­C­H­P­ ­s­o­l­ ­p­a­r­t­i­ ­d­e­ğ­i­l­,­ ­ç­ü­n­k­ü­ ­A­t­a­t­ü­r­k­ ­d­e­ ­s­o­l­c­u­ ­d­e­ğ­i­l­d­i­!­!­!­­ ­L­i­v­a­n­e­l­i­­d­e­n­ ­i­l­g­i­n­ç­ ­ç­ı­k­ı­ş­!­

Zülfü Livaneli ilginç bir CHP analizi yaptı. Türkiye'de sol yok diyen Livaneli CHP'yi de sol parti olarak görmüyor. İşte o yazı.

Bugün Türkiye'nin solcuları kendilerini "sol" olarak niteleyemiyor. Ancak önüne başka bir sıfat koyarak anlatabiliyorlar.

Kimi "ulusalcı sol" adını takıyor kendine, kimi "liberal sol".

Kısaca "sol" demek yetmiyor, nasıl bir sol sorusunun da cevaplanması gerekiyor.

Türkiye üç kutba bölünmeden önce böyle bir sıfata gerek duyulmaz ve sadece "sol" demekle yetinilirdi.

Çünkü o zamanlar siyaset sağ ve sol olarak tanımlanıyordu.

90'lardan sonra bu kutuplar dağıldı ve yerine milliyetçilik, din ve Kürt kutupları güçlendi.

Karargâhını kaybeden solcular da bu üç kutba yelken açtı.

Kimi milliyetçilerle, kimi dincilerle kol kola girdi, Kürt kökenli solcuların bir kısmı da o kutba gitti.

Dolayısıyla ömürleri beraber geçmiş, hapislerde yatmış, "yoldaş"lık etmiş eski solcuların aralarına kara kediler girdi.

Yeni dönemde kimi kendisini "ulusalcı sol", kimi "liberal sol" olarak tanımladı.

Milliyetçiliğe yakın olanlar orduyla, daha Avrupa'cı olanlar ise dincilerle kol kola girdi.

Bu tablonun ortaya çıkardığı acı gerçek ise şu oldu:

Türkiye'de artık sol yoktu!

Çünkü herkes kendisini bir başka kutupla ifade etmek zorunda kalmıştı.

Bu kargaşaya üç kutuplu Türkiye ve bu yeni Türkiye'de solun kendisine yer bulamaması neden oldu.

Bugün tırnak içindeki solun ana tartışma konuları hâlâ laiklik, ordu, AB, liberalizm ekseninde gelişiyor.

İşçi sınıfı mücadelesi, korkunç hale gelen gelir dağılımı adaletsizliği, sömürü gibi klasik sol konular, bu "sol"un gündeminde değil.

Dolayısıyla "Türkiye'de sol yok!" derken herhalde durumu abartmıyor ancak bir gerçeğin altını çiziyorum.

Acınacak bir gerçeğin

ZÜLFÜ LİVANELİ-VATAN