İlk iPhone’un 2007’de piyasaya sürülmesinden bu yana, bir gadget’tan çok daha fazlası haline geldi; bir statü sembolüne dönüştü. Bunun nedenleri bir soğanı katman katman soymak kadar karmaşıktır. Apple’ın gösterişli pazarlamasından yüksek fiyat etiketine ve film yıldızları ve fenomenler gibi üst düzey kişilere yönelik çekiciliğine kadar bunların hepsi bir araya gelerek sıradan insanların kavrayamayacağı bir dokunuş gibi görünen bir şey yaratıyor. iPhone’lar, özellikle akıllı telefon pazar payının neredeyse %61’ine hakim oldukları ABD’de büyük ilgi görüyor. Ancak daha da ilgi çekici olan şey, gençler ve gençler arasındaki popülerliğidir. Aslında yakın zamanda yapılan bir araştırma, geçen yıl 10 gençten 9’unun iPhone sahibi olduğunu ortaya çıkardı. Evet, doğru okudun.
Kısa süre önce yapılan yeni bir araştırma, bu eğilimin hâlâ güçlü bir şekilde devam ettiğini ortaya çıkardı ve işin ilginç yanı şu: çoğu genç, Android cihazların yaşlılar ve ebeveynler için olduğuna inanıyor. Dürüst olmak gerekirse bu benim açımdan biraz tuhaf geliyor. Demek istediğim, tam olarak eski değilim (yoksa öyle miyim? Gençlerden bahsederken zamanın yavaş yavaş yaklaştığı yönündeki rahatsız edici duygu) ve ebeveyn değilim. Ancak yine de bazı Android telefonların iPhone’lara paralarının karşılığını verdiğine inanıyorum.
Bu yüzden, sürekli merak ettiğim zihnimi bastırmak için iPhone’ların gençler ve ergenler arasındaki popülaritesinin ardındaki nedenleri araştırmaya karar verdim. Hadi hemen içeri girelim ve iPhone’u bu kadar özel kılan şeyin ne olduğunu keşfedelim.
Araştırmam sırasında ortaya çıkan ilk neden, iPhone’un aslında bir statü sembolü olmasıydı. Gençler iPhone sahibi olmayı “fakir” kulübünden çıkış bileti olarak görüyor. Lisede iPhone sahipleri, Android kullanıcılarıyla dalga geçerek onları “meteorsuz” ve “ortaçağ” olarak etiketliyor. Bu biraz gençlik yıllarımda Sega Genesis ve Super Nintendo arasındaki destansı savaşlara benziyor ama bunlar asla parayla ilgili değildi (hatırladığım kadarıyla).