Ben çocukken, tekrarlayan birkaç yatma vakti korkum vardı. İlki, odamın uzadığı ve aniden kapıyı ulaşamayacağım bir yerde bulduğum bir kabustu. İkincisi, muhtemelen daha yaygın olanı, ürkütücü yüzler ve karanlık tarafından gizlenmiş saçılmış giysiler, oyuncaklar ve dekorasyonlardan çıkan şekiller görmeyi içeriyordu. Film yapımcısı Kyle Edward Ball, başlıklı korkunç ilk uzun metrajlı filmiyle benim ve muhtemelen diğerlerinin çocukluk korkularını avlamaya karar verdi. Skinamarink.
Film yavaş yavaş başlıyor. Belki çok yavaş. Kamera, ışıkların az önce kapatıldığı bir evde çeşitli karanlık odaları farklı açılardan gösteriyor. İki çocuk yatağa gider. Çocuklar gecenin bir yarısı uyanıp çizgi film izlemeye karar verirken evin kapı ve penceresini kayıp bulurlar. Ve ebeveynlerini bulmak… pek doğru değil.
Skinamarink menteşeleri üzerinde gıcırdayan kalan birkaç kapısından biri gibi yavaşça açılabilir, ancak bu, dehşetin ortaya çıkması için oyun alanını gösterir. Hikaye hakkında daha fazlasını söylemeyeceğim çünkü hem onu bozmak istemiyorum hem de pek bir hikaye yok. Aslında bunu tercih ettim. Çoğu zaman doğaüstü korku filmleri, “nasıl” ve “neden” konularını ortaya çıkardıktan sonra korkutucu olmaktan çıkar. Ev bir hayalet yüzünden perili. Kız bir iblis yüzünden bezelye çorbası kusuyor. VHS lanetlidir çünkü disk tabanlı teknoloji onu geçmiştir. Kısacası, cevaplar güvenlik sağlar.
Skinamarink terör ve ambiyans oluşturmaya daha fazla odaklanmak için tüm paranormal gerekçeleri (eğer varsa) pencereden dışarı atar. Orada bir hikaye var; bulması zor. Hardcore korku hayranları muhtemelen onu anlayacak ve tür bilgisiyle boşlukları dolduracak. Filmin benzeri bir yapısı var. creepypasta veya bir arkadaşın önerdiği gibi, oyun PT. Skinamarink hiçbir şeyi açıklamadan, kuralları ve tekrarları olan rüya gibi bir dünya yaratarak terörü çağrıştırıyor.
Ne Skinamarink hikayedeki eksiklikleri, uygun maliyetli korkularıyla telafi ediyor. üzerinde yapılmış bütçe sadece 15.000$, Skinamarink gibi diğer düşük bütçeli korku filmleriyle karşılaştırmalara davet ediyor. Blair Cadısı projesi ve hayalet gözlem. İtiraf etmeliyim ki; Son ikisinden de zevk almadım. Her iki filmin de fazla bütçesi yok, bu nedenle, sallanan kapıların ve sallanan kameraların dehşetin boyutlarını kanıtladığını anladığınızda gerilim azalır. Fakat Skinamarink beni bir döngü için attı. Nispeten yetersiz bir bütçeyle bile, pratik efektler ve ara sıra dijital manipülasyon yoluyla sinir bozucu görüntüler yaratarak parasını akıllıca harcıyor.
Bununla birlikte, korkunun çoğu Skinamarink Jamie McRae’nin kamera çalışmasının yanı sıra ses tasarımından geliyor. Eski moda şarkılar ve çizgi film sesleri, tüyler ürpertici bir atmosfere yardımcı olur. Bazen filmin sesi sarsıcı bir şekilde kesiliyor veya sesi yükseliyor, bu da başka herhangi bir filmde bir hataymış gibi hissettirebilir. Ve tek olarak başlayabilirdi. Parlak bir film değil, sinir bozucu bir ev filmi izlemenin arzu edilen hissini aktarır. Grenli görseller de bu ev yapımı kaliteyi çağrıştırıyor ama aynı zamanda evi ve içindeki nesneleri belirsizleştirmeye de hizmet ediyor. Kamera bir köşe boyunca yavaşça pan yaptığında, duvarı geçtikten sonra bile önünde ne olduğunu belirlemesi gerçekten birkaç saniye alabilir.
Skinamarink sert korku hayranlarını, özellikle sabırlı olanları ödüllendirir, ancak diğerleri için zor bir izleme olabilir. Katıldığım gösterinin sonunda önümde duran iki seyirci arkamı dönüp ne olduğunu bilip bilmediğimi sordu. Onları suçlayamam. Çok daha önce, birkaç sıkılmış seyirci bile dışarı çıktı. Ama onu birlikte gördüğüm bir arkadaşım, başka bir büyük korku hayranı, onun yaratıcılığına ve zar zor orada olan anlatımına bayıldı. Konu teorilerimizi paylaşarak, evet, aynı filmi izlediğimizi doğruladık. Skinamarink korku olmayan hayranlar için kapılarını kolayca açmayabilir, ancak türün fanatik hayranlarını tuzağa düşürmeli. Bırakıp bırakmaması başka bir konu.
Özet
Skinamarink ödevini yapan korku hayranlarını ödüllendirirken yapmayanları muhtemelen şaşırtan herkese göre bir film değil. Her iki durumda da deneysel film, küçük bir bütçeyle yeni korkular sunuyor; bu, bir süredir en korkunç filmi arayan herkes için etkileyici bir başarı.
Artıları
- Beklentilerle oynayan yaratıcı ses tasarımı.
- İzleyicileri karanlığa bakmaya davet eden sinematografi.
- 15 binden en iyi şekilde yararlanan bir bütçe.
- Minimum atlama korkusuyla iyi sonuç veren korkutucu sahneler.
Eksileri
- Yavaş başla.
- Yüksek giriş çubuğu.
Özet
Skinamarink ödevini yapan korku hayranlarını ödüllendirirken yapmayanları muhtemelen şaşırtan herkese göre bir film değil. Her iki durumda da deneysel film, küçük bir bütçeyle yeni korkular sunuyor; bu, bir süredir en korkunç filmi arayan herkes için etkileyici bir başarı.
Artıları
Eksileri
oyun-4