­A­m­e­r­i­k­a­n­ ­B­ü­y­ü­l­ü­ ­Z­e­n­c­i­l­e­r­ ­D­e­r­n­e­ğ­i­­ ­i­n­c­e­l­e­m­e­s­i­:­ ­H­i­c­i­v­s­e­l­ ­b­i­r­ ­r­a­m­a­k­ ­k­a­l­a­

Komedi yazarının ilk uzun metrajlı yönetmenlik denemesi Kobi Libii, Amerikan Büyülü Zenciler Derneği ateşli bir önermeye sahip, ancak ılık uygulama, hiciv hissini ılık bırakıyor. Ancak Yargıç Smith'in kusursuz başrol performansı sayesinde, Libii'nin daha basit dramatik malzemesi hala ilgi uyandırmayı başarıyor.

Filmin başlığı yıpranmış bir Amerikalıyı hatırlatıyor medya kinayesi – gerçi bu terim ilk kez 2001'de film yapımcısı Spike Lee tarafından “büyülü, mistik zenci“ – filmin şakacı bir dille ifade ettiği şey. Siyah sinematik arketiplerden oluşan gizli, Hogwarts benzeri bir topluluk var ve bunların amacı beyazların kendini gerçekleştirmesine yardımcı olmaktır. Libii'nin, siyah kahraman Aren'in (Smith) ruhunun yanı sıra çağdaş Amerikan siyasetinin dikenli köşelerine dalmak için kullandığı bir kavram, ilk başta isyankar bir kavram.

Ancak filmin dikkati dağılır. 105 dakikaya ilerledikçe romantik konulara ve işyeri meselelerine daha fazla odaklanılıyor. Bu temalar başlangıçta Libii'nin yapısökümcü hiciviyle destekleniyor, ancak sonunda onun yerini alıyor ve süreçteki baskın odak noktası haline geliyor. Çok geçmeden kişilerarası dram, filmin komedi öncülüne olan ihtiyacın ötesine geçiyor ve bir romantik komedi olarak çoğu zaman tek başına ayakta dursa da, hiciv yavaş yavaş üstünlüğünü kaybediyor.

Nedir Amerikan Büyülü Zenciler Derneği hakkında?

Los Angeles'taki sanat galerileri gibi beyaz alanlarda dolaşan uysal, yumuşak dilli Siyah sanatçı Aren, kendisi ve iplikten yaptığı kavramsal heykeller için ayakta durmakta zorlanıyor. Bir galeri etkinliğindeki ürkek davranışı, yaşlı barmen Roger'ın (David Alan Grier) dikkatini çeker; Roger, onu evine kadar takip eder ve sihirli bir parmak hareketiyle ve ustaca bir ışınlanma yöntemiyle onu zorlu bir durumdan kurtarır.

Anlaşılan o ki Roger, Aren'i, bir berber dükkanının sahte duvarının arkasında merkezini ortaya çıkardığı gizli bir topluluğa dahil etmeyi umuyor. Gösterişli, halı kaplı iç mekanları ve tarihi portrelerle dolu koridorlarıyla Amerikan Büyülü Zenciler Derneği, genç Siyah adayları beyazları yatıştırmanın inceliklerini öğrenmeleri için eğitiyor. İnançları, beyazların kişisel tatmininin Amerika'da Siyahların güvenliğini sağladığı fikrinden kaynaklanıyor; bu fikir, filmin Aren'in ilk görevi üzerine dramatize ettiği bir fikir.

Roger, Aren'i orta yaş krizi geçiren beyaz bir polis memuruyla tanıştırır. Aren'in Pep konuşmaları memuru mutlu ve sakin tutarken, Roger'ın da açıkladığı gibi, ekranda görünen ve polisin yaralı egosunu ölçen sihirli bir ölçüm cihazı şeklinde görüntülenen alternatif, gelecekte bir noktada şiddetli patlama potansiyelidir. .

