­B­e­y­e­f­e­n­d­i­ ­O­l­m­a­y­a­n­ ­S­a­v­a­ş­ ­B­a­k­a­n­l­ı­ğ­ı­­ ­i­n­c­e­l­e­m­e­s­i­:­ ­G­u­y­ ­R­i­t­c­h­i­e­,­ ­İ­k­i­n­c­i­ ­D­ü­n­y­a­ ­S­a­v­a­ş­ı­­n­ı­n­ ­e­t­k­i­l­i­ ­a­k­s­i­y­o­n­u­y­l­a­ ­g­e­r­i­ ­d­ö­n­ü­y­o­r­

Guy Ritchie'nin 2. Dünya Savaşı filmi çekmesi, Guy Ritchie'nin 2. Dünya Savaşı filmi çekmesinden bekleyeceğiniz türden bir şey. Bir kenara atmak standarttır sert dram veya sağlam gerçekçilik bu “tarihi” savaş filmleri için standarttır. Onun yerine şiddetli aksiyon sahnelerinin, maço kararlılığın ve pop aromalı cinsel çekiciliğin baş döndürücü bir kutlaması var. Arsız başlık bile Ritchie'nin saygısızca gürültülü ama derinden İngiliz erken dönem aksiyon komedilerinin damarına o kadar benziyor ki, kendi başına bir parça kendini bilen şaka gibi oynuyor. Kim gibi başka adlı bir filmi yönetecekti Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı mı?

Başka yere bakma poster süper kahraman oranlarına ve muhteşem yüz saçlarına sahip erkek adamların yanı sıra gösterişli silah yağmuru ve zafer bukleleri yapan, cesur kırmızı dudakları bir çift tabancanın namlusunu işaret eden ateşli bir kadınla övünen. Quentin Tarantino'nun olduğu yer Soysuzlar Çetesi Sömürme filmlerinden ilham alan Ritchie, erkeklerin güçlü ve cesur, kadınların ise kıvrımlı ve ölümcül içgüdülerle dolu olduğu ucuz romanların kapaklarından ilham alıyor gibi görünüyor.

Sonuç, sansasyonel katliam sahneleri, kaotik karizma ve yüklü gerilimle dolu bir film. Yine de Ritchie'nin stratejisi kusursuz olmaktan çok uzak.

ne Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı hakkında?

Savaş gazetecisi Damien Lewis'in kitabından esinlenilmiştir Churchill'in Gizli Savaşçıları: İkinci Dünya Savaşı'nın Özel Kuvvetler Desperadoes'larının Patlayıcı Gerçek HikayesiRitchie'nin son filmi, seksi casusların, sert adamların ve hevesli Nazi katillerinin kurgudan daha tuhaf bir öyküsünü gözler önüne seriyor. Oysa son savaş filmi, Guy Ritchie'nin Mutabakat'ı, Askerlerin ve onların haksız yere bir kenara atılan müttefiklerinin kasvetli bir hikayesiydi. Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı II. Dünya Savaşı tarihinin gerçek hikayesine canlı ve gösterişli bir mercekle bakıyor. Hızlı diyalogları, yumruklardan el bombalarına, oklara kadar her şeyin şiddetini ve hatta salonda şarkı söyleyen “Mack The Knife”ın ateşli bir müzikal numarasını taşıyor; özellikle de bıçak kullanan Londralı bir gangster hakkında bir şarkı. Ritchie'nin yeraltı sinemasına çok uygun.

Ritchie, Paul Tamasy, Arash Amel ve Eric Johnson tarafından uyarlanan film, Birleşik Krallık'ın cevabı gibi oynuyor. İntihar Kadrosu. 1940 yılında, Adolf Hitler'in Alman denizaltıları Atlantik Okyanusu'ndaki ikmal hatlarını keserken İngiltere kuşatma altındadır. Başbakan Winston Churchill (ErkeklerRory Kinnear saygılı bir şekilde homurdanıyor) Nazilere teslim olması için kabinesinin baskısı altında. Bunun yerine, Alman denizaltılarının ikmal gemilerini havaya uçurmak için eksantrik isyancılardan oluşan bir haydutlar galerisi getirerek Jerry'yi geri çekilmeye zorlayan gizli bir görev düzenler.

