S­i­n­s­i­:­ ­K­ı­r­m­ı­z­ı­ ­K­a­p­ı­ ­i­n­c­e­l­e­m­e­s­i­:­ ­k­u­l­l­a­n­ı­ş­l­ı­ ­b­i­r­ ­k­o­r­k­u­ ­ş­e­n­l­i­ğ­i­

Eksileri

• Bir nota karakterlerinden oluşan bir döküm

• Kopuk, aşırı döngüsel bir yapı

• Dişsiz Üçüncü Perde

Sinsi: Kırmızı Kapı ayaklarınızı yerden kesmez ama birkaç kez yerinizde zıplamanıza neden olur. Insidious serisinin beşinci bölümü ve 2013’ün doğrudan devamı Sinsi: Bölüm 2, yeni film kendi yüksek erişilebilirlik seviyesinden yararlanıyor. Her ne kadar hantal olsa da, filmin açılış sahnesi, izleyicilerinin hikayesini takip etmek için serinin önceki taksitlerine çok fazla aşina olmalarına gerek kalmamasını sağlıyor. Gişe rekorları kıran neredeyse her filmin kendi ev ödevleriyle birlikte geldiğini hissettiğimiz bir çağda, bu beklenmedik bir nimettir.

Yine de, niyetleriyle olduğu kadar canlandırıcı bir şekilde doğrudan, Sinsi: Kırmızı Kapı Scott Teems’in, filmin hikayesine ve karakterlerine herhangi bir boyutluluk getirmekte zorlanan cansız senaryosundan büyük ölçüde zarar görüyor. Görsel olarak, ilk yönetmenlik denemesini burada yapan franchise lideri Patrick Wilson’ın yönetmenliği yaya ama yetenekli. Oyuncu-yönetmen, engelleme ve odaklama gibi temel araçların yıkıcı derecede korkutucu bir etki için nasıl kullanılacağına dair temel bir anlayış sergiliyor. Bununla birlikte, basit tarzı, başlangıçta tarafından yönetilen bir franchise için kaçınılmaz bir geri adıma işaret ediyor. Sihirbaz film yapımcısı James Wan.

Sinsi: Kırmızı Kapı 2013’teki selefinin kaldığı yerden, baba-oğul ikilisi Josh (Wilson) ve Dalton Lambert’in (Ty Simpkins) “Öteki” olarak bilinen ruhlar alemine ve içinde pusuda bekleyen ölümsüz ruhlara dair travmatik anılarına sahip olmayı kabul etmesiyle başlar. bastırıldı. Film, dokuz yıl sonra Josh ve Dalton’u (daha yaşlı, daha kara kara bir Simpkins) yakaladığında, anılarındaki boş noktaların ikisi arasında duygusal bir uçurum yarattığı ortaya çıkar. Ancak Dalton istemeden Öte’ye giden bir kapıyı boyadığında, hem kendisini hem de babasını geçmişlerinin şeytanlarına karşı yeniden savunmasız hale getirir.

Müşteri adaylarının birbirinden coğrafi olarak ayrılması sayesinde, Sinsi: Kırmızı Kapı birinci ve ikinci perdelerinin çoğunu, dönüşümlü olarak Josh ve Dalton’u korkunç vizyonlar ve doğaüstü saldırılarla terörize ederek geçiriyor. Bu dizilerden bazıları diğerlerinden daha etkilidir, ancak Kırmızı Kapı‘ın en korkunç anları, yapısının son derece tek notalı ve tekrarlayıcı olduğu gerçeğinden uzaklaştırabiliyor. Filmin Dalton’ın süregelen çocukluk travmasını keşfetmesi de zaman zaman zorlayıcı olsa da, Wilson’ın Josh’una olan zorunlu mesafesi, ilişkilerinin karmaşıklığı içinde giderek derinleşmesini veya büyümesini engelliyor.

