Beceriklilik ve hilelerde usta bir yetim olan Teresa Mendoza, Meksika’da sessizce yaşıyor. Hayatını bir uyuşturucu taciriyle paylaşıyor ama Guero’nun öldürüldüğü gün hayatı değişiyor.
Jane The Virgin’i Fransızca izlediyseniz ve Reine du Sud’u Molière dilinde izlediyseniz, bir şey dikkatinizi çekecektir: Teresa ve Guero, Jane The Virgin’de Jane ve Rafael’i oynayan aynı oyuncular tarafından seslendirilecektir. Kadın karakterler birbirinden ayrı kutuplar gibi göründüğü için bunun oldukça rahatsız edici olduğunu söylemek yeterli.
Ancak aynı anlatı tarzına, aynı kurguya ve hatta her şeyi bilen bir anlatıcıya sahip bir teleromanın içindeyiz. Telenovelas’ın yönergelerinden biri, büyülü bir gerçekçilikle karşı karşıya olduğumuzdur. Gerçek gibi görünmelidir, ancak izleyiciyi bağlamak için hikayeye rüyanın, sihrin bir kısmını solumak zorundasınız.
Reine du Sud ile ilgili sorun, bu kriteri karşılamamasıdır. Hayal etmek imkansız: Teresa kötü muamele görüyor, kaçırılıyor, tecavüze uğruyor, kilit altında tutuluyor, katır olarak kullanılıyor vs. İlk başta Narcos’un kadın versiyonuyla karşı karşıya olduğumuzu düşünüyoruz. Ama bu da işe yaramıyor.
Queen of the South’ta trafiğin bir kısmı bir kadın tarafından yönetilir: Erkek meslektaşları kadar sert olan Camila Vargas. Birinci ve ikinci sezonda, hemen hemen tutar. Senaristler, bir kadının ceza davalarının yürütülmesinde erkekler kadar acımasız olamayacağı fikrini kırmak istediler.
Ancak, üçüncü sezondan itibaren her şey rakamı bozuyor. Kadın karakterler hassasiyet ve yardımseverlik göstermeye başlar. Başka bir evrende mantıklı olabilirdi ama narkotik evreninde öyle değil. Teresa’nın ahlaki çatışması da tutarsız. En başından beri, suç okulunda üst sıralara tırmanmak, pastadan payını almak ve rekabeti ortadan kaldırmak istiyor.
O andan itibaren, kan dökmemek, bir tür barış satın almak değil, rakiplerini öldürmek hoş olmadığı için ahlaki duruşu tamamen abartılı. Teresa herhangi bir ahlak tarafından bu kadar işkence görmüş olsaydı, başka bir şey bilmediğini hayal etsek bile uyuşturucu kaçakçılığı yapmazdı. Derinden sinir bozucu olan şey, karakterlerin kim olduklarını varsaymamaları. Birkaç bölüm için eğlenceli, ancak tüm seri, hızla ağırlaşan bu öncül üzerine kurulu.
Seri tutarsızlıklarla doluysa da yine de bilgisayar kullanımı konusunda iyi bir noktaya değinebiliriz. GPS işaretçileri veya cep telefonu takibi gibi olağan gözetim araçları yelpazesini buluyoruz. Fransa’da bulunmayan, ancak Amerika Birleşik Devletleri’nde çok yaygın olan tek kullanımlık cep telefonları da vardır.
Kripto para birimlerinin kullanımı da aşağı yukarı geçerli görünüyor, ancak satırlarının yazarı bu konuda hiçbir şey anlamadığını kolayca kabul ederse. Gerçek bir sistem uzmanı bu soruyu diziyi izleyerek araştırabilecektir.
Sosyal ağların sömürülmesi de, İpek Yolu’na ve dark web’de bir pazarın gelişimine atıfta bulunulması gibi, anlatıya iyi bir şekilde dahil edilmiştir ve iyi bir şekilde bütünleştirilmiştir. Dark web’in sadece yasa dışı pazarlar için kullanıldığını söyleyecek kadar ileri gitmeden, iyi niyetli olmayan kişiler tarafından da kullanıldığını inkar edemeyiz.
Telenovela tekniği sayesinde diziye kendimizi kaptırdık ama bölümlerde canımız sıkılıyor. Daireler çiziyormuş gibi bir izlenime sahibiz ve sonun teleskopik olduğunu hissediyoruz. Tamamen teknik (bilgi işlem) düzeyde, seri devam ediyor, ancak bu iyi bir hikaye oluşturmak için yeterli değil. Güney Kraliçesi tam olarak Netflix’te mevcuttur.