Birkaç metre ilerleyip yolda kalan Devrim Otomobilleri'yle başlayan, Ford destekli fiberglas Anadol ile şöyle bir kıpırdayan yerli üretim otomobilimizin serencamını bilmeyen yok gibidir. Evet, bugün gelinen noktada halen kendi otomobilimizi üretebilmiş değiliz.
Yıllar boyunca Batıyla ve diğer ülkelerle sürdürdüğümüz rekabette "Bir tane yerli otomobilimiz bile yok" ezikliğinden bir türlü kurtulamadık.
Her ülke iyi kötü kendi markasını oluştururken biz başkalarının otomobillerini üretmekle yetindik.
Bunun da bir takım travmatik sonuçları oldu elbette.
Her genç mühendis bir gün üretilecek olan o yerli otomobilde söz sahibi olmak, koca bir ulusun basiretinin bağlandığı bu düğümü çözenlerden biri olmak istedi.
Ama her seferinde biraz gaza geldiler. Acele ettiler.
Birkaç arkadaş bir araya gelir yaparız dediler. İstenirse olurdu. Bu milletin evlatları yapardı.
Bir defa girişince de geri dönüş olmazdı tabii. Bir şeyler yapıldı.
Ama tesis yoktu, imkan yoktu, devlet sahip çıkmıyordu.
Eksiklerin onlar da farkındaydı. Yoksa olurdu yani...
Her nedense dört başı mamur bir otomobili komple yapmaya çalışmak istediler.
Mesela otomobilin kullandığı yazılımlarla, çiplerle, şanzımanla uğraşmak istemediler.
Çünkü böylesi daha vitrindi, daha havalıydı. Hayaller gerçek olacaktı.
Epey mutlu ve umutluydular bir de.
Neyse. Bir gün elbette otomobilimizi üretecek seviyeye gelebiliriz, fakat bunun bir grup öğrencinin iştirakiyle olmayacağı kesin.
Çalışmaya, kafa yormaya devam. İlla otomobil olmasına gerek de yok. İnsanların hayatı kolaylaşsın yeter. Zaten teknolojinin amacı da bu değil mi?