Hellboy, The Shape of Water ve Pan’s Labyrinth’in arkasındaki Oscar ödüllü yönetmen Guillermo del Toro, Netflix ile yaptığı ilk resmi girişimi olan Cabinet of Curiosities’de sekiz korku dolu hikaye sunuyor. Alacakaranlık Kuşağı’nın Rod Serling’ini anımsatan bir şekilde del Toro, gölgelerin arasından çıkıyor ve her bölümü ve korku türünün yükselen yeteneğini sergilemek üzere seçilen yönetmenini tanıtıyor.
Del Toro’nun küratörlüğünü yaptığı bağımsız hikayelerin her biri, türün eski tarz mecazlarına duyulan sevgiyi araştırıyor. Bu kısa öykü dizisinde, şüphesiz modern korku sinemasının tüm amblemleri olan hayaletler, hortlaklar, canavarlarla karşılaşacaksınız, ancak CGI üzerinde pratik efektler ve gotik için bir tutku ile.
Antoloji formatı sayesinde istediğiniz sırayla girişlerin keyfini çıkarabilirsiniz. Yine de, önemli bir soru var: En iyi Meraklı Kabine bölümü hangisi? Del Toro’nun gözü, hepsinin izlenebilir eğlenceli olduğu anlamına gelse de, bazıları tartışmasız diğerlerinden daha iyi. İşte, en kötüden en iyiye doğru sıralanan her Kabine of Curiosities bölümünün sıralamamız.
İki HP Lovecraft uyarlamasından biri olan Dreams in the Witch House, parlak üretim tasarımı ve ayrıntılı dünya inşası ile bir hikaye eksikliğini kapatmaya yönelik en iyi girişimdir.
Rupert Grint, öbür dünyada ölen kız kardeşini bulmak için hayatını adayan bir adamı oynuyor. Onunla temas kurma umuduyla itibari evde ikamet ettiğimizde, her hayalet hikayesinin minimum düzeyde olması gereken tek bir musallat sekans iletildik. Başarılı bir film olsa da, yönetmen Catherine Hardwicke (Twilight) filmi korkudan ziyade gotik’in peri masalı tarafına yönlendiriyor. Açıkçası çılgın bitenler için gelin ama onun sıkıcı orta sahnesinde fazla durmamaya çalışın.
İyi çizilmişlerse, en kötü düşmanın sizi gerçekten bir hikayeye çekebileceğinin kanıtı. Tim Blake Nelson, terk edilmiş depolama birimleri satın alan ve içindekileri yeniden satan yabancı düşmanı bir gazisi oynuyor. Bu, Lot 36’yı puanlayıp umduğundan fazlasını alana kadar – Storage Wars’ın Poe ile tanıştığını düşünün ve bunun nereye gittiğini hemen anlayacaksınız.
Del Toro tarafından kaleme alınan ve sık sık birlikte çalıştığımız Guillermo Navarro tarafından yönetilen Lot 36, geceleri çarpışan diğer dünyaya ait şeylere nazik bir giriş görevi görerek tüm Netflix serisinin temelini oluşturuyor. Olması gerekenden biraz daha hızlı sarıyor – kısa çalışma süresi göz önüne alındığında garip bir seçim – ancak son iki dakika çalışmasını sağlıyor.
İkinci Lovecraftian uyarlaması olan Pickman’s Model, kısa öykü kökeninden biraz fazla uzaklaşıyor. Sanat öğrencisi Thurber (Ben Barnes), cehennem canavarlarının ve yamyam son akşam yemeklerinin resimleri, onları gören herkesin çıldırmasına neden olan sınıf arkadaşı Pickman’ın (harika bir şekilde dengesiz Crispin Glover) eseriyle karşılaşır. Çok geçmeden, bu sanat eserlerinin konuları Thurber’ın yaşamının sınırlarını belirlemeye başlar.
Lovecraft’ın New England’ına sıkı bir bağlılıkla yönettiği 2019’un olağanüstü Nöbeti’ni sunan Keith Thomas, kozmik maestronun kanonunda kendisini bir karakter olarak gördü. Sessiz gotiklik, kuyruktaki iğnenin bir cehennem şoku yaratmasını engellemiyor, ancak bu antoloji yapımında daha iyi girişler var.
Vincenzo Natali (Splice, Cube) acımasız bir Henry Kuttner hikayesine hayat veriyor ve onu serideki en eğlenceli giriş olan aptal bir kara komediye dönüştürüyor.
