B­i­g­ ­B­a­n­g­ ­n­e­d­e­n­ ­d­e­v­ ­b­i­r­ ­k­a­r­a­ ­d­e­l­i­k­t­e­ ­ç­ö­k­m­e­d­i­?­

Muazzam yoğunluklara rağmen, erken evren bir kara deliğe çöküp çökmedi, çünkü basitçe söylemek gerekirse, içine çökecek hiçbir şey yoktu.

Yeterince ısrarcıysanız, kara delik yapmak nispeten kolaydır. Tek yapmanız gereken, yeterince baskı uygulamak ve bir şeyi inanılmaz derecede küçük hacimlere sıkıştırmaya devam etmek. Kritik bir eşiğin altındaki bir noktada yerçekimi kuvveti o kadar güçlü hale gelir ki, bir kara delik yaratarak doğanın diğer tüm kuvvetlerini alt eder. Seni alıp atom çekirdeği boyutuna sıkıştırsak, atom çekirdeği genişliğinde ve insan kütlesinde bir kara delik olursun. İşlemi Dünya ile tekrarlayarak, yaklaşık bir fasulye büyüklüğünde Dünya kütleli bir kara delik yaratabiliriz.

Kara delikler, evrende inanılmaz derecede yaygındır. Büyük yıldızlar öldüğünde doğal olarak ortaya çıkarlar. Çekirdeklerinde o kadar çok kütle eziliyor ki yerçekimi çekmeye devam edebiliyor.

Kara delik yapmanın anahtarı yoğunluktur. Yeterli miktarda yerçekimi kuvvetini tetiklemek için inanılmaz derecede yüksek bir yoğunluğa ihtiyacınız var. Ve evren, metreküp başına yaklaşık bir hidrojen atomu ortalama yoğunluğuyla günümüzde hiç de yoğun olmasa da ve ilk günlerinde işler çok farklıydı.

Milyarlarca yıl önce evrenimiz bugün olduğundan çok daha küçüktü ve bu, yoğunluğunun çok daha yüksek olduğu anlamına geliyor. Bu nedenle, evrenin neden doğrudan bir kara deliğe çökmediğini merak etmek doğaldır.

Ama bir kara delik yapmak için bu sadece bir yoğunluk meselesi değil, bir yoğunluk farkı meselesidir. Yerçekimi kuvvetini hissetmek için bir yerden bir yere yoğunluk farkına ihtiyacınız var. Bir hacim boyunca madde miktarı düzgünse ve hiçbir fark yoksa, herhangi bir yönde çeken net bir yerçekimi kuvveti olmayacaktır. Bir kara delik yapmak için, bir yığın maddeyi alıp çok küçük bir hacme sıkıştırmanız ve en önemlisi, onu çevreleyen bir yığın boş alan bırakmanız gerekir. Bu şekilde yerçekimi kuvveti etki edebilir ve bir kara delik oluşabilir.

Erken evren inanılmaz derecede yoğun olmasına rağmen, aynı zamanda inanılmaz derecede tekdüzeydi. Evrendeki ortalama yoğunluk yer yer aynıydı. Kara deliklerin oluşumunu tetikleyecek kadar fark yoktu.

Peki ya tüm evrenin kendisi? Elbette evrendeki tüm bu maddeyle, büyük patlamayı durdurabilir ve her şeyi tekilliğe geri döndürebilirdi. Bununla birlikte, bu kesinlikle bir kara deliğin oluşumu olmayacaktır. Kara delikler, uzayın içinde oturan sonsuz yoğunluklu noktalardır. Büyük patlamadaki tekillik, uzayın kendisinin sonsuz bir yoğunlaşmasıydı.

Ama her halükarda bu olmadı çünkü evren de ilk günlerinde dinamikti. Gelişiyordu. Değişiyordu. Ve en önemlisi genişliyordu. Evrenin ilk zamanlarındaki genişlemesi, tüm maddenin çökmesini engelledi. Elbette, evrenimiz çok fazla maddeyle doğmuş olsaydı, bu genişlemeyi yavaşlatabilirdi. Ancak gerçek şu ki, bunu yapacak kadar madde yoktu ve evrenin genişlemesi, kozmosun malzemesini bir daha asla çökemeyecek kadar seyreltebildi.