Film hiçbir zaman bu tehlikelerin doğrudan etkilerini tasvir etmiyor – eğer bir Siyahi film yapımcısının beyazperdede Siyah bedenlere yönelik şiddeti tasvir etmekten kaçınmak istemesi durumunda izlenecek anlaşılır bir yol – geriye yalnızca Roger'ın olası domino etkilerine dair zayıf açıklamaları kalıyor. belki Şiddetli sonuçlara yol açar. Siyah karakterlere yönelik polis şiddeti tehdidi birkaç başlangıç ​​sahnesinde gezinirken, Topluluğun misyonunu uzun vadede bu sonuçları önleme misyonuna bağlayan çizgi daha çok Roger'ın bir önerisidir. Sanki film, sessizce kabullenmeyi devrime, hatta tüyleri kabartmaya alternatif olarak konumlandıran saygınlık politikalarına ayna tutuyormuş gibi bir varsayım.

Aren'e gösterilen ve büyülü duman bulutlarının arasından yansıtılan arşiv klipleri aracılığıyla film, Hollywood'un çeşitli “sihirli zenci” stok tiplerini canlandırıyor. Bu örnekler onlarca yıldır ortaya çıkıyor ve neşeli Remus Amca'nın (James Baskett) benzerlerini yansıtıyor. Güney'in ŞarkısıJim Crow yasalarının bilgece tavsiyelerle eşleşemediğini düşünen Hoke Colburn'e (Morgan Freeman) Miss Daisy'yi sürmek, ırkçılığı bir gülümsemeyle reforme eden. Tom Hanks'in başrol oynadığı filmdeki John Coffey (Michael Clarke Duncan) gibi daha yeni örnekler Yeşil Yolkendi acılarına rağmen beyaz karakterleri iyileştirmek için kullandıkları gerçek büyülü güçlere bile sahipler ki bu, bunun gibi bir filmde parodi için olgunlaşmıştır. Amerikan toplumu taşlamalar Yeşil YolCoffey'nin, Hanks'in hapishane gardiyanını mesane enfeksiyonundan kurtarması gibi, Siyah erkeklerin beyaz meslektaşlarının cinsel kaygılarını cinsel organlarını tutarak iyileştirdiği sahneler aracılığıyla birçok kez görüntüleri. Bir referans olarak eğlenceli ve Aren'in takip etmesi gereken öğretici bir görsel olarak da absürt derecede komik.

Enerjik bir montajın ardından – Libii'nin kamerası Aren'in etrafında dönerek daha rahat hale geldikçe ve programa alıştıkça – genç üyeye ilk uzun vadeli görevi verilir: kibirli beyaz teknoloji yöneticisi Jason'ı korumak ve desteklemek (Drew Tarver, Diğer ikisi). Ancak Aren, Jason'ın şirketine sızıp bir tasarımcı olarak gemiye atladıktan sonra, arzuları ve görevleri çatışınca hedefleri karmaşık hale gelir: Karışık ırktan, beyazlardan geçen iş arkadaşı Lizzie (An-Li Bogan) ile flört etmeye başlar. Jason'ın sevgisinin nesnesi olun.

Filmin işyerindeki romantizmi, büyülü hicivini ekran dışına itiyor.

Romantik başroller arasındaki çekici kimyanın olması iyi bir sorundur. Smith ve Bogan, filmin daha az heyecan verici, daha az ilgi çekici bir şekilde sahnelenen sahnelerini bile sevimli, garip özlemleriyle canlandırıyorlar; Lizzie ve Aren, iş arkadaşları ve arkadaşları arasındaki sınırların (ve sonunda daha fazlasının) dikkatlice etrafından dolaşıyorlar. Buna Tarver'ın gerçekten tiksindirici bir düşmanı (sümüklü, kolayca yaralanan ve güvensizliklerinin sürekli olarak yatıştırılmasına ihtiyaç duyan bir manipülatör) oynadığı gerçeğini de eklerseniz mükemmel kokteyli elde edersiniz.

Aren, Lizzie'ye olan aşkını Jason'a destek olma göreviyle dengelemeye başladığında, film öncelikle Aren'in işi ve kişisel hayatı arasındaki tanıdık (ve birçok açıdan gerçekçi) çatışmayı konu alıyor. Roger bu hikayeye yeni mekanizmalar eklemeye devam ediyor, ancak Aren'in görevlerini yerine getirmemesi veya çok bencilce davranması halinde grubun yatıştırma ve asimilasyon temaları için tutarlı bir metafor olarak izleyememesi durumunda tüm Sihir Topluluğu gibi fikirler güçlerini kaybedecektir.