düzlüğü Kırmızı KapıProfesör Armagan’ın (halefiyetHiam Abbass), Dalton’un komuta eden ama tamamen keşfedilmemiş resim öğretmeni ve Dalton’un kolej oda arkadaşı Chris Winslow (Sinclair Daniel). Boyunca ne kadar inanılmaz davrandığı göz önüne alındığında Kırmızı KapıRose Byrne, Josh’un eski karısı ve sırdaşı Renai rolünü yeniden canlandırmak için üzerine yazılan birkaç dakika boyunca anlaşılır bir şekilde uyurgezerlik yaparken, ikinci karakter Manic Horror Dream Girl de olabilir.

Cansız kurgusu ve karakterizasyonları bir yana, Sinsi: Kırmızı Kapı zaman zaman, bu yıl vizyona giren diğer ana akım korku filmleri kadar ürkütücü. İkinci perde set parçalarının çoğu, filmin döngüsel yapısı tarafından tutarsız bir şekilde işleniyor, ancak bu, bazılarının sinir bozucu olmadığı anlamına gelmiyor. Simpkins’in Dalton’unu ve ölü bir kolej çocuğunun sürekli kusan hayaletini içeren bir sekans, filmin ses tasarımının en iyi kullanımının yanı sıra, kasıtlı olsun ya da olmasın, anımsatan hissettiren yatağın altındaki canavar kinayesinin eğlenceli bir tersini içerir. Kiyoshi Kurosawa’nın çok daha amirinden en korkunç sahne Nabız.

Unutulmaz başka bir sekans, Wilson’ın Josh’unu bir MRI makinesine hapseder ve karakterinin sınırlı görsel perspektifinden yararlanarak gerilimi önemli ölçüde artırır. Sinsi: Kırmızı Kapı‘nin en iyi ve en kemik sallayan zıplama korkusu. Birlikte, bu sahneler bir yönetmen olarak Wilson’ın teknik yeteneklerini ortaya koyuyor ve hatta bir gün harika bir korku filmi çekebileceğini öne sürüyor – burada çalışması gereken senaryodan daha iyi bir senaryo verildiği sürece. Kırmızı Kapı Wilson’ın bir korku sekansını görsel olarak nasıl inşa edeceğini bildiğini açıkça ortaya koyuyor, ancak çabaları genellikle filmin kopuk, genellikle mantıksız senaryosu tarafından engelleniyor.

Kendisinden önceki pek çok korku filmi gibi, Sinsi: Kırmızı Kapı konusu ve canavarları hakkında ne kadar çok şey ortaya çıkarırsa, önemli ölçüde daha az korkutucu hale gelir. Argento’dan ilham alan bir Giallo korku filminin ruh halini uyandırmayı başaramayan filmin üçüncü perdesi, hak edilmemiş bir duygusal çizgi ve meşru olarak korkutucu anların derin eksikliği nedeniyle önemli ölçüde aşağı çekiliyor. Tüm bu hatalar yol açar Kırmızı Kapı sadece ulaşmak istediği içgüdüsel terörün gerisinde kalmayan, aynı zamanda uygunsuz bir şekilde şekerli bir notla biten bir doruk noktasına doğru.

Genel olarak, film en çok, Wilson’ın önceki işbirlikçilerinden bazılarının – yani James Wan’ın – mükemmelleştirip popüler hale getirdiği aynı atlama korkusu merkezli korku markasına hafif bir ekleme olarak keyif alıyor. Taklit etmeye çalıştığı herhangi bir film kadar etkili değil, ancak bir avuç dolusu gerçekten ürkütücü an var. Karakterlerine çok fazla sorun çıkaran tablo gibi, Sinsi: Kırmızı Kapı hayal kırıklığı yaratacak kadar ince bir yapı, ancak hangi açıdan baktığınıza bağlı olarak çarpıcı olma kapasitesine sahip.

Sinsi: Kırmızı Kapı şimdi sinemalarda oynuyor.