Sonuçlar umut verici görünüyor, ancak Stanford Üniversitesi'nde Lykos ile ilişkisi olmayan ve FDA panelinde yer almayan psikiyatri ve davranış bilimleri profesörü Michael Ostacher, büyük bir sorun olduğunu söylüyor: “Çalışmaya katılımın olup olmadığı belli değil. İnsanları daha iyi yapan şey, ilacın etkisinden ziyade, etkiyi önceden tahmin etmektir.”
Tıbbi araştırmalarda, ne katılımcıların ne de araştırmacıların kimin plasebo veya deneysel tedavi aldığını bilmediği, çift-kör, plasebo kontrollü bir çalışma altın standart olarak kabul edilir. Ancak psikedeliklerin etkileri o kadar iyi biliniyor ki hem gönüllüler hem de terapistler bu ilacı alıp almadıklarını tahmin etmek kolay. Ostacher, psikedelik maddelere yönelik artan ilginin, bu çalışmalara katılan kişilerde belirli beklentiler yarattığını söylüyor.
“Benim asıl endişem, deneyde MDMA almayan kişilerin ilacı alamama konusunda çok fazla hayal kırıklığı yaşaması ve bunun semptomlarını nasıl bildirdikleri üzerinde büyük bir etkisi olması” diyor. “Aynı şekilde, savunucular tarafından yaşamı değiştirecek bir tedavi olarak tanıtılan MDMA'yı alan insanlar da deneyimleri hakkında olumlu hissetme eğiliminde olacaktır.”
Bu “kör edici olmayan” etki, yalnızca Lykos için değil, aynı zamanda tüm psychedelic araştırma alanı için de iyi bilinen bir bilmecedir ve bilim adamları şu anda bu konuyu ele almayı düşünmektedir. deneme tasarlamanın alternatif yolları Bu potansiyel önyargıyı hesaba katmak için.
Bir başka konu da deneme seansları sırasında uygulanan psikoterapi veya konuşma terapisiyle ilgilidir. Katılımcılar MDMA veya plasebo aldıklarında, sekiz saatlik seanslar boyunca anılarını ve duygularını ifade etmelerine ve işlemelerine yardımcı olmak için iki terapist odada bulunuyordu. Lykos bu terapiyi “kişiselleştirilmiş bir deneyim” olarak tanımlıyor, ancak FDA komite üyelerinin terapi yaklaşımlarındaki değişkenlik ve hasta sonuçlarının ne kadarının terapiye karşı ilacın kendisine atfedilebileceği konusunda endişeleri vardı.
Columbia Üniversitesi'nde psikedelikler üzerine çalışan psikiyatri yardımcı doçenti Natalie Gukasyan, bu konuda “çok fazla hareket alanı” olduğunu söylüyor. Lykos kılavuzu Terapi seansının nasıl yürütülebileceği hakkında. “Eğer tedavi ilaç destekli psikoterapi ise, belki biraz daha fazla reçeteli tedavi uygun olabilir” diyor.
FDA terapiyi düzenlemediği gibi psikoterapistlerin sertifikalandırılmasıyla da ilgilenmemektedir; bu da terapinin nasıl standartlaştırılacağı sorusunu gündeme getirmektedir. Gukasyan, çıkar çatışması yaratabileceği için Lykos'un terapistlerin eğitimine dahil olmasının uygun olup olmadığını merak ediyor.
Salı günü ifade veren veya komiteye yazılı görüş sunan katılımcıların bir kısmı oturumlarıyla ilgili olumlu hikayeler ve kalıcı faydalar anlatırken, diğerleri olumsuz deneyimler yaşadı. Özellikle rahatsız edici bir raporda, eski deney katılımcısı Meaghan Buisson, evli bir çift olan terapistlerinin onu okşayıp kucaklarken onu yatağa sabitlediğini ifade etti. (New York Magazine iki yıl önce Buisson'un deneyimlerini aktarmıştı: video yayınlama bu olaydan.)
Başka bir gönüllü olan Sarah McNamee, MDMA seansı sırasında terapistlerinin ona “tarih yazmaya yardımcı olduğunu” ve “bir hareketin parçası” olduğunu söylediğini yazdı. McNamee'ye göre, duruşma sırasında ve sonrasında verdiği tepkilerin ilacın yasallaşmasını tehlikeye atabileceğini söyleyerek, deneyimlerini olumlu bir şekilde bildirmesi için onu teşvik ettiler. Akıl sağlığı belirtileri kötüleştiğinde altı ay içinde kendisini daha iyi hissedeceği söylendi.
Kaynak bağlantısı