Mikro yerçekimine uzun süreli maruz kalma kemik yoğunluğunun azalmasına neden olur ve yeni araştırma, bunun ne kadar rahatsız edici olduğunu ortaya koyuyor ve astronotların asla tam olarak iyileşemeyeceklerini buluyor.
New’in açılış cümlesi, “Uzay uçuşunun iskelet dokusu üzerindeki zararlı etkisi derin olabilir” diyor. Araştırma Bilimsel Raporlarda bugün yayınlandı. Derin haklı. bu Calgary Üniversitesi’nden kinesiyologlar Leigh Gabel ve Steven Boyd tarafından yürütülen bir araştırma, uzun süreli çalışmalara katılan astronotlarınsüreli uzay uçuşları (yani üç aydan uzun görevler), Dünya’da tam bir yıl geçirdikten sonra bile eksik kemik iyileşmesi belirtileri gösterir. Uzun-Süreli görevler, öyle görünüyor ki, kemiklerin, özellikle ağırlık taşıyan alt ekstremitelerdeki kemiklerin erken yaşlanmasıyla sonuçlanıyor.
Gabel yaptığı açıklamada, “Uzay uçuşundan bir yıl sonra çoğu astronotta ağırlık taşıyan kemiklerin yalnızca kısmen iyileştiğini bulduk” dedi. “Bu, uzay uçuşundan kaynaklanan kalıcı kemik kaybının, Dünya’daki on yıllık yaşa bağlı kemik kaybıyla yaklaşık olarak aynı olduğunu gösteriyor.”
İyi haber, eğer bunların hepsinde varsa, uzaya dayalı direnç eğitiminin kemik kaybı miktarını ve hızını sınırlamaya hizmet edebileceğidir. kurtarma. Öncesi Araştırma Aynı ekip tarafından, bilim adamlarının yazdığı gibi, “astronotların uçuş sırasında daha düşük vücut direnci antrenman hacmini ön kontrole göre artırdıklarında kemik yoğunluklarını ve güçlerini koruma olasılıklarının daha yüksek olduğunu” gösterdi.
Yeni araştırma, kemik gücümüzü korumak için yerçekimine ne kadar bağımlı olduğumuzu gösteriyor. Her gün yerçekimine karşı sürekli bir mücadeledir, ancak tüm bu çalışmalar vücudumuza iyi gelir, çünkü sürekli olarak kemiklerimizi güçlendirir. Ancak uzayda, astronotlar neredeyse hiç fiziksel direnç, kademeli olarak kemik yoğunluğu kaybına neden olur.
Gabel, “İnsanlarda kemik kaybı olur – yaşlandıkça, yaralandıkça veya vücudu hareket ettiremediğimiz herhangi bir senaryoda kemiği kaybederiz” dedi. “Astronotlara ne olduğunu ve nasıl iyileştiklerini anlamak inanılmaz derecede nadirdir. Bu kadar kısa bir zaman diliminde vücutta meydana gelen süreçlere bakmamızı sağlıyor.”
Ekip, çalışmayı gerçekleştirmek için NASA’nın Houston, Teksas’taki Johnson Uzay Merkezine gitti. Toplamda 17 uluslararası astronot (14 erkek) ve üç kadın) incelendi, hepsi son yedi yıl içinde bir noktada uzun süreli görevler gerçekleştirdi. Astronotlar, ISS uzay uçuşlarından önce ve daha sonra Dünya’ya dönüşlerinden altı ve 12 ay sonra değerlendirildi.
Ekip, kaval kemiği veya kaval kemiği ve önkol gibi belirli anatomik bölgelerin kemik taramalarını yaptı. Bu, bilim adamlarının bu kemiklerin kırılmaya (ya da “arıza yükü,” kinesiyologların yerel dilinde) ve kemik mineral içeriği miktarı ve kalınlığı kemik dokusu. Onlar ayrıca astronotların uzayları sırasında ve sonrasında egzersiz rutinlerini kaydetti. Deadlift gibi egzersizler, koşu bandında koşma gibi görevlerve bisiklet.
İncelenen 17 astronottan 16’sı kaval kemiklerinde tamamlanmamış iyileşmeler sergiledi (uzay uçuşlarından bir yıl sonra önkollarının ölçüleri gerçekten farklı değildi). Ortalama olarak, astronotlar uzay uçuşlarından önce 10.579 Newton’luk bir kaval kemiği arızası yük kapasitesi sergilediler, ancak bu, 495 Newton’luk bir kayıp için Dünya’ya hemen döndüklerinde 10.084 Newton’a düştü. Astronotlar, dönüşlerini takip eden yılda kısmi bir iyileşme sağlamayı başardılar, ancak yine de uçuş öncesi tibia arıza yük değerlerinin 152 Newton altındaydılar.
Kemik yoğunlukları da darbe aldı. Astronotlar, uzaydaki zamanlarından önce santimetre küp başına ortalama 326 miligram kemik yoğunluğuna sahipti.ancak bu, geri döndüklerinde santimetre küp başına 282,5 mg’a düştü – santimetre küp başına 43,5 mg’lık bir düşüş.
Bilim adamları, çalışmalarında, “Bulgularımız, mikro yerçekiminin kemik gücü, yoğunluğu ve trabeküler kemik mikro mimarisinde geri dönüşü olmayan bir hasara neden olduğunu gösteriyor” dedi. Trabeküler kemik bir “Birbirine bağlı çubuklar ve plakalar ağı halinde organize edilen oldukça gözenekli kemik dokusu formu” işlevi olan mukavemet sağlar ve dış yükleri derzlerden uzağa kanalize ederalakasız araştırmalara göre.
Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, kemik ölçüleri, görevin uzunluğuna bağlı olarak kötüleşti. Çalışmaya göre, altı aydan uzun süredir ISS’de bulunan sekiz astronot, daha kısa görevlere katılanlardan önemli ölçüde daha az iyileşti. Aynı zamanda, en fazla tibia kemik mineral yoğunluğunu geri kazanan astronotlar, en fazla performansı sergileyen astronotlar oldu. uçak içi deadlift egzersizleri.
Bilim adamları, “Sıkışık mahalleler, gelecekteki keşif sınıfı görevlerinde sınırlayıcı bir faktör olacağından, egzersiz ekipmanının daha küçük bir ayak izi için optimize edilmesi gerekecek” diye yazıyor. “Direnç egzersizi eğitimi (özellikle deadliftler ve diğer alt vücut egzersizleri) kemik kaybını azaltmak için bir dayanak noktası olmaya devam edecek; ancak yörüngede rejimlere bir atlama egzersizi eklemek, kemik kaybını daha da önleyebilir ve günlük egzersiz süresini azaltabilir.”
Bunlar özellikle NASA gibi önemli bulgular, yaklaşan Artemis programı, Ay’da ve çevresinde sürdürülebilir ve uzun süreli bir varlık inşa etmek istiyor. Yeni araştırma, aynı zamanda uzayda uzun süreli kalışlara sahip olacak olan Mars’a gelecekteki mürettebatlı misyonlardan da bahsediyor. Ek olarak kas atrofisi ve kemik gücü kaybı, mikro yerçekimi, vücut üzerinde zararlı etkiler yaratır. kalp, gözler, beyin, omurga, hücrelerve genel fiziksel uygunluk. Uzay uçuşuyla ilgili tüm riskleri ve bunları azaltmanın en iyi yollarını öğrenmemiz hayati önem taşıyor.
Daha: Bilim İnsanları, Radyasyon Riskleri Nedeniyle Mars Görevlerinin Dört Yılı Geçmemesi gerektiğini Söyledi.