Bu incelemenin gecikmesi için özür dilerim. Bu filmi açılış haftasında iş nedeniyle izleyemedim ve döndüğümde ailemle birlikte izlemek istedim. Ama sonunda hafta sonu filmi izleme fırsatım oldu ve umarım bu ‘Black Panther Wakanda Forever’ İncelemesi, bu duygusal filme olan minnettarlığımı gösterir.
Gerçekten, bu film, Chadwick Boseman’ın kaybı nedeniyle olduğu gibi var. Ve şu anda söylemeliyim ki, film onun ölümünü “kanonda” güzel bir şekilde ele aldı. Bunu yalnızca Shuri, Kraliçe Ramonda ve diğerlerinin hikayelerine bağlamakla kalmadılar, aynı zamanda karakterler, oyuncularla birlikte Chadwick/T’Challa’nın kaybıyla uğraşırken kilit sahnelere konulan acıyı ve tutkuyu hissedebiliyordunuz. . Aslında, onun ölümü filmin açılışıdır. Onu hiç görmüyoruz, ama varlığı orada, buna tamamen ağladığım “açılış jeneriği” sekansı da dahil – bu filmdeki birçok gözyaşının ilki.
“Dua” sahnesinden cenazeye ve jenerikten önceki son sahneye kadar hikayenin ana noktası, Shuri’nin erkek kardeşini kaybetmenin acısını yenmesiydi. Şimdiye kadar duymadıysanız/görmediyseniz, o bir sonraki Kara Panter oldu. Ama o noktaya kadar olan yolculuğu ve onunla birlikte olması gereken yere gelmesi, basit olmaktan çok uzaktı. Bu da takdir ettiğim başka bir şeydi.
Bir Marvel Sinematik Evreni filminin “yas tutma sürecine” ve herkesin bunu nasıl farklı şekilde ele aldığına odaklandığını duymak tuhaf gelebilir, ama mesele bu, çizgi romanlar bununla çok ilgilenir. Hem Marvel hem de DC Comics, arkadaşlarını, ailesini ve müttefiklerini kaybetmenin yasını tutan birçok karakter sorunu gösterdi. Bu filmlerin yaymayı sevdiği “his” nedeniyle bunun bir süper kahraman filminde bu ölçekte olduğunu düşünmüyoruz. Shuri için yas tutma süreci onu içine kapanık ve annesinin ve erkek kardeşinin inançlarından uzaklaştırdı.
Öte yandan Kraliçe Ramonda, kraliçe olmak zorunda ve BM’deki anlık ve T’Challa konuşmasının ardından öğrendiğimiz gibi, insanlar Wakanda’nın Vibranium istifleme fikrinden hoşlanmıyor. Evrenin içinde ve dışında olan her şey göz önüne alındığında, T’Challa’nın ilk filmin sonunda söylediklerini unutmak çok kolay. “Köprüler kurması” ve dünyayı daha iyi hale getirmesi hakkında. Doğal olarak, ABD ve diğer güçler bu “vaadi” farklı görüyorlar ve hatta Wakanda’ya karşı Vibranium’u elde etmek için harekete geçiyorlar, hatta bir noktada onlara karşı “saldırı eylemi” tehdidinde bulunuyorlar.
Bu tehdit, en sevdiğim sahnelerden birine yol açtı. Ramonda’nın, Dora Milaje’nin gücünü ve becerisini ve diğer herkesin ona bu nezaketi göstermemesine rağmen diplomatik olma isteğini gösterdiği yer. İşler onlar gibi kızışmadan önce birçok kişinin hemfikir olacağı gibi, Wakandalılar dışında hiç kimse Vibranium’a sahip olmamalı çünkü Wakanda kendini tutmayı biliyor. Diğer dünya liderleri? Çok değil.
Namor ve halkı hakkında konuşmak için mükemmel bir bölüm. Namor’un film için uzun süredir söylentileri vardı, ancak filmin onunla nasıl başa çıktığı çizgi romandan farklı. Kökenleri ve doğum yeri farklı ama hissiyat aynı. Hatta kendisinin bir Mutant olduğunu, gelecek şeylerin bir işareti olduğunu söylüyor. İlk başta, kendisi ve halkı üzerindeki Mezo-Amerikan etkileri beni şaşırttı. Ama filmin sonunda hoşuma gitti. Tamamen bu fikre girdiler ve insanların kıyafetlerinin, müziğin vb. tasarımlarından Namor’un bu versiyonunun neden çizgi roman versiyonu kadar geçerli olduğunu anlamanızı sağladılar.