Bu arada Grier, Aren'in Toplumu sabote etmesine izin vermeyecek kadar çok sayıda Siyah insanın beyaz Amerika tarafından düştüğünü görmüş (ve onları kurtarma hizmetinde çok fazla şeyden vazgeçmiş) eski bir adam olarak Roger'a hâlâ ilgi çekici duygular aşılıyor. Ancak Aren'in romantik ikileminde etkileyici bir aşinalık bulur ve istemeden de olsa aşk hikayesinin berber dükkanı duvarlarının arkasında olup biten her şeyden daha acil görünmesine neden olur. Belki de gerçek Toplumla daha fazla zaman geçirmek, mekanizmalarını keşfetmek, büyülü unsurlarını tasvir etmek ve Aren'in başarısızlığının sonuçlarını ortaya koymak filmin bu kısmını biraz daha önemli hale getirebilirdi. Ama şans eseri, Smith son yıllarda bir sanatçı olarak çok gelişti; Dedektif Pikachu bu yılın en hareketli festival isimlerinden birine, Televizyonun Parladığını Gördüm – özellikle son perdede filmi ekrandaki varlığı etrafında pratik olarak çarpıtıyor.

Justice Smith etkileyici bir performans sergiliyor.

Amerikan Büyülü Zenciler DerneğiPek çok yerde tüyler ürpertici bir hiciv klasiği olamayacak kadar bocalıyor ama tartışılmaz gücü, baş performansıdır. Aren rolünde Smith, arka sıraya karikatürize bir tuhaflık yansıtmak ile tereddütlü vücut dilini derin bir güvensizlikle doldurmak arasında hassas bir çizgide ilerliyor.

Filmin başlarında Roger, Aren'i işe almasının nedenlerinden birinin, beyaz alanları çekingen bir şekilde geçmesi olduğunu söylüyor; Aren, tüm hayatı boyunca beyaz bir ebeveyni ve beyaz bir ailesi olan Siyah bir adam olarak bunu yaptığına dair güvence veriyor. Aren'in ailesiyle hiç tanışmasak ya da onun onlarla etkileşime girdiğini görmesek de Smith, Aren'in arka plan hikayesinin bu unsurunu, incelikle kod değiştirerek ve Lizzie'ye yaklaştıkça fizikselliği konusunda daha rahat hale gelerek, performansına küçük şekillerde katıyor. Ne yazık ki Aren'in Cemiyet dışındaki Siyah karakterlerle etkileşim eksikliği, Smith'in Aren'in değişen rahatlığını kendi teninde tam olarak keşfetme yeteneğini sınırlıyor.

Ancak Aren'in, görevi ne olursa olsun beyaz karakterlere teslim olmak ve onları yatıştırmak zorunda olduğu bir yapı olan teknoloji şirketinin boğucu işyeri mekaniğine katlandıktan sonra duygusal sınırlarını zorladı. Bu, filmin alt metnini, habersiz bir Twitter mesajının tüm nüanslarıyla hantal bir şekilde dile getiren bir patlamaya yol açıyor. Smith, Aren'in öfkesine ve yalnızlığına o kadar odaklanmış durumda ki, içgüdülerinin derinliklerine iniyor ve ham bir duygusal ıstırabı geri alıyor, boş bir vaaz sahnesi olabilecek bir sahneyi alıp gerçekten heyecan verici hale getiriyor.

Filmin Amerika'daki Siyahi deneyimine ilişkin en komik, en etkili ve en keskin sahneleri, yalnızca Topluluğun duvarlarının çok dışında değil, aynı zamanda onun kurgusal sınırlarının da dışında ortaya çıkıyor. Amerikan Büyülü Zenciler Derneği Ustaca bir arka planı var, ancak onu keşfetmede veya genişletmede başarısız olan film, ilk etapta hiciv kurgusuna olan ihtiyacı ortadan kaldırıyor – fragmanın yayınlanmasının ardından, filmi izleyenler için kesin bir hayal kırıklığı. ifade edilen dehşet Siyahi fantastik bir filmin, daha eksiksiz ve incelikli Siyah deneyimleri yerine beyazların yatıştırılmasını merkeze almayı tercih ettiği. Sonunda, filmin iç gözlemsel işyeri rom-com'u, aynı zamanda bir hayal kırıklığı gibi hissettiren büyülü önermesi olmadan da gayet iyi çalışıyor.

Amerikan Büyülü Zenciler Derneği dır-dir şimdi sinemalarda.