ABD’nin medya kültüründe 2000’li yılların başından bu yana uygulanan çakalca bir yöntem vardır: Sistemi kullanarak sistemi eleştirmek. Bu eleştiriler, küresel kapitalizmin en büyük kalesi olan ABD’deki sanatçılar tarafından eşsiz bir şekilde yapılır. Çoğu zaman dünyanın en çok izlenen ya da dinlenen filmlerinde veya şarkılarında bu eleştirilere rastlarız. Özgürlükler ülkesi olarak tanıtılan bir kültürün en büyük silahı olan “American Dream” (Amerikan Rüyası), kitlelere bu şekilde ulaşır.
Para, silah, kaçakçılık, uyuşturucu ve hepsinin ötesinde tüketim kültürünün kölesi olan toplumlar… Bu toplumlar, sistemin merkezinden bir eleştiri görünce sisteme karşı susmaya başlarlar. Son günlerde ise Childsh Gombino adıyla müzik piyasasını sarsan bir siyahi sanatçı Donald Glover’ın klibi benzer tartışmalara yol açıyor.
Neşeli müzikleri, dans etmek üzerine programlanmış melodileri ve çıkışlarıyla görüntülerin başka şeyler içermesini bekliyorsunuz, ancak olmuyor. Bireysel silahlanma ve bu silahlarla okulların taranması, ırkçılık, insan kaçakçılığı, uyuşturucu kaçakçılığı gibi sözde “özgür” bir toplumun çarpıklıklarına değinen Gombino, tam da yukarıda bahsettiğimiz silahı kullanıyor.
4 Temmuz, ABD’de Bağımsızlık Günü olarak kutlanan bir bayram. Gombino ise bu bayramda insanların daha çok şeyi göz önünde bulundurarak kutlamalar yapmasını istediğini söylüyor. Videodaki şiddet içeriklerine değinen yapımcı Ibra Ake, içeriğin Amerikan yaşamına tepki amacıyla yapıldığının altını çiziyor.
Eleştirmenlerin fazlasıyla dikkatini çeken bu olay, elbette ki yapımcılar tarafından bilinçli olarak gerçekleştirildi. Modern pop ya da rock şarkıları, standart bir tempo olan 120 BPM’lik ritimde bestelenirler. Bu açıdan bakıldığında Gombino’nun standartları kullanarak kitleye daha kolay ulaşmak istediğini söyleyebiliriz. Bu sayede videonun etkisi de artıyor.