U­z­a­y­ ­m­a­n­t­a­r­l­a­r­ı­ ­ç­a­l­ı­ş­m­a­s­ı­ ­i­ç­i­n­ ­y­e­r­ ­ç­e­k­i­m­i­ ­a­r­t­ı­r­ı­l­ı­y­o­r­

Uzaydaki mantarlar Star Trek: Discovery’de bir dönüm noktası olmuştur, ancak aynı zamanda astronotlar ve uzay istasyonları için de gerçek bir sorundurlar. Birleşmiş Milletler’in ortak sponsorluğunda Çin’deki Makao’dan bir ekibin yaptığı testler, mantarları ESA’nın hızlı dönen santrifüjüyle hiper yerçekimine maruz bıraktı.

Çin’in özel bir idari bölgesi olan Makao Bilim ve Teknoloji Üniversitesi’ndeki Ay ve Gezegen Bilimleri Devlet Anahtar Laboratuvarı’nın Astrobiyoloji grubundan bir ekip, test etmek için Hollanda’daki ESTEC teknik merkezinde ESA’nın Büyük Çaplı Santrifüjünü kullandı. Mantar kolonilerinin Dünya’nın iki katı yerçekimi altında büyümesi.

Şimdiye kadar Macau ekibi, mantarların ağırlıksızlığa nasıl tepki verdiğini test etmek için, mikro yerçekimi koşullarını simüle etmek için yerçekimi vektörünün yönünü sürekli olarak değiştiren, rastgele konumlandırma makineleri olarak da bilinen 3 boyutlu klinostatlardan yararlanıyordu.

LDC’ye erişim, Birleşmiş Milletler Uzay İşleri Ofisi UNOOSA’nın Herkes için Uzaya Erişim girişiminin bir parçası olan HyperGES aracılığıyla düzenlendi.

LDC, araştırmacılara haftalar veya aylar boyunca Dünya yerçekiminin 20 katına kadar bir hiper yerçekimi aralığına erişim sağlayan 8 m çapında dört kollu bir santrifüjdür.

Santrifüj, kolları boyunca farklı noktalara yerleştirilmiş, 130 kg ağırlığında ve her biri 80 kg taşıma kapasitesine sahip altı gondol ile, en hızlı haliyle dakikada 67 devire kadar dönmektedir.

LDC’yi kullandıkları iki hafta, Macau ekibinin, ESA’nın Yaşam Desteği ve Fizik Bilimleri Enstrümantasyon Laboratuvarı ekibi tarafından desteklenen hiper yerçekimi koşullarını da kapsayacak şekilde testleri genişletmesine olanak sağladı.

Mantar türleri, tam olgun büyüme elde edilene kadar büyütüldü ve daha sonra genetik veya “fenotipik” stres reaksiyonlarını kontrol etmek için incelendi.

Daha sonra, seçilen mantar türlerinden biri, herhangi bir stres reaksiyonunun veya değişikliğinin devam edip etmediğini veya kümülatif etkilerin gözlemlenip gözlemlenmeyeceğini görmek için ikinci nesil hiper yerçekimine maruz bırakıldı. Analizin bir parçası olarak, seçilen örnekler ESA’nın yakındaki Malzeme ve Elektrikli Bileşenler Laboratuvarı’nda taramalı elektron mikroskobu altında da analiz edildi.

Macau Bilim ve Teknoloji Üniversitesi’nden bu projenin lideri Marta Filipa Simões, “Uzaydaki mantarların incelenmesine astrobiyolojinin bir alt kümesi olan ‘astromikoloji’ adı veriliyor” diye açıklıyor.

“Star Trek: Discovery’deki geminin mühendisi bir astromikologdur, ancak bu gerçekten de gerçek bir çalışma alanıdır ve önemi giderek artan bir konudur. Mantarların uzaya gitme konusunda uzun bir geçmişi vardır ve oraya vardıklarında ciddi etkiler yaratabilir.”

Rus uzay istasyonu Mir, yaşlandıkça mantar kirliliğine maruz kaldı. Plastikler ve metaller paslanırken lombarlar gizlendi ve bu da sırasıyla arızalara ve istasyon yapısıyla ilgili daha geniş endişelere yol açtı.

Prof. Simões şunu ekliyor: “Uluslararası Uzay İstasyonu, mürettebat üyelerinin egzersiz yaptığı odalarda duvarlarda mantar bulaşmasına yol açan yüksek nem nedeniyle kendi sorunlarıyla karşılaştı. Bunu önlemek için çok sayıda düzenli temizlik ve dezenfeksiyon yapmak zorundalar.

“UUİ gibi kapalı bir sistemde, mantarların yerinde kalmak için kullandığı biyofilmlerin büyümesiyle karşılaştığınızda sorun yaşayabilirsiniz. Bu ciddi bir endişe kaynağı olabilir çünkü mantarlar aynı zamanda astronotlarda enfeksiyonları veya alerjik tepkileri de tetikleyebilir. bağışıklık sistemleri uzayda baskı altında. Bunun tersine, birçok mantar türünün mikro yerçekimi koşullarında büyümeleri teşvik ediliyor gibi görünüyor; bunun nedenini daha iyi anlamaya çalışmak, mevcut çalışmamızın bir parçası.”

Bazı mantarlar her zaman uzaya gidecek ve dayanıklı mantar sporları insan vücudu gibi her türlü yüzeye ve dokuya yapışabilecek. Uzay aracının temiz odaları pratikte asla bozulmamış değildir; Biyolojik araştırmalar bunların mantarlara ve diğer mikroorganizmalara ev sahipliği yaptığını gösteriyor.

Macau Bilim ve Teknoloji Üniversitesi araştırma ekibinden André Antunes, “Uzaya çıktığımızda mantarlardan asla tamamen kurtulamayacağız, bu yüzden onları anlamamız gerekiyor” diyor.

“Ayrıca, risklerin yanı sıra olumlu fırsatlar da sunuyorlar. Yeryüzündeki mantarlar, fermantasyon için maya gibi gıdaların yanı sıra ilaçlar, endüstri için kimyasal enzimler ve çok sayıda alanda kullanılan metal nanopartiküller yapımında kullanılıyor.

“Gelecekteki uzay yerleşimleri için, geri dönüşüm veya temel minerallerin gezegen yüzeylerinden çıkarılması da dahil olmak üzere farklı türdeki ihtiyaçları karşılamak için kullanılabilirler. Bunlar, maliyetlerin azaltılmasına ve mürettebatlı uzay araştırmalarının sürdürülebilirliğinin sağlanmasına yardımcı olmak için gerekli görülüyor.”

LDC üzerinde deneyler gerçekleştirecek bir sonraki HyperGES ekibi Tayland’daki Mahidol Üniversitesi’nden geliyor. Ekip, uzay temelli yaşam destek sistemleri için kullanışlılığını değerlendirmek amacıyla, Dünya üzerindeki en küçük çiçekli bitki olan ve daha tanıdık su mercimeğinden bile daha küçük olan su küspesinin değişen yerçekimi seviyelerine nasıl tepki verdiğini araştıracak.