Bir yıl önceki, on yıl önceki, bir nesil önceki haliyle Amerika Birleşik Devletleri'ni düşünün. ABD şimdi o zamana göre daha mı fazla önemseyen bir ulus yoksa daha az mı önemsiyor?
Eğer Amerikalıların şefkatlerini kaybettiklerini düşünüyorsanız, yakın zamana kadar veriler sizin tarafınızdaydı. 1970'lerin sonlarından bu yana psikologlar, milyonlarca insana “Benden daha az şanslı olan insanlara karşı şefkatli, endişeli duygular hissediyorum” gibi ifadelere ne kadar katıldıklarını sorarak empatiyi ölçtüler. 2011 yılında, dönüm noktası niteliğinde bir çalışma Araştırmacı Sara Konrath liderliğindeki ekip, bu anketlerdeki eğilimleri inceledi. Analiz, Amerikan empatisinin dibe vurduğunu ortaya çıkardı: 2009'da ortalama bir ABD üniversite öğrencisi, otuz yıl önceki öğrencilerin yüzde 75'inden daha az empatik hissettiğini bildirdi.
Çalışma başlattı bin düşünmek parçalar ıstırap verici üzerinde ne yanlış gitmişti. Pek çok teori vardı: Birbirimizle ilgilenemeyecek kadar yalnızdık, ya da çok stresliydik, ya da çok yalnızdık ya da çok fazla teknoloji bağımlısıydık. En çok ateşi genç kuşaklar çekti etiketli bağlantı kuramayacak kadar kendine takıntılı ve aşırı çevrimiçi. En önemlisi, araştırma Amerikan ahlakının düşüşte olduğuna dair eski korkulara yeni bir yakıt sağladı. Jennifer Rubin rolünde yazdı Washington Post için, “Empatinin azalması, toplumumuzda ve siyasetimizde nezaket, nezaket ve şefkatin erozyona uğramasıyla kendini gösterdi.”
Ancak bu düşüş başka bir şeyi daha ortaya çıkardı: Empati sabit bir özellik değil. Her birimizin belirli bir düzeyde bakımla doğduğumuzu ve ömür boyu orada sıkışıp kaldığımızı varsaymak kolaydır. Ama bu doğru değil; deneyimlerimiz empatimizi büyütebilir veya küçültebilir. Bu, bireylerin yaşamları ve nesiller boyunca geçerlidir. Sara Konrath 2011'de bunu vurguladı ve bana şunları söyledi: “Empatinin azalması gerçeği, onun daha önce düşünülenden daha fazla akışkan olduğu anlamına geliyor. Bu, empatinin değişebileceği anlamına gelir. Yükselebilir.”
Şu ana kadar Konrath'ın iyimserliği tuhaf görünebilir. Haberler duyarsızlık ve zulüm hikayeleriyle bizi dövüyor. Eğer empati gerçekten değişiyorsa, bu örnekler bizi bunun tek yönlü bir yolculuk olduğunu düşünmeye teşvik ediyor. Ancak yine de Konrath'ın on yılı aşkın bir süre önceki umutlarının ileri görüşlü olduğu ortaya çıktı.
Birkaç ay önce o ve meslektaşları bir yayın yayınladılar. güncelleme Çalışmalarına: Genç Amerikalılar arasında empatinin toparlandığını ve 1970'lerdeki zirvelerden ayırt edilemeyecek seviyelere ulaştığını buldular.
Neden şefkatteki artışı kutlamıyoruz?
