İ­n­d­ü­k­l­e­n­m­i­ş­ ­m­a­n­y­e­t­i­k­ ­a­l­a­n­l­a­r­l­a­ ­u­y­d­u­l­a­r­ı­n­ ­g­i­z­l­i­ ­o­k­y­a­n­u­s­l­a­r­ı­n­ı­ ­b­u­l­m­a­

21. yüzyılda, gezegen bilimciler, güneş sistemindeki nesnelerin içinde sıvı sudan oluşan yeraltı okyanuslarının bulunduğunun giderek daha fazla farkına varmışlardır. Su, Dünya’daki yaşam için evrensel bir gereksinim olduğundan, bu cisimler -çoğunlukla aylar- dünya dışı yaşam arayışında cazip hedeflerdir.

Görünmeyen bir okyanusun varlığını çıkarmanın birincil yolu, indüklenmiş bir manyetik alandan geçer. Bu alanlar, zamanla değişen bir manyetik alanın bir devreye uygulandığında bir elektrik akımı oluşturduğunu belirten Faraday’ın indüksiyon yasasının benzersiz bir uygulamasından kaynaklanır. Soğuk uzay ortamlarında sıvı kalacak kadar tuzlu olan su çok iletkendir; aynı zamanda, bir gezegenin dönen manyetik alanı boyunca bir ayın yörüngesi, ayı zamanla değişen bir alan kuvvetine maruz bırakır. Bu etkiler, okyanusta bir elektrik akımı oluşturmak için birleşir ve bu da, aydan yayılan indüklenmiş bir manyetik alan oluşturur.

Ancak bu süreçten kaynaklanan manyetik alanı gözlemlemek zor bir iştir. İndüklenen alan, yerel ortamlara nüfuz eden gezegensel alandan çok daha zayıftır. Bir uydunun ince bir atmosferi bile varsa, iyonosferi yanlış pozitif okyanus algılamasına yol açabilecek başka bir indüklenmiş manyetik alan oluşturabilir. Ve bir manyetometre ile donatılmış uzay aracına sahip uçuş görevleri için, uzay aracı indüklenmiş bir alanı algılayacak kadar yakın geçmezse, mevcut veriler oldukça sınırlı olacak veya hatta hiç olmayacak.

Cochran ve ark. tahmine dayalı modelleme ve temel bileşen analizine dayalı bu zorluklarla başa çıkmak için yeni bir yöntem sunar. NASA’nın Keşif Programı kapsamında önerilen Trident görev konsepti için geliştirilen Neptün’ün en büyük ayı Triton’un tek bir yakın uçuşunu seçtiler. Bu olay, bir yeraltı okyanusunun varlığını tahmin etmek için sadece 12 dakikalık kullanılabilir veri üretecektir.

Teknik, okyanus derinliği, kalınlığı ve iletkenliği gibi çeşitli potansiyel fiziksel özelliklere sahip Triton sisteminin bir uçuşu sırasında yapılan manyetometre ölçümlerini spekülatif olarak simüle etmek için bir bilgisayar modeli kullanarak başlar. Kullanılabilir parametre alanını kapsamak için, yalnızca ayın iyonosferinden veya iyonosfer artı bir yeraltı okyanusundan indüklenen manyetik alanları içeren 13.000’den fazla model çalışması oluştururlar.

Bu model verilerinin temel bileşen analizi, modellenmiş manyetometre gözlemlerindeki değişkenliği en iyi açıklayan özellikleri tanımlar. Bu, gelen uzay aracı verilerinin yalnızca iyonosfer ve iyonosfer-okyanus senaryolarını en açık şekilde ayırt eden bir temsile basit bir dönüşümünü yaratır.

Yazarlar, bu yeni yaklaşımın, daha geleneksel yaklaşımlardan daha fazla gürültüye karşı hem daha duyarlı hem de daha sağlam olduğunu göstermektedir. Dış güneş sistemi keşfi için önemli olan, Triton gibi bir ayın yüzeyinin altında bir okyanusun varlığını tanımlamak için tek bir uçuşun yeterli olabileceğini gösteriyorlar. Ve eğer bir yörünge aracından birden fazla uçuş mevcutsa, tanımlama daha güvenilir hale gelir ve yaşanabilirlik hakkında fikir veren karakterizasyonu mümkün kılar.