Geniş omuzlu ve görkemli bıyıklı Henry Cavill, kaslı uyumsuzlardan oluşan bu karışık mürettebata liderlik ediyor ve şu anda itaatsizlik nedeniyle hapsedilmiş bir İngiliz askeri olan Gus March-Phillipps'i canlandırıyor – ancak bunu onun havalılığından anlayamazsınız. Cavill, çarpık bir gülümsemeyle, Ritchie'nin evine getirdiği kabadayılıkla savaş odasına doğru yürüyor. UNCLE'dan Adam Cavill'e daha çok benzeyen bir müstehcenlik ile Görev: İmkansız: Fallout, sanki gerçek silahlarmış gibi pazılarını kaldırarak izleyicileri heyecanlandırdı. Sonuç, yalnızca Nazileri vurmakla kalmayıp, aynı zamanda KISS seçmelerine katılıyormuşçasına dilini dışarı sallayarak ve vahşice vuran bir 2. Dünya Savaşı askeridir. Ve evet, bu tam olarak göründüğü kadar eğlenceli. March-Phillipps'in gerçek hayattaki maceralarının Ian Fleming'in James Bond'a temel oluşturduğuna inanılsa da bu tek kişilik bir gösteri değil.

Kabadayı ekibini tamamlayanlar arasında, sert (okuyun: biraz sıkıcı) İngiliz stratejist Geoffrey Appleyard rolünde Alex Pettyfer, intikam peşinde koşan İrlandalı denizci rolünde Hero Fiennes Tiffin, patlama yaratan kurbağa adam Freddy Alvarez rolünde Henry Golding (aynı zamanda fevkalade güler yüzlü yüz saçları var) ve Hızlı X'Alan Ritchson, Anders Lassen rolünde, konu Nazileri rahatsız etmek veya onları elindeki silahla katletmek olduğunda şovmenliğe meraklı İsveçli bir asker. Bu mürettebat patlayıcı bir randevu için Batı Afrika'ya doğru yola çıkarken, hedef limanda gizli casuslar Heron (Babs Olusanmokun) ve Marjorie Stewart (Bebek SürücüsüEiza González), ikincisi üst düzey Nazi üst düzey yöneticisi Heinrich Luhr ile bal küpü açısından çalışan bir aktris (Soysuzlar Çetesi' Til Schweiger).

Alan Ritchson bu filmi sinsice Henry Cavill'den çaldı.

Hata yapma. Cavill burada bir patlama yaşıyor. Kahramanların talep ettiği katılıktan kurtulmuş DCEU'nun Süpermen'i Ve WitcherGeralt'ınki, Açıkça, haylaz bir çekicilik yayan, centilmen olmayan casusun umursamaz tavrından hoşlanıyor. Ritchson, çelik gibi sert oyunculardan payına düşeni fazlasıyla aldı. Hızlı X Ve Ulaşan, aynı şekilde dağlık yapısı göz önüne alındığında beklenmedik bir coşkuyla övünerek serbest kalıyor. Gerçekten de eski süper kahraman yıldızından bile daha cüretkar. İkilinin katıksız kaslılığı, karşılaştırıldığında Golding ve Tiffin'in Viktorya dönemi israfları gibi görünmesine neden oluyor. Hepsi bir arada, sarhoş edici bir kinetik enerjiye sahipler ve strateji oluşturma, casusluk ve saldırı sahnelerini ateşliyorlar.

Cavill'inki daha etli bir rol olsa da – daha fazla sahne, filizlenen bir romantizm ve bir sürü hareketli tek satırlık bölüm – Ritchson'ın aptal İsveç köftesi ve neşeli ölüm makinesi karışımı o kadar beklenmedik ki büyüleyici derecede çılgınca. Lasse'nin bundan sonra ne yapacağını tahmin edemezsiniz, dolayısıyla bir sahnenin arka planında olsa bile gözleriniz Cavill'den (ve muhteşem bıyıklarından ve soygunlarından) Ritchson'a kayabilir. Yardımcı bir rol olmasına rağmen Lasse, bu güçlü aktörün müthiş komedi yeteneklerini ortaya koyuyor; bu da beni Ritchie'nin yeniden takıma katılmasını veya Ritchson'un eski profesyonel güreşçiden ipucu almasını umut etmeye itiyor. John Cena ve komedilere dalmak. Güleryüzlü ve suçsuz ama aptal havasıyla, şehvetli bir boğuşmada gizli bir silah olurdu.

Guy Ritchie tuhaf yerlere yumruk atıyor.