José Tenoch Huerta Mejía, Namor rolünde sağlam bir iş çıkarmış. Namor’a ve tüylü ayaklarına ağırlık kazandırdı, ancak bazılarının ona inandığından daha dengeli bir birey olduğunu açıkça ortaya koydu. O bir ressam ve büyük bir lider. Komik ama tehditkar, güçlü ve insanları güvende olduğu sürece görevini tamamlamak için Dünyanın sonuna kadar gitmeye istekli. Uzun süre okyanusların altında kalmasına rağmen dünyayı anlıyor. Shuri ve Ramonda ile olan sahneleri, bir noktada Wakanda’yı yok ederken bile birçok yönünü gösterdikleri için güçlüydü.
Riri Williams, namı diğer Ironheart rolündeki Dominique Thorne da hoş karşılanan bir diğer oyuncuydu. Bir şımarıklığı vardı ve “neler oluyor?” rezonansa girmeden edemeyeceğinizi ona hissedin. Bu duruma düşürülmeyi beklemiyordu ama içindeydi ve buna göre ayarlandı. Bir Disney+ dizisi alacağını biliyoruz ve umarım orada da hakkını verirler çünkü Riri harika bir karakter. Oh, ve umarım onunla ve Shuri ile daha fazla zaman geçiririz. Harika bir ikili oluyorlar.
İncelememde belirtmem gereken bir şey de filmin müzikleri. Wakanda, “Atlantis” temaları ve sondaki Rihanna’nın “Lift Me Up” şarkısı da dahil olmak üzere diğer ritimler arasında keyif alınacak çok şey vardı. Marvel filmleri, Galaksinin Koruyucuları dışındaki film müzikleri için her zaman övgü almaz, ancak bu film müziğini buna katardım.
Şimdi Thor Love ve Thunder hakkındaki düşüncelerimden dolayı filmin “komedi yönünü” merak ediyorsanız, içiniz rahat olsun. Buradaki komedinin hemen hemen tamamı hak edilmiş gibi geliyor ve dürüstçe komik. İlk film de böyleydi. Komedi vardı ama bunu gerçekleştirmek için karakterlere ihanet etmedi.
Aslında, ilk filmle olan tüm dramatik ve tematik bağları sevdim. Örneğin M’Baku, iki film arasında kazandığı bilgelik nedeniyle göze çarpıyordu. Zaman zaman hâlâ kabaydı ama gerekliydi. Shuri’ye öğütler verdiğini duymak harikaydı ve yeni görevi göz önüne alındığında, gelecekte onunla ne yapacaklarını görmek için sabırsızlanıyorum. O, Everett Ross ve “Yönetmen Fontaine”in dönüşü de dahil olmak üzere önceki filme ve ötesine yapılan birçok göndermeden sadece biri. Onun hakkında daha sonra.
Muhtemelen takdir ettiğim en büyük şey, Shuri’nin Kara Panter olma yoluydu. Daha önce teknoloji ve erkek kardeşinin kaybı nedeniyle başka bir Kara Panter fikrinden kaçınmıştı. Ardından, Kara Panter olma fırsatı sunulduğunda, beklenen (ve acayip efsanevi) bir kamera hücresi onun için oyunu değiştirdi. Mantoyu gurur ya da Wakanda için istemedi. Namor’un yaptıklarının intikamını almak istiyordu. O kadardı ve hemen bir yüz çevirmek yerine bir süre buna bağlı kaldılar.
Bunun iyi olmasının nedeni, kederin aşamalarını daha fazla göstermesidir. Shuri zaten inkar, pazarlık ve daha pek çok şey içindeydi. Başlangıçta panter olması ve Namor’un ölmesini sağlamak için prenses olarak ağırlığını ortaya koyması, öfke aşamasındaydı ve işe yaradı.
