Bilgisayar oyunlarındaki NPC’leri hemen herkes bilir. Gidip sağdan soldan topladığımız alakasız şeyleri fahiş fiyatlara satarak aile ekonomilerini ateşe verdiğimiz bu karakterler, oyuncuların başlarına bir iş açmayacaklarsa sadece belli noktalarda görünürler. Arada bir hayatlarından falan bahsederler ama 7/24, canımız ne zaman istese işlerinin başındadırlar.
NPC aslında oyuncu olmayan karakter ya da oynanamayan karakter anlamına geliyor. Bazı insanları da yalnızca belli yerlerde görüyoruz, belli işlerin başında görüyoruz ama bu insanları tanımıyoruz. Var olduklarını biliyoruz ancak sadece işlerini yaparken gördüğümüz için. Gelin bu insanlara birlikte bakalım.
Hayattaki en büyük gizemlerden biri de yağmurda ortaya çıkan şemsiye satıcıları. Yağmur yağmayan günlerde bu insanlar neredeler, ne yapıyorlar? Çok yaratıcı şekillerde ürünlerini satmaya çalışabilirler.
Herhangi bir yerleşim yerine en az 30 kilometre mesafedeki bu yerler hep açıktır. İçinde mutlaka çalışan bir ekip bulunur. Kim bu insanlar? Nereden geliyor ve nereye dönüyorlar? Belli ki onlar da NPC.
Overlokçular NPC bile olmayabilir, makine olabilirler. “Overlok makinesi ayağınıza geldi. Halı, kilim, yolluk kenarı, halıfleks kenarı yapılır; hemen teslim edilir...” diye başlayan anonsları aynıdır, araçlarının içi görünmez. Kapıdan içeri halı kilim ne atacaksanız atarsınız, sonra biri ücreti alır ve size halınızı verir.
Öncelikle Noel Baba’nın gerçek olmadığından sonraki en büyük travmanızı yaşatacağım için özür dileyeyim. Yol kenarında gördüğümüz, yaz-kış dolu olan kavun sergilerindeki kavunlar gerçek değildir. Alçıdan yapılmış ve sonrasında boyanmış biblolardır. Kavun gerçek değilse satan niye gerçek olsun ki?
Sabah uykulu gözlerle işe/okula giderken parklarda belediyenin spor aletlerinin üzerinde gördüğümüz yaşlılar, yaşlılarımız… Ömürlerinin son demlerinde kendilerini spora adadıklarını görürüz. Güne gitmek, Müge Anlı izlemek, üç porsiyon börek yemek ve sabah sporu aynı bünyede toplanmıştır. Bunların hepsini ancak bir NPC kodluyorsanız bir araya koyabilirsiniz.
Televizyonda herhangi bir konu konuşulduğunda hemen o konuyla ilgili bir uzman bulunup stüdyoya alınır, çeşitli sorular sorularak kamuoyunun aydınlatılması amaçlanır. Burada gelen uzmanlara bakıp bakıp, “Neden bu konuda uzman birisi var ve bu kanaldakiler bu uzmanı nereden buldu?” diye düşünmemek mümkün değil. Özellikle yurt dışındaki yayınlarda çok gördüğümüz bu insanlar arasında uzay hukukçusu, porno tarihçisi, donmuş muz uzmanı, kedi davranış danışmanı, gelin kaçırma uzmanı falan var da niye var?
Hayatım boyunca 5 saniyeden fazla görebildiğim tek metro vatmanı, belediye afişlerindeki vatman olduğu için çevreme de sordum soruşturdum, vatmanlar gerçek değil arkadaşlar. Kimse bir vatman tanımıyor. Kimse trenlere binen ya da trenlerden inen bir vatman görmemiş. Gerçek değiller, NPC’ler arasında yer alıyorlar.
Bu insanlar spor dünyasının Sherlock Holmes’larıdır ancak bu bir övgü değil. Sherlock Holmes nasıl ki çok temel şeyleri hafızada yer kaplıyor diye öğrenmez ama bir yaprak görünce “Hmm bilmem ne bitkisi, sadece Cardiff’in kuzeyinde beş millik bir alanda yetişir” der, bu insanlar da genellikle öyledir.
Çok temel bazı şeyleri bilmeseler bile Finlandiya üçüncü ligindeki takımı sorarsanız “Onların Kenyalı bir sağ beki var, bu hafta kabilesinde toplu sünnet şölenine gitti” diye cevap verirler. Bu adanmışlıklarını takdir ediyorum ama NPC oldukları gerçeği değişmiyor.
Burada kastettiğimiz kişiler, hayatında talihsizliklere denk gelmiş, sokaklarda hayatta kalmaya çalışanlar değil. Günlük işlerinin arasında, buldukları boşlukları parklarda ya da yol kenarındaki çimlerde şekerleme yaparak değerlendiren insanlar. Özellikle İstanbul'da bu insanlardan çok bulunuyor. İstanbul'da her yer birbirine uzak olduğundan pratik bir çözüm sunuyor.
Dışarıda yakıcı bir güneş de olsa kar da yağsa bir şekilde siparişlerimizi ulaştırmayı başaran kuryeler de gerçek hayattaki NPC'ler arasında yer alıyor. Zira iklim şartlarına rağmen, olmaları gereken vakitte olmaları gereken yerde olmak, bütün NPC'lerin olmazsa olmazı.
Bir zamanlar bazı toplumlarda insanlar, sosyalleşmek için beraber tuvalete giderdi. O zamanlardan bu zamanlara umumi tuvalet işletmecilerinin hayatları çok değişmedi. Bir noktadan sonra da bu kişilerin yerini de NPC'ler aldı.
Seçtiğiniz okula göre karşılaşabileceğiniz iki tane versiyonu bulunan bir NPC'dir. Ya herkese laf sokan ama işinizi de yapan bir versiyonuna denk gelirsiniz ya da sizi bürokrasiye boğan, üstüne laf sokup işinizi bir ara gören versiyonu vardır.
Derdi sizinle değildir; doğduklarında doktor, popolarına vurunca ağlamak yerine bir gün önceden dilekçe vermediği için doktoru azarlayarak doğmuşlardır. O sinirleri de asla geçmez.
3'ü bir arada içmek ve gecenin 1'inde batak oynamak tek hayat gayeleridir.
Şu duruşa bakar mısınız? NPC olarak doğmuş adeta.
Ne de olsa metaverse'e kafayı takmış durumda. Yukarıdaki fotoğrafa bakınca kimsenin şüphesi kalmıyor zaten.
Niklas Böstrom’un Simülasyon Teorisi’ne göre hepimiz bir simülasyonun parçasıyız. Bizim gerçeğimiz, başka bir varlık seviyesinin simülasyon oyunuysa çok büyük ihtimalle hepimiz NPC’yiz. (Oynanabilen karakter isem oyuncuma sesleniyorum, ne biçim oynuyorsun evladım, tüm tuşlara basarak bölüm mü geçmeye çalışıyorsun? Hile mile yaz bir şey yap, iki gram keyfimize bakalım.)