8­ ­Y­ı­l­d­ı­r­ ­D­i­j­i­t­a­l­ ­G­ö­ç­e­b­e­y­i­m­.­ ­ ­H­e­r­ ­Z­a­m­a­n­ ­P­a­k­e­t­l­e­d­i­ğ­i­m­ ­8­ ­S­ı­r­a­d­ı­ş­ı­ ­C­i­h­a­z­

İlk seyahat ettiğim zamanı çok net hatırlıyorum. Annem beni ve erkek kardeşimi Kenya'nın Mombasa kentine gönderdiğinde 10 yaşındaydım. Kendisi Kenyalı ve kültürümüzü deneyimlememizi ve ailemizle tanışmamızı istedi. İş nedeniyle bizimle seyahat edemiyordu, bu yüzden ağabeyim ve ben Milwaukee'den refakatsiz küçük çocuklar olarak seyahat ettik. Uçma, havalimanlarında yürüme ve ana dilin İngilizce olmadığı bir ülkeye inme deneyimine hayran kalacak kadar büyüktüm.

Yıllar sonra, 2013'te bir yetişkin olarak ilk büyük iş gezimi yaptım. Bir yazılım şirketinin sahibi olan bir danışmanım ve Sidney'deki bir şirket, ofislerine gelip ekibini eğitmem için beni işe aldı.

Sidney'e uçmak gerçeküstü bir deneyimdi. Müşteri, Virgin Atlantic'te Premium Economy koltukları için ödeme yaptı ve uçağın barı doluydu. Otelim Sidney Limanı'na ve Sidney Opera Binası'na bakıyordu. Yurt dışında çalışmayı ne kadar sevdiğimi bu gezi sırasında fark ettim ve göçebe yaşam tarzı beni çağırmaya başladı.

Ama ben olamadım dijital göçebe henüz; üç küçük çocuk beni bir evimin, arabalarımın ve “normal” bir hayatın getirdiği her şeyin olduğu eyalette bekliyordu. İşim için seyahat etmeye devam ettim, ancak bunlar daha kısa seyahatlerdi ve bu da Tokyo, Güney Kore, Londra, Dublin, Kahire ve ziyaret ettiğim diğer yerlerde yaşamanın nasıl bir şey olabileceği konusunda ilgimi çekti. 2013-2016 yılları arasında kurumsal danışmanlık eğitim sözleşmeleri için 38 ülkeye seyahat ettim.

Daha sonra çocuklarım büyüyüp anneleriyle birlikte yaşamaya başlayınca dijital göçebe olmayı ciddiye almaya başladım. Göçebe yaşam olasılığı giderek gerçeğe dönüştükçe, heyecan anları hızla yerini çocuklarımı ve ailemi terk ettiğim duygusuna bıraktı.

Terapi iki şeyin doğru olabileceğini anlamama yardımcı oldu: Göçebe bir yaşam tarzı yaşayabilirim ve hala çocuklarımın yanında olabilirim. Çocuklarım dijital bir göçebe olarak yaşam tarzımı destekliyordu. Böylece 2016 yılında tüm maddi eşyalarımı sattım, evimi sattım ve tam zamanlı dijital göçebeliği kucaklamak için Medellin, Kolombiya'ya taşındım.

O zamandan beri Mexico City, İngiltere, Paris, Madrid, Nairobi, Bangkok, Manila, Kuala Lumpur, Cape Town, Roma, Lizbon, Nice ve Barselona'da yaşadım ve çalıştım.

Dijital göçebe olmanın sevdiğim ve sevmediğim yönleri

Dijital göçebe olmanın en sevdiğim yanı, yaşam tarzının ne kadar özgür olduğudur. Daha az maddi eşyaya sahip olmayı ve her zaman, her yere seyahat edebilmeyi seviyorum. Yeni kültürleri, tarihi ve diğer ülkelerin yemeklerini deneyimlemekten keyif alıyorum. Danışmanlık ve dijital göçebelik bana 88 ülkeye seyahat etme ve bir düzineden fazla ülkede yaşama olanağı sağladı. İşimi kurmayı ve turistik olmayı başardım; Pazartesiden cumaya çalışıyorum, ardından hafta sonları hangi ülkede olursam olayım onu ​​keşfediyorum.

Dijital göçebe olmanın zor tarafı ailemden uzakta olmak. FaceTime, Zoom ve sosyal medya gibi teknolojiler bağlantıyı daha erişilebilir hale getiriyor ancak bu çocuklarıma sarılmak ve onlarla şahsen takılmakla aynı şey değil. Şans eseri, göçebe yaşam tarzım sayesinde istediğim zaman onlara seyahat edebiliyorum.

Her zaman paketlediğim 8 sıradışı alet

Dijital bir göçebe olarak teknoloji hem iş hem de yaşam için gereklidir. Bir ofisim olsaydı yapacağım her şeyi Airbnb'de, otel veya apartman kiralamada yapabilmem gerekiyor. Donanımımın bir kısmı açık, tıpkı dizüstü bilgisayarım gibi (M3 MacBookPro), akıllı telefon (iPhone 15 Pro Max) ve izleme etiketleri (Hava Etiketleri).

Aşağıda göçebelere özgü vites seçimlerimden birkaçı var.

Seyahat teknolojinizin sizin için çalışmasını sağlayın

İster uzun bir uzaktan iş gezisine çıkıyor olun ister dijital göçebeliği keşfediyor olun, doğru ekipman yolculuğunuzu daha kolay ve daha keyifli hale getirir. Sizin için en iyi olanı bulmak için bir sonraki iş seyahatinizde kurulumunuzu deneyin.