The Last of Us Part 2’de pek çok oyunun asla başaramadığı bir mücadele yoğunluğu var. The Last of Us Part 2 Remastered’ın piyasaya sürülmesiyle birlikte geliştirici Naughty Dog, sizi bir dizi rastgele dövüş karşılaşmasına sokan rogue benzeri bir mod olan No Return’de bu dövüşe odaklanmak için hikaye öğelerini azaltıyor.