Sona gelmeden önce aksiyona değinmek istiyorum. Film, Namor’un insanlarını ve teknolojilerini güçlü ve tehditkar hissettirmek için harika bir iş çıkardı. Su altı yeteneklerinden kendi Vibranium kullanımlarına (ve buna neden sahip olduklarının açıklamasını beğendim), Namor’un yeteneklerine, su bombalarına vb. Shuri ve Ramonda’nın yaptığı gibi Namor’u işaretleyin.
Sona gelince, hem final sahnesi hem de jeneriğin ortası sekansının böyle olmasını beklemiyordum. Bu, dünyanın sonunu getiren olaylar meydana geldiğinde bile Chadwick Boseman/T’Challa’yı onurlandıran Ryan Coogler ve ekibinin bir kanıtı. Yine, bu keder ve kayıptan yola çıkma hakkında bir filmdi. Shuri’nin SONUNDA kardeşinin yasını tutarken ağladığını görmek çok güçlüydü. Ardından, Nakia’nın T’Challa pre-snap’lı bir çocuğu olduğu ve ona T’Challa adının verildiğinin ortaya çıkması, mümkün olan en iyi şekilde yürek burkandı. Bu, şüphesiz hayranlara, Chadwick/T’Challa gitmiş olsa da mirasının ve çizgisinin yaşadığına dair bir mesajdı.
Bununla birlikte, bazı eleştiriler olmadan bir Black Panther Wakanda Forever Review olmazdı ve sahip olunması gereken bazı adil olanlar da var. İlk olarak, önceki filmde olduğu gibi, bazı ilerleme sorunları vardı. Gitmek istediği yere varması biraz zaman aldı. Biriktirme gerekliydi, ancak her zaman buna değmedi. İkincisi, Okoye’ye burada yapılan muameleyi beğenmedim. Angela Bassett’in onu reddetme konuşması güçlü olsa da, sahne bana tam oturmadı. Üstelik Shuri, Okoye’ye tekrar ihtiyacı olana kadar bundan bahsetmiyor bile, bu garip çünkü Namor’a gitmesi ve Okoye’yi tam anlamıyla kuru ve kuru bırakması onun hatası.
Son savaş açısından, zekice olsa da, son kesinlikle tuhaf geldi. Shuri’nin Namor’u koruması harikaydı. Ancak Namor’un halkı, kelimenin tam anlamıyla Wakanda’ları insafına bıraktı ve sorunsuz bir şekilde durdular. Evet, Namora konuyu ele aldı, ancak çok kolay bir şekilde geçiştirildi ve “Shuri’nin müttefiki yoktur” sözü anlamsız çünkü o temelde bir İntikamcı.
Muhtemelen benim için en büyük gaf “Yönetmen Fontaine” idi. Filmde yer almasını kısmen anlıyorum ve onu “Satranç ustası” olarak oynamalarına sevindim, ancak bunun bir getirisi olmadı. Ayrıca Ross’un haberi olmadan Wakanda teknolojisine nasıl girdi? Ve o ikisi evli mi? Evet, bu gereksizdi.
Son olarak, bu gerçekten tekrar tekrar izlemek isteyeceğiniz bir film gibi gelmiyor. Bu, özellikle konu göz önüne alındığında, eleştirilmesi tuhaf bir şey gibi gelebilir, ancak benim açımdan gerçek bu. Bu film, hayranların karakterlerle birlikte yas tutmasının bir yolu ama sonunda yas tutma zamanı bitti. Yani burada uzun ömür biraz sorun.
Bu kusurlara rağmen Black Panther Wakanda Forever, MCU’nun duygusal ve gerçek olmasına izin verildiğinde ne kadar güzel olabileceğini gösteren güçlü bir filmdi. Karakterlerin bundan sonra nereye gideceğini bilmiyorum ama dört gözle bekliyorum.
Özet
Kara Panter Wakanda Forever, insanların harika bir adamın kaybının yasını tutması ve onu geride bırakabilmesi için yapılması gereken bir filmdi. Heyecan verici performanslar bu filmi dolduruyor. Her şey yolunda gitmese de MCU hayranları için mutlaka izlenmesi gereken bir yapım.
İlgili Mesajlar:
oyun-4