Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemi, 19. yüzyılın sonlarına doğru büyük bir çöküşün başlangıcını işaret etti. Bu dönemin en önemli olaylarından biri, Sevr Antlaşması olarak bilinen anlaşmanın imzalanmasıydı. Sevr Antlaşması, Osmanlı İmparatorluğu'nun savaştan yenik çıkması sonucu 1920 yılında imzalandı ve Türkiye Cumhuriyeti'nin temellerini atmada kritik bir rol oynadı. Bu makalede, Sevr Antlaşması'nın arka planını, hükümlerini ve Türkiye üzerindeki etkilerini inceleyeceğiz.
Osmanlı İmparatorluğu, 19. yüzyılın sonlarında büyük bir zayıflık içindeydi. Birinci Dünya Savaşı'na katıldıktan sonra, imparatorluk ekonomik olarak iflas etmiş, toprak kaybetmiş ve içsel huzursuzluklarla karşı karşıya kalmıştı. Bu zayıflık, Sevr Antlaşması'nın temel nedenlerinden biriydi.
Sevr Antlaşması, Osmanlı İmparatorluğu'nun topraklarını yeniden düzenlemeyi amaçlıyordu. Anlaşma, Osmanlı topraklarının büyük bir kısmının paylaşılmasını öngörüyordu. Bu, imparatorluğun sınırlarının yeniden çizilmesi anlamına geliyordu.
Antlaşmanın en önemli hükmü, bağımsız Türkiye'nin kurulmasıydı. Sevr Antlaşması'na göre, Türk milletine ait olan Anadolu toprakları, bir ulusal devletin temellerini atmalarına izin vermek için ayrılacaktı. Bu hüküm, Türk Kurtuluş Savaşı'nın tetikleyicisi oldu.
Antlaşma, Osmanlı ekonomisinin büyük ölçüde uluslararası kontrol altında olmasını öngörüyordu. Bu, Osmanlı İmparatorluğu'nun ekonomik bağımsızlığını tamamen kaybetmesi anlamına geliyordu.
Sevr Antlaşması, Türk milletinin büyük bir direnişi sonucunda iptal edildi. Mustafa Kemal Atatürk liderliğindeki Türk Kurtuluş Savaşı, Sevr Antlaşması'na karşı verilen mücadeleyi simgeliyordu. 1923 yılında, Lozan Antlaşması imzalandı ve Türkiye Cumhuriyeti resmen kuruldu.
Sevr Antlaşması, Osmanlı İmparatorluğu'nun çöküşünün bir yansımasıydı ve Türkiye'nin modern bir ulus olarak doğmasına yol açtı. Antlaşmanın hükümleri Türk milletini bir araya getirerek bağımsızlık mücadelesini tetikledi ve Türkiye Cumhuriyeti'nin temellerini attı.