Graveyard Rats, bir mezarlık bekçisi olan Massam’ın (David Hewlett) mafya borçlarını ödemek için yan taraftaki mezarları çaldığı yüzyılın başındaki Salem’de geçiyor. Cesetlerin kaybolduğunu keşfettiğinde, hızla gelir kaybından daha acil bir korkuyla karşı karşıya kalır: fareler. Bu yeraltı macerası, hepsi bir arada bulunan birden fazla fobiyi besliyor, klostrofobi bu listenin başında yer alıyor ve gerçekten mükemmel yaratık çalışmaları sayesinde yol boyunca bir avuç sürpriz var. Kemirgenlerden nefret edenler için değil, unutmayın.
Ana Lily Amirpour, güzellik endüstrisini ve onun ruhsuz meslektaşlarına uyum sağlamak için umutsuz olan uysal bir banka memuru olan Stacey (Kate Micucci) üzerindeki hakimiyetini inceliyor. Toplumun görünüş takıntısı üzerindeki bu bükülme, Amirpour’un kullandığı kamera yöntemleriyle iç içe geçmiştir: Yüzler tuhaf merceklere bakarken, yakından cafcaflı görünen sözde cazibe amblemleri. Aynı şekilde, aşırı rujlu ağızlar akılsız dedikodular yayarak Stacey’nin dönüşüm vaat eden mistik bir krem kullanma kararını sorgulamanıza neden olur.
Ortaya çıkan şey, Annihilation’dan etkilenen tuhaflıkla ikizlenen Cronenbergian vücut dehşetidir. Bu simsiyah komedi, neyin gerçek ya da hayali olduğunu söylemenin zor olduğu, ancak her çılgın saniyeyi seveceğiniz büyüleyici anlarla dolu.
The Babadook’un yönetmeni Jennifer Kent, bir kez daha bir eve büyük bir korku duygusu getiriyor. Bu duygusal açıdan dolu hikaye, son kayıpları onları kuş gözlemciliği tutkularını takip etmeye ve dunlinleri incelemek için izole bir evde yaşamaya iten bir çift olan Nance (A yüce Essie Davis) ve Edgar’ı (Andrew Lincoln) takip ediyor.
Mırıldanma, geleneksel bir perili ev masalına, Meraklar Kabini’ndeki diğerlerinden daha yakındır. Kapı aralıklarında gizlenen figürler ve kayıtlarda açıklanamayan sesler beliriyor. Kesinlikle ürperme yaratmaya yeterliler, ancak gücü Nance’in travmasının evin sarsılmaz geçmişiyle iç içe geçmesine dayanıyor. Kent, gösterişli korkulardan biri değil, bunun yerine son anları duygusal bir darbe verene kadar bu terörün kaynamasına izin veriyor.
Geçen yılki The Empty Man, gerçeküstü prodüksiyona ve bir ruh hali orkestrasına odaklanan nadir bir stüdyo korku filmi olarak betimleyerek, korku saldı. Yönetmen David Prior, aynı kapsamı Otopsi’ye de getiriyor. Bir şerifin (Glynn Turman) doktor arkadaşının (F. Murray Abraham) yakın zamanda ortadan kaybolmasının öyküsünü anlatması ile başlar ve bir madende öldürülen on adamla sona erer. Bu hızla arttı, ha.
Bunun nereye gittiğini bildiğinizi düşünebilirsiniz, ancak, orta nokta civarında, vücut korkularıyla gıcırdayan ve eklemin her tarafına damlayan ürkütücü bilimkurguya dönüşüyor. İbrahim’in doktoru, adamları neyin öldürdüğü hakkında korkunç bir aydınlanma yaşarken, korkunç bir psikoz anında eğilir ve ruha gerçek bir ürperti verir.
Panos Cosmatos’un görsel yeteneği, bu taş ateşi rüyası için tüm gücüyle ortaya çıktı. The Viewing, derinin altına delinecek şekilde bölüme korku salan senkoplu bir synth tarafından seslendirilen duyusal bir kabus.
Yıl 1979 ve Peter Weller’in zengin eksantrikliği, en iyi dört sanatçıyı ve bilim insanını sığınak benzeri çiftliğine davet ediyor. bir şey. Grubu pahalı içki ve uyuşturucularla kandırarak (bahsedilen “uzay kokain” bölümün başlığı da olabilirdi), izlemenin kendisine kadar çalışma süresinin çoğu için kayıtsızca şakalaşıyorlar.
Son perdesi, konu ortaya çıktıkça titreşen bir tik ile inip çıkan başka bir dünyaya ait finali ortaya çıkarıyor. Set tasarımı dudak uçuklatıyor, efektler rue ile dolu ve son dönüşüm, ölmek için bir ayrılık sahnesi taşıyor. Kolayca grubun en iyisi olan kozmik olarak çılgın bir beyin eritici.
Daha fazla korku ve/veya Netflix içeriği için en iyi korku filmleri, en iyi Netflix korku filmleri, en iyi Netflix filmleri, ve en iyi Netflix belgeselleri.
Bugünün en iyi Netflix fırsatları
genel-4