.jpg)
31 yaşındaki Sonic, gerçek bir video oyunu telif hakkıdır. Neredeyse franchise kadar yaşlıyım ve bir Nintendo ailesinde büyüdüğüm gerçeğine rağmen, benim ve diğer herkesin çocukluğunda hala önemli bir rol oynadı. Benim için orijinal üçlemenin ilk PC portları, ilk birkaç yan ürün ve anime çizgi filmiydi. Diğerleri için, DS’deki Rush oyunları veya Generations ve Unleashed gibi sonraki konsol oyunlarıydı. Sega kendi konsolunu yapmayı bıraktığından beri neredeyse her konsolda yer aldı ve birden fazla yarışçı, RPG, bulmaca ve hatta langırt oyunları dahil olmak üzere birçok türde atladı.
Kağıt üzerinde, Sonic’in dönemini tanımlayan klasiklerle dolu bir kabine sahip olması gerektiği görülüyor: diğer şirketlerdeki meslektaşları gibi. Ama bir şekilde, çoğu insanın iyi olduğunu düşündüğü bir avuç oyun var. Ben de dahil olmak üzere Sonic’in her zaman ciddi hayranları olmuştur, ancak oyunları hiçbir zaman orijinal Genesis üçlemesinin ötesinde büyük saygı görmemiştir. Tek başına yıldız gücüyle hayatta kalan bir karakterin en cesur örneklerinden biri. Öyleyse, açık dünya Sonic oyununa yönelik ilk gerçek girişimi ne yapacağız? Bunun son 15 yıldır bariz bir seçim olması gerektiği gibi hissettirdiği göz önüne alındığında. Görünüşe göre, Blue Blur’dan bekleyebileceğiniz kadar karışık bir çanta.
Sonic Frontiers tanıdık bir manzarayla açılıyor: Dr. Eggman, Kaos Zümrüdü enerji alanlarının kaynağını aramaya giden Tails’in uçağının kanatlarına binen Sonic ve kadim teknolojiyle hain bir şeye kalkışıyor. Amy Rose, Sonic’in bazen istenmeyen romantik destekçisi, bazen muhtaç kuzeni (kullandığınız kaynağa bağlı olarak) yolculuk için yanınızda. İşler hemen ters gider. Arkadaşlar ayrılır ve Cyberspace adlı paralel bir boyutta sıkışıp kalır. Tipik bir 3D Sonic seviyesinde oynuyorsunuz ve ardından açık dünya ortamına atılıyorsunuz.
Bir Sonic oyunu için bile özellikle sönük bir açılış ve garip bir şekilde bariz hissettiriyor. Adalar zincirinde neler olup bittiğinin gizemini öğrenirken ve hikaye gelişirken, bunların 2006’da mantıklı olabilecek anlatı vuruşları ve ara sahneler olduğunu düşünmeden edemedim. ve içten samimiyet. Sonic Team’in bunu oynarken bir şeyler hissetmenizi gerçekten istediği hissine kapılıyorum. Zorlayıcı bir anlatının kemikleri orada ve eminim ki bazı insanlar ciddi cila eksikliğini geride bırakabilecekler. Sadece sunum, bu yepyeni oyunu on yıldan daha eskiymiş gibi hissettiren önemli şekillerde hayal kırıklığına uğratıyor. Sonic Frontiers’ın aslında geç dönem bir XBOX 360 oyunu olduğunu düşündüğünüz için affedileceksiniz. Amaç hikayeden bir şeyler hissetmekse, grafiklere ve animasyonlara daha fazla özen gösterilmesi gerekirdi.
Franchise’ın başarısı ve mirası göz önüne alındığında, bakmak hayal kırıklığı yaratıyor. Dokular temeldir. Ortamlar, SpeedTree’nin bir demosu gibi hissettiriyor ve Sonic’in dünyasının normalde dolu olduğu çarpıcı kişilikten çok az şey var. Zany ızgara desenli çim ve cesur renkler hiçbir yerde görülmüyor ve son derece genel görünen doğal tarlalar ve çöl var.
