New York’ta yaşadıysanız veya en az bir kez orayı ziyaret ettiyseniz, bazı konuların içine girip çıktığını görmüşsünüzdür. Rüya Duvarları: Chelsea Otelinin İçinde, ünlü (veya duyduğunuz hikayeye bağlı olarak rezil) dönüm noktasının kalan sakinlerine bakan yeni bir belgesel. Cömertçe “eksantrik” olarak tanımlanan bu erkekler ve kadınlar, tipik olarak daha yaşlı, bizimkinden farklı bir dünyada, uzak geçmişte kaybolmuş ya da belirsiz bir geleceğe bakıyor gibi görünüyorlar. Onlar yaşayan hayaletlerdir ve kalabalık kitleler genellikle onları görmezden gelir ya da daha kötüsü onlara acır.
bu kadar zekice ne var Rüyada Duvarlar, ve onu kentsel dönüm noktasıyla ilgili diğer kurgu ve kurgu dışı çalışmalardan ayıran şey, bu “kayıp” insanları yeniden onaylaması ve varlıklarında güzellik ve gerçeği bulması. Belgesel uzun ve büyüleyici görünüyor Chelsea Hotel’in tarihi ve binanın kendisi ve çevrelerindeki dünya hızla değişirken bile orada kalmayı ve sanatlarını yapmaya devam etmeyi seçen insanları tutkuyla savunuyor.
Belgesel, Chelsea Oteli’nin konusu olarak beklendiği gibi geçmişte başlıyor. Bir zamanlar böyle eve Dylan Thomas, Bob Dylan, Andy Warhol gibi ünlü isimlerve Madonna (birkaçını sayarsak), otelin en parlak dönemi çoktan geçti, çünkü resim, bu geçmiş armatürlerin görsel ve işitsel montajlarının yerini boş koridorlar, karanlık odalar ile şimdiki zamanın sade, sessiz görüntüleri ile hemen kuruyor. ve açıkta kalan temeller.
On yıllarca süren bakımsızlık ve ihmalden sonra Chelsea Hotel, modern Manhattan’ın soylulaştırılmasıyla rekabet edebilmek için güncellenme ve dönüştürülme sürecindedir. Salonlarda dolaşan sanatçılar yerine, inşaat işçileri kereste taşıyarak dolaşıyorlar. Dünyanın Bob Dylan’ları artık sanatlarından ilham almak için ziyaret etmiyorlar. Bir zamanlar sadece bir kuruş ve bir rüya ile kayıp ruhların cenneti olan şey, şimdi iki zaman dilimi arasında kapana kısılmış neredeyse boş bir gemi haline geldi.
Rüyada Duvarlar ünlü dönüm noktasının hikayeli geçmişini anmak için çok fazla eğilmekle ilgilenmiyor. Bunun yerine, yönetmenler Maya Duverdier ve Amélie van Elmbt, daha ünlü sakinler gittikten çok sonra geride kalan insanlara odaklanmaya devam ediyor.
Belgesel beş konuya odaklanıyor: bir dansçı (Merle Lister) dolaşmak için yürüteç kullanan, ancak yine de otel genelinde spontane performansların koreografisini yapan; inşaat gürültüsüne karşı bitmeyen bir mücadele veren 50’li yaşlarında bir çift; ilham perisi olarak çıplak modellerle erotik sanat yapmak için metal ataç kullanan bir tel heykeltıraş; ve kambur bir kadın olduğu ortaya çıktı. Bettina Grossman20. yüzyılın son yarısının en etkili New York kadın sanatçılarından biri.
Görülen konuları karakterize etmek kolay olurdu. Rüyada Duvarlar ucubeler, inekler veya aradaki bir şey olarak. Daha az bir belgeselde, öyle olacaklardı. Bu filmde zarif, trajik, inatçı, komik ve meydan okuyan kişilerdir. Chelsea Hotel’in amacı budur: büyük değişim karşısında bile bu belirgin NYC bohem ruhunu korumak.
Belgesel boyunca komedi ve güzellik anları var: öfkeyle birisini, herhangi birini şikayetlerini dinlemeye çalışan bir eş; Merle ve bir kadın dansçı, 40 yıl önce merdivenlerden birinde yaptıkları dansı taklit ediyor; ve filmin son sahnelerinden birinde, Bettina’nın yavaş yavaş otelden çıkıp kalabalık bir caddeye çıkarkenki izleme görüntüsü.
Bu anlık görüntüler, herkesin tanıdığı ama kimsenin gerçekten bilmediği ünlü bir dönüm noktasının sürükleyici bir hikayesini anlatmaya yardımcı oluyor. ile birlikte Rüyada Duvarlar, bir zamanlar gizemli olan şey, bir zamanlar kendilerini karşılayan şehirde sanat yapma hayallerinden vazgeçmeyi reddeden insanları tanımakla aydınlanıyor. Büyüleyici ve tatmin edici bir belgesel, güzel bir şekilde anlatılmış ve akıldan çıkmayan bir şekilde çekilmiş ve jeneriği bittikten çok sonra da sizinle kalacak.
Rüya Duvarları: Chelsea Otelinin İçinde şu anda belirli tiyatrolarda oynuyor ve şu anda mevcut: RAG†