Dijital dönüşüm, yıllardır bankacılık sektörü oyuncuları arasındaki tartışmalara hakim oldu, ancak çok azı konuşmadan yürüyebileceğini gösterdi. Modern bankacılık uygulamalarının parlak görünümüne ve finansımıza her zamankinden daha hızlı ve kolay erişime rağmen, bankalar gerçek dijital dönüşümü uygulamaya yeni yeni başladılar. Çoğu tahta bir bacağa bandaj yapmakla yetindi.
Çoğu endüstri altyapısını dönüştürüyor ve verileri çok daha büyük ölçekte kullanmaya başlıyor, ancak hiçbir yerleşik banka henüz bu dijital çağa tam olarak girmedi. Bu kısmen, müşterilere yönelik altyapılarının yalnızca nispeten küçük bir bölümünü dijitalleştirmelerinden kaynaklanmaktadır. Dolayısıyla müşteriler yeni hizmetleri dışarıdan görüp bunlardan yararlanırken, onları destekleyen dahili altyapı eski, kırılgan ve gerçek dijital dönüşümün önünde bir engel olmaya devam ediyor.
Tüm bankacılık uygulamalarının ve hizmetlerinin temelini oluşturan mimari, onlarca yıldır büyük ölçüde değişmeden kalmıştır. Açık bankacılık, API’ler ve bulut bilişimdeki ilerlemelerin yanı sıra gömülü finans veya kripto para birimlerinin yükselişi gibi yeni trendlerin ortaya çıkmasına rağmen, bankacılıktaki gerçek inovasyon hala geçmişin engelleyicileri tarafından engelleniyor: geleneksel bankacılık teknolojileri.
Gerçekten dönüşmek için bankaların kalpten başlayarak içten dışa bir yaklaşım benimsemeleri gerekir.
Bankalar geçmişte kapsamlı ve büyük çaplı dönüşümler gerçekleştirmeye çalışmış ancak başarılı olamamışlardır. İşte bazı yaygın nedenler:
Pek çok banka, dijital dönüşümü yalnızca bir “BT projesi” olarak gördükleri için nihayetinde başarısız oldu. Teknoloji açık bir şekilde dijital dönüşümün önemli bir parçası olsa da, onu iş düzeyinde ihtiyaç duyulan değişiklikleri dikkate almadan tek başına ele almak başarının önünde bir engeldir.
Dijital dönüşüm, yalnızca işin kuruluş genelinde nasıl yürütüldüğüne dair eksiksiz bir yeniden düşünmeyi değil, aynı zamanda işletme ve teknoloji karar vericileri arasında yakın işbirliğini de gerektirir. Geleneksel olarak, bir bankanın BT işlevleri, temel iş stratejilerinden ayrı olarak ele alınır ve CIO’lar, müzakere masasında olmaları ve bu dijital değişimin bankayı bir bütün olarak nasıl dönüştüreceği konusunda söz sahibi olmaları gerektiğinde, tipik olarak stratejik karar verme ile ilişkilendirilmezler. .
Bankaların dijital dönüşüm programlarının bir diğer büyük kusuru, en başından beri yaklaşımları olmuştur. Vücut geliştiriciler gibi, Banks da dışarıdaki en etkileyici değişikliğe odaklandı, ancak bu, iç sağlıklarıyla mutlaka ilişkili olması gerekmeyen bir değişiklikti.
Temel teknoloji yığınınızı temelden değiştirmeden veya işletmeyi dijital stratejileri yansıtacak şekilde yeniden şekillendirmeden ‘yüzeysel’ çevrimiçi uygulamalar ve hizmetler aracılığıyla dijitalleştirme, bankaların sağlam görünebileceği, ancak bir mücadelede o kadar iyi dayanamayacakları anlamına gelir. Yüzeysel değişiklikler hoş görünebilir, ancak kaliteli hizmetle eş anlamlı değildir. Örneğin, kredi başvurusunu kolaylaştıran yeni bir uygulamanız olabilir, ancak arka uç hala eskiyse, müşteriler yanıt için günlerce bekliyor olabilir. Tersine, temel bankacılık teknolojilerini yükseltmek, bankalara mevcut ve gelecekteki taleplere uyum sağlamaları ve uyum sağlamaları için ihtiyaç duydukları dahili gücü verir. Zor zamanlar olduğunda ve yeni bir hizmete yönelik müşteri talebi hızla arttığında, temel teknolojinin gücü bankaların bu hizmetleri hızlı bir şekilde dağıtmasına veya taktik değiştirmesine olanak tanır – hoş bir bankacılık uygulaması değil!
Bu nokta, dönüşüm projelerinin ardındaki strateji ve bankaların bu temel teknoloji yığınını nasıl güncellediği hakkında tekrar düşünmemizi sağlıyor. Mevcut bir sistemi tamamen yeni bir platformla değiştirmek mantıklı görünse de, bu işlem son derece zaman alıcı, karmaşık ve maliyetlidir. Örneğin Alman bankası Apobank bu değişime yüz milyonlarca avro yatırım yaptı ve lansmanını gerçekleştirmesi dört yıl sürdü ve başarısızlıkla sonuçlandı. Harcamalara ek olarak, bankalar dönüşüm sırasında teknolojik olarak duraksıyor; değişim tamamlanana kadar yeniliklerin yapılması imkansızdır, bu da bankaların kendilerinden taviz vermesine ve pazar payı kaybetmesine neden olabilir.
Aşamalı bir yaklaşım, bankacılık sistemlerinde aksama riskini ortadan kaldırır ve her seferinde bir hizmet olmak üzere operasyonları yeni platforma taşıyarak, bankalar yeni sistemi kullanma konusunda güven kazanır ve diğer tüm hizmet ve operasyonları taşımaya devam etmek için motive olur.
Geçmişte, aşamalı bir yaklaşım için teknoloji mevcut olmadığı için bankalar bunu yapmakta zorlandılar. Ancak bugün artık mazeret yok. Modüler merkez bankacılığı platformları yaygın olarak mevcuttur, bu da bankaların sistemlerini dijitalleştirmek için daha fazla seçeneğe sahip olduğu ve risk seviyelerini daha iyi yönetebileceği anlamına gelir.
Son olarak, ruh halinin önemini vurgulamalıyız. Dijital dönüşüm, bankaların “bitti” diyebileceği tek seferlik bir proje değil. Modern bir merkez bankacılığı platformuna yükseltme, bankalara hizmetleri gerektiği gibi ekleme ve ölçeklendirme esnekliği ve çevikliği vermenin anahtarıdır, bu da sistemlerinin bir daha asla geleneksel olarak kabul edilmemesi gerektiği anlamına gelir. Hizmet ihtiyaçları gelişecek, yeni ürünler daha hızlı ve daha parlak hale gelecek – bankaların tüm dijital dönüşüm girişimleriyle boğulmamak için bizi izlemeye devam etmesi gerekiyor.
Tahta bir bacağın üzerindeki bandaj gibi, bankalar bugünlerde daha iyi görünüyor, ancak daha kat etmeleri gereken çok yol var.
Bankaların eski haline dönmesi gerekiyor. Temel teknolojilerini yenilemeye odaklanarak, hem estetik açıdan güzel olmak hem de zor zamanlarda devam edecek dayanıklılığa sahip olmak için gereken fonksiyonel formu alacaklar. Bankalar, yalnızca bu temel altyapı değişikliğini gerçekleştirerek, faaliyet gösterme, yenilik yapma ve müşterilerine hizmet etme yöntemlerinde yenilik yaparak gerçek dijital dönüşüme ulaşmayı umabilir.