Bol miktarda Nazi cinayeti yaşanırken Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı, Tarantino'nunkiyle karşılaştırıldığında tuhaf bir şekilde uysal gelebilir Soysuzlar ÇetesiAynı zamanda Nazileri yok etmeye kararlı ilginç bir mürettebata da odaklanıyordu. Her iki filmde de Alman film yıldızı Sweiger varken, ikincisini izlerken ilkini düşünmemek elde değil. Ritchie, Nazilerin katledildiği çok sayıda sahne sunduğundan, mesele ceset sayımı meselesi değil. Daha ziyade kafa karıştırıcı derecede muhafazakar miktarda kan dökülmesi.

Filmi izlerken, bir denizaltı katliamı sahnesinde yanıp sönen kırmızı ışıkların, göstermeden kan anlamına gelip gelmediğini merak etmeye başladım. Belki de MPAA'yı aşmak ve filmin demografisini gençlere de açacak bir PG-13 derecesi elde etmek için bir hile olabilir mi? Ancak Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı R olarak derecelendirilmiştir. Peki neden kan spreyinden çekiniyorsunuz?

Ancak Ritchie'nin çıplaklığı filme nasıl kattığı daha da sarsıcı. Film, March-Phillipps ve yelken ekibiyle birlikte olmadığında, soğukkanlı Heron ve Marjorie'nin gizli görevlerini konu alıyor. Onun sergi saçmalıkları için sarsılmaz bir kaynak olduğu yerde, filmin ana muhalifinin dikkatini dağıtmak için daracık, göz alıcı elbiselerle ortalıkta dolaşan, esas olarak göze hitap eden kadındır. Ancak bedeni açığa çıkacak olan bu kadın karakter değil. Bunun yerine, yalnızca şiddet içermekle kalmayıp aynı zamanda ani oluşuyla da rahatsız edici olan bir sahnede Ritchie, son kurbanının cesedini sergileyerek Schweiger'in Nazi'sinin ne kadar gaddar olduğunu gösteriyor.

Burada Ritchie, bir barakada zincirlenmiş, kanlar içinde ve gevşek bir şekilde asılı duran çıplak bir Siyah kadını gösteriyor. Yüzü görünmüyor. Ona isim bile verilmedi. Nazilere karşı şiddetin sinematik bir tantanayla işlendiği yerde, bu kadına yönelik şiddet daha da korkunç, ancak sonrasındaki sessizlikte ortaya çıkıyor. Ancak yine de bu filmde yalnızca bu şok edici çekim için var olduğu için insanlıktan çıkarılmış durumda. (Luhr'u ellerinde gerçek kanla tanıtmanın, bir Siyah bedeni nesneleştirmeden aynı noktaya değinilebileceği iddia edilebilir.)

Ritchie film boyunca üslupla mücadele ediyor, belki de soykırımın doğası gereği arka planda olduğu bir filmde ne kadar şakacı olması gerektiğinden emin değil. Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı Naziler sevdiklerini öldürdüğü için bazı kahramanların özellikle savaşa katıldığını belirterek hafif bir bakış açısı sunuyor. Bu, kahramanların bu bağnaz kötüleri vurarak büyük gülümsemelerle vurmasıyla tam bir Amerikan sinemasal adalet duygusu getiriyor.

Tarihsel temelleri bir kenara bırakırsak, Ritchie'nin filmi gösterişli kabadayılıktan daha fazlasına yöneldiğinde yalpalıyor Kazablanka anlar. Kahve içerken yaşanan gergin konuşmalar heyecanlanmaya başlar, ancak Ritchie'nin hızı doğru şekilde ayarlayamaması sıkıcı bir hal alır. Bu nedenle, odak noktası güçlü kayıkçılardan ayrıldığında, hırıltılı bir Schweiger'in, dengeli bir Olusanmokun'un, zevkle dolu bir González'in ve şeytani derecede çekici bir adam olarak son derece ilgi çekici olan Danny Sapani'nin ciddi çabalarına rağmen, film genellikle biraz batıyor. korsan Kral.

Sonunda, Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı Ritchie'nin ilk dönem mücevherlerindeki çekici haydutlara ve çılgın kargaşaya geri dönen anlar var. Kilit, Dipçik ve İki Fıçı Ve kapkaç. Yine de genel olarak, bu, bazı bölümleri sıkıcı hale getirebilecek dramatik ton değişimleriyle bozulan cılız bir yolculuk ve o kadar akıldan çıkmayan bir sahne ki, bu neşeli ve tehditkar bakanlığın vahşi eğlencesine geri dönmek zor.

Centilmen Olmayan Savaş Bakanlığı 19 Nisan'da sinemalarda açılıyor.