Düşüşte olduğu gibi bu yükselişin de açıklamalarını bulabiliriz. Olasılıklardan biri kolektif acıdır. 2009'daki empatik düşüşlerden bu yana, Büyük Durgunluk ve yüzyılda bir görülen bir salgınla karşı karşıyayız. Tüm dehşetlerine rağmen zor zamanlar insanları bir araya getirebilir. O güzel kitabında, Cehennemde Kurulan Bir Cennet, Rebecca Solnit, San Francisco'nun 1906 ve 1989 depremleri, Katrina Kasırgası ve 11 Eylül gibi felaketleri anlatıyor. Bu felaketlerin ardından nezaket arttı, yabancılar ırk ve sınıf sınırlarını aşarak birbirlerine yardım etmeye başladı. Daha yakın zamanlarda araştırmacılar şunu kaydetti:iyilik salgını“COVID-19 karşısında hayır kurumlarına ve gönüllülüğe yapılan bağışlar arttıkça.
Yine de tarih bir bilimsel deney değildir ve Amerikan empatisinin neden yükseldiğini tam olarak bilmek imkansızdır, tıpkı neden düştüğünü kesin olarak izole edemediğimiz gibi. Ancak başka bir soru sorabiliriz: İnsanlar bu iyi habere, önceki kötü habere verdikleri kadar güçlü tepki verecekler mi? İnsanlar daha çok dikkat ver Olumlu olaylarla karşılaştırıldığında olumsuz haberlere. Bu evrimsel açıdan mantıklıdır: Gün batımını görmezden gelmek güvenlidir, ancak tsunamiyi değil.
Ancak kötülüğe karşı önyargımız aynı zamanda dünyamız ve içindeki insanlar hakkında bize yanlış fikirler de verebilir. Biz insanları yargılamak ellerinden gelenin en iyisini yapmak yerine, yaptıkları en kötü şeyleri daha kolay temel alır ve rutin olarak hafife almak başkalarının ne kadar nazik, şefkatli ve açık fikirli olduğunu.
İnsanlar birbirlerinin en kötü taraflarını görmeye ve işlerin kötüye gittiğini hayal etmeye eğilimlidirler, öyle olmasa bile. Araştırmacılar yakın zamanda toplandı Yaklaşık 600.000 kişiye modern çağda insanlığın geçmiş yıllara göre nasıl olduğu sorulduğu anketler. Düzinelerce ülkede ve onlarca yılda, insanlar kabul etti: İnsanoğlu eskisine göre daha az dürüst, nazik ve ahlaklıydı.
Bu düşüş neredeyse kesinlikle bir yanılsamadır. Diğer anketlerde insanlar nezaket ve ahlakı gerçekte deneyimledikleri şekilde rapor ettiler; örneğin yabancılar, iş arkadaşları ve arkadaşları tarafından kendilerine nasıl davranıldığı. Bu soruların yanıtları yıllar geçtikçe değişmeden kaldı. Ve onlarca yıl boyunca, insanlar toplumun çökmekte olan ahlakından şikayet ederken bile şiddet içeren suçlarda azalma gibi bazı önemli eğilimler ortaya çıktı. ters yöne işaret etti.
Önyargılı zihinlerimiz bizi insanlarda en kötüyü görmeye teşvik eder. 13 yıl önce bildirilen empati düşüşü bu anlatıya uyuyordu ve viral oldu. Amerikan şefkatinin geri dönüşünün gözden kaçmasından endişe ediyorum. Konrath bana, empatinin azalmasıyla ilgili 2011 tarihli makalesi hakkında muhabirlerin hâlâ düzenli olarak kendisiyle iletişime geçtiğini söyledi. Her birine bu çalışmayla ilgili daha iyimser bir güncellemeden bahsediyor, ancak bu yeni çalışma hakkındaki makaleler, daha kasvetli, eski bilim hakkındaki makalelerden çok daha az görünüyor.
En azından bunun bir kısmı bize bağlı. Duygusuzluğa, zulme ve ahlaksızlığa dikkat etmeye devam edebiliriz. Kesinlikle bizi meşgul edecek çok şey var. Ancak çevremizdeki insanlarda nezaket ve şefkat arayarak da bu bakış açısını dengeleyebiliriz. Veriler açık: Bundan da bolca var.
Kaynak bağlantısı