Bunu bir araya getiren şey, bu oyunun, her ikisi de güçlü sanat yönetmenliğiyle tanınan Nintendo’nun son iki Zelda ve Mario oyunundan (sırasıyla Breath of the Wild ve Odyssey) büyük ölçüde esinlendiği gerçeğidir. Bundan bahsediyorum çünkü aslında Frontiers’daki oynanışın franchise için eğlenceli bir taze hava soluğu olduğunu ve hafif derecede bağımlılık yaratan bir koleksiyon-athon kalitesine sahip olduğunu düşünüyorum. O kadar tuhaf ki, buradaki grafikler ve sunumla bir pakete sarılmış. Ancak oyunla ilgili olarak bile, ortalıkta dolaşan fosilleşmiş mekanikler var.
Kendinizi açık bir alanda bulduktan ve çoğu Sonic oyunundan daha detaylı kontrollere alışmaya çalıştıktan sonra toplama başlar. Oyun beş farklı alana bölünmüştür; bunlardan dördü, peşine düşülecek koleksiyon öğeleriyle dolu haritalara sahip büyük açık adalardır. Standart Yüzüklerden Kaos Zümrütlerine kadar en az yarım düzine koleksiyon parçası var. Karakter mücevherleri, aksiyonun aslan payıdır. Dünyalar boyunca, sonunda karakter taşlarına sahip normal bir 3D sonik oyunu doldururken görebileceğiniz kısa, küçük hileli kurslar vardır. Bunun bağımlılık yaratan kısmı yoğunluktur. Bunlardan yüzlerce var. Sonic’in şimdiye kadarki kadar hızlı koşma döngüsü, bir kısa parkurdan diğerine atlama kinetik ve eğlenceli hissettiriyor.
Bu anlarda potansiyel parlar. Ama sonra hala onlarca yıl geçmiş gibi görünen tasarım sorunları var. Küçük Koco karakterlerini hız ve çalma kapasitesi ile değiştirmek bunun en iyi örneğidir. Her seferinde bir tane atamak istediğiniz her noktayı seçmelisiniz. Bu, her bir nokta için tam 13 saniyelik animasyon ve menü seçiminden geçmek anlamına gelir. Bir keresinde, 40 ila 50 puan kadar Koco puanı topladıktan sonra, hızımı her seferinde bir puan yükseltmek için yaklaşık 10 dakika harcadım. Özellikle hem saldırınızı hem de savunmanızı yükseltmeyi isteyerek aynı anda yükseltebileceğiniz düşünülürse hiçbir anlam ifade etmiyor.
Sonra, açık dünya ile geleneksel seviye/Siberuzay mabetleri arasındaki kontrollerde fark var. Düğme girişleri aynı olsa da, duygu ve tepki zaman zaman tamamen farklı hissettiriyor. Seviyelerdeki kontroller çok daha gevşek ve daha az hassas. Genellikle bu seviyeler için tamamen farklı bir fizik seti öğrenmeniz gerekiyormuş gibi gelir. Seviye tasarımı çoğunlukla bu stil için sağlamdır, ancak ikisi arasındaki yan yana gelme bazen olumlu bir şekilde çileden çıkarabilir.
Garip engellere ve tasarım anakronizmlerine rağmen bu oyunu gerçekten beğendim. Sanırım şimdiye kadar oynadığım en garip oyunlardan biri. Sonic ve şirketinin tuhaflığı, arkadaşlık ve miras gibi şeyleri ciddi bir şekilde anımsatan doğalcı bir ortamda her zamanki gibi çizgi film gibi görünüyor, asla tuhaf olmayacak. Ancak andan ana aksiyon, Sonic’in şimdiye kadar sahip olduğu en iyi şeylerden biri olabilir. Müzik bile, franchise ile ilişkili olağan fantastik müziğin ve daha yumuşak, daha düşünceli parçaların bir karışımıdır ve bu da her şeyi sık sık tuhaf hissettirir. Birden çok kez kendimi kelimenin tam anlamıyla başımı sallarken buldum.
Açık dünya Sonic çok uzun zaman önce olmalıydı. Sadece bir şans daha vermeye karar verdiklerini umabiliriz. Böyle bir şey olursa, bunu yaparken derslerini almalarını umabiliriz. Bu arada, yeni bir Sonic oyunu arıyorsanız veya hafif bir tek oyunculu deneyimle ilgileniyorsanız, Sonic Frontiers’tan daha kötüsünü yapabilirsiniz. Muhtemelen daha iyisini yapabilirsin, ama kesinlikle daha kötüsünü de yapabilirsin.
Sonic Frontiers’ın bir kopyası MP1st tarafından satın alındı, Xbox Series’de oynandı MP1st’in inceleme ve puanlama politikasını buradan okuyabilirsiniz